Tralalalalaaa, fladadie-fladadaa ♫

'OOOOH MY LOVEEEE,' Rainpelts valse stem schalde al zingend over het gebied heen. In een mislukte dans schudde zijn achterste zwierig heen en weer op elk huppelpasje á la stilstaand zodat het bijna drie keer zo lang duurde voordat hij de rots over was. 'LET ME BE YOUR FOREVAAAAH,' met een soepele sprong zette hij zich af om daarna naast de hoge rots te landen. Zijn vacht glansde lichtjes in de zon, zijn pluizige staart hoog de lucht in gestoken waarbij het topje ritmisch mee deinde na elke zwaai van zijn reet. 'Poem-poem--poem-kaboem-kapauw,' af en toe in de wereld van de tweebeners komen was goed voor je muzikale kennis. Daarbij was zijn poging om de drumsolo na te doen zwaar gefaald, iets wat niet eens tot hem door drong. Nu zijn harde stem teveel energie van hem eisde ging hij over naar vals genurie om nog steeds heen en weer te zwingen terwjl hij doorliep. Wat hij hier werkelijk deed wist hij niet, maar elk plekje mocht niet aan hem ontgaan. 'Dear god, zoveel Mr. Steentjes,' kirde hij toen voor hem weer een grote rots opdoemde. Met zijn kop in zijn nek bleef hij eindelijk stil staan, zijn bek een stukje open om verwonderlijk naar het stuk steen te staren. 'De hemel heeft mij geprezen. DANK U HEMELIGE HEMEL,' met een schuddende reet, het doorzakken van zijn achterpoten en een krachtige afzet sprong hij op de steen. Hier draaide hij spinnend wat rondjes in de zon, om zich daarna midden op de steen neer te vleien. Zijn poten strekte zich uit, om vervolgens lui op zijn zij te rollen en zijn staart al even futloos neer te leggen. Spinnend bleef hij liggen, verhemelde ronkend het stuk opgewarmde steen alsof het zijn verjaardagscadeau was die hij altijd al had willen hebben. Tot nu toe waren de Mr. Stenen die hij had gehad allemaal kiezelformaat geweest. Dit was toch wel prachtig om opeens onder je klauwen te hebben. 'Pampampadaaam,' zacht en futloos ging hij verder met het liedje, om midden in zijn genurie het als een zachte kreun uit te brengen terwijl hij zich uitrekte en op zijn rug ging liggen in een vicky-speel-dood-houding. 'Pampamphaaam,' in een zucht zong hij de laatste klanken van het liedje dat in zijn kop was blijven steken.

Patrouille door het Thunderclangebied, ze had het al zo vaak gedaan. Zo vaak met hoofdpijn en de onzekerheid die altijd rond haar kop hing. Ze had een succesvol zusje, zelf.. faalde ze in heel veel. De onzekerheid die daardoor veroorzaakt was, blokkeerde haar. Ze verstopte zichzelf het liefst achter een neutrale gezichtsuitdrukking, terwijl de gedachten in haar kop door raasden en haar koppijn bezorgden. Zo ook vandaag. De felle zonnestralen hadden haar te vroeg gewekt. Dewstream schudde wat chagrijnig haar kop. Er kwamen steeds meer Rogues op Clanterritorium, waarschijnlijk alleen maar om voedsel te stelen en herrie te schoppen. Als Clankat en Warrior was het haar taak ze weg te jagen, zo nodig door een gevecht. Alsof ze daar zin in had! Kom op, ze kon niets, niet vechten, niet jagen, niets. Waarom zou ze dan in Starclan's naam katten van hun territorium af kunnen houden? Dewstream slaakte een zucht, terwijl haar poten haar steeds verder het gebied invoerden, hopelijk niet naar gevaar..
Haar koppijn werd nog eens verergerd toen een schelle, valse stem door het gebied schalde. 'Nee, hé,' mompelde ze in zichzelf. Toch niet.. De geur die ze kort daarna rook maakte duidelijk dat dit geen Thunderclankat was. Iemand die ze weg moest jagen. Fijn. Dat bezorgde haar alleen maar meer wonden en dingen, plus een extra deuk in haar toch al onder nul zelfvertrouwen. De grijze poes liep met een zucht verder; ze moest er toch iets aan doen, al wist ze niet wat.
Ze probeerde er dapperder uit te zien dan ze zich voelde toen ze naar de steen liep waar de geur vandaan kwam en er een grijze, langharige kat op zag liggen. Met een zucht keek ze omhoog. 'Weet je wel waar je bent?' riep ze naar de kater, met heel veel geluk zou hij weggaan en haar gerust laten, al kon ze daar niet op rekenen. Was hij het die zo vals gezongen had? Nee toch.. De koppijn begon net weer wat af te zwakken, hopelijk hield hij zijn bek dicht. Hoe moest ze iemand nu weer weg gaan sturen? Ze had nu echt geen zin om te vechten, vooral niet omdat haar poot nog niet helemaal genezen was van die laatste keer.. Ze hinkte niet meer, maar was nog niet op volle krachten. Dat mocht die Rogue in ieder geval niet weten.

Nog lui ronkend lag hij in het zonnetje op zijn nieuwe Mr. Steen. Hoe hij hem mee ging krijgen naar overal waar hij kwam had hij nog niet nagedacht. Maar de zon scheen, Mr. Steen was warm en hij was lui; geen tijd om daar over na te denken. Met zacht smakkende geluidjes gaf hij aan dat het zingen voorbij was, had geen fut er meer voor. Zijn poten uitgespreid in elke richting waarin het kon terwijl hij op zijn zij lag, zijn ogen gesloten. Een van zijn oren trilde zachtjes bij het opvangen van een zacht geluid. De zachte poten van de poes had hij amper gehoord, maar net voordat ze had gesproken had hij een voetstap opgevangen. Loom opende hij zijn ogen om naar haar vraag te luisteren. Al even ongewillig tilde hij zijn kop op om op zijn buik te rollen en zijn voorpootjes over de rand van de rots te slaan. Geniepig tuurde hij over het randje heen, vestigde zijn goudkleurige ogen zich op de grijze poes onder hem. 'Op Mr. Steen. Dâh,' dood serieus keek hij haar aan, geen grijntje grap of grol in zijn stem te horen. Zijn borstelige staart zwiepte al weer heen en weer om hierbij lichtjes opgericht te zijn. 'En wat doet deze lieftallige poesepoes zo bij Mr. Steen? Komt ze me vergezellen in het zonnetje? Blijf dan alsjeblieft niet daar staan,' als hij wenkbrauwen had gehad dan zouden ze nu een paar keer charmerend op en neer wiebelen boven zijn tanden die in een snoezige grijns waren ontbloot. 'Ah tooeee?' zoetjes en met een zeikerig kinder stemmetje legde hij zijn kop op zijn voorpoten om de puppy-oogjes [god wat toepasselijk bij een kat :3] op te zetten en de poes aan te blijven kijken.

De eerste vraag die in haar opkwam was een beetje te onbeleefd om direct te stellen; was hij wel helemaal 100%? De kater lag lui op de steen, maakte wat smakkende geluidjes en was enorm lui op de steen gaan liggen. Waarschijnlijk had hij er nog geen moment over nagedacht dat hij in ander, verboden gebied was, of had hij geen zin om daarover na te denken. Dewstream gokte op het laatste. Dewstream keek raar omhoog naar de kater die over het randje gluurde en haar bloedserieus vertelde dat 'Mr. Steen' hier was. Mr. Steen. Dat maakte dat ze nog iets meer vraagtekens bij haar eerdere gedachte wilde zetten. De meeste Rogue's gingen sissen dat zij voor hen uit moest kijken en dergelijke en wilden gaan vechten. Deze kater staarde haar met puppy-ogen aan en vroeg met een zeurderig stemmetje of ze erbij wilde komen. Dewstream ervoer dit als.. vreemd. Normaal was ze al twintig keer aangevallen. Nu kon ze bij iemand komen zitten, op een warme steen. Uiteindelijk besloot ze het toch te doen. Dewstream zette zich af en landde netjes naast de kater op de steen. 'Als Mr. Steen er geen problemen mee heeft,' miauwde ze, licht sarcastisch, al wist ze niet of de kater het door zou hebben. Mr. Steen, kom op zeg. Hoe wilde hij dat ding dan met zich meeslepen? Rustig ging ze zitten, al hield ze hem wel in de gaten. Stel je voor dat hij in één keer aan ging vallen? Dan had ze echt een probleem!

Met grote ogen om zo schattig over te komen in zijn ogen keek hij neer op de poes nadat hij zijn zeurderige vraag gesteld had. Een grijns van oor tot oor die charmant over moets komen en zijn tanden ontblootte sprong op zijn lippen toen ze gehoor gaf aan zijn verzoek. Met een soepele sprong zoals alleen poesen dat konden sprong ze naast hem op de steen. Rainpelt was zelf naar achter gekronkelt zodat hij niet meer over de rand hing, om vervolgens op zijn zij te rollen en de poes aan te kijken. 'Hmm?' klonk het dromerig bij het horen van haar stem, waarbij hij zijn goudkleurige ogen op de poes richtte en haar met een smalende glimlach aan bleef kijken; gewoonweg om het feit dat ze naast hem kwam zitten. Zijn ogen verwijdde zich toen de vraag doordrong. 'Da's inderdaad een goede; WACHT!' hij rolde weer op zijn buik waarna hij demonstratief zijn voorpoten uit elkaar legde. Met een al even houterige beweging draaide hij zijn kop om de zijkant ervan en hierbij zijn oor tegen het verwarmde steen van Mr. Steen aan te leggen. 'Even checken heurw,' was zijn enige verklaring van wat hij deed, waarna zijn gespannen gezicht afwezig stond; duidelijk zijn aandacht bij zijn eigen ding. 'Hmhmm,' klonk zijn korte, instemmende reactie. Even knikte hij, waarbij zijn kop langs het steen schoof om daarna weer stil te komen liggen. 'En voor mij?' klonk zijn stem zeurderig, duidelijk pratend tegen de steen. Met en ruk kwam zijn kop omhoog, waarbij er wat grijzig gruis aan de lange witte haren van zijn kop bleven hangen, zijn ogen op de poes gericht. 'Het mag. Zolang je maar niet je nagels aan hem scherpt, dat vindt hij wat minder fijn,' glunderde hij met een brede grijns, om weer uiterst ontspannen om te rollen en op zijn rug te gaan liggen. Genietend van de warme zon op zijn vacht, zijn kin opgetild en zijn ogen gesloten. 'En daarbij wilde Mr. Steen wat meer informatie over je hebben. Hij is nogal nieuwsgierig,' zijn ene oog had zich geopend en op haar gericht, gebruikte duidelijk en zonder schaamte de steen als smoes.

Dit was de meest vage kater die ze ooit tegengekomen was. Punt. De kater had een brede grijns op zijn gezicht en keek haar recht aan. Hij lag er een beetje vreemd bij op zijn zij, maar dat was nog niets vergeleken met zijn actie toen hij doorkreeg wat ze nu eigenlijk vroeg.. en er de sarcastische lading niet van begreep. Dewstream krulde haar staart om haar poten en keek naar de kater, die heel geconcentreerd en ingespannen zijn oor tegen de steen drukte. Lichtelijk trok ze een wenkbrauw op. Dit méénde je nu toch niet. Een kat die tegen een steen aan het lullen was. Na een interessant gesprek met Mr. Steen kon hij weer opkijken, om haar bloedserieus te melden dat ze wel op Mr. Steen mocht zitten maar niet haar nagels mocht scherpen. 'Goed, dat zal ik niet doen, als dat Mr. Steen geruststelt,' antwoordde Dewstream. Ze grijnsde niet echt gemeend terug naar de kater die helemaal in de wolken leek te zijn met het 'antwoord' van Mr. Steen. Ze ging nu liggen, op haar buik, haar voorpoten netjes voor zich en haar staart nog steeds om zich heen gekruld. Arme steen, hij werd nu ook al als smoes gebruikt, schoot er door haar heen. De grijze kater keek haar nu met één oog open aan. Dewstream vond het op zich wel komisch; hij leefde een beetje.. heel erg in zijn eigen wereldje. Kon zij dat ook maar, kon ze de werkelijkheid maar vergeten. Hoefde ze zich geen zorgen te maken over wie ze was, hoe ze was, wat ze zei of deed. Dan kon ze gewoon doen wat ze wilde en niet continu zichzelf af te branden.. 'Ik ben Dewstream van Thunderclan,' miauwde ze, hem aankijkend. 'Volgens mij bedoelde Mr. Steen dat hij ook wel wat over jou wilde weten, aangezien we hier allebei liggen,' voegde ze er nog aan toe. Vaag, straks werd ze nog geïnfecteerd met dit verschijnsel.. maar eventjes kon het toch geen kwaad? Eventjes een moment om te ontsnappen aan zichzelf?

Hij glimlachte meedelevend, maar geheel blij toen ze instemde dat ze haar nagels niet aan Mr. Steen zou scherpen. 'Hij is daar heel blij mee,' hij kwam wat omhoog, om bijna schichtig om zich heen te kijken zonder te bewegen waarna zijn goudkleurige ogen zich op de poest richtte en wat toeknepen. 'Hij is wat onzeker over zichzelf enzo. Dit heb je niet van mij,' evensnel als hij van houding was veranderd veranderde hij weer terug om lui neer te vallen en ronkend op zijn plek te blijven liggen. Rolde verder op zijn rug, geheel ontspannen zonder het feit dat er een kat van een andere clan naast hem zat die hem blijkbaar liever niet hier wilde hebben. Met zijn ene oog open en zijn poten opgetrokken terwijl hij in een mislukte speel-dood houding lag keek hij de poes aan. 'Dewstream,' herhaalde hij haar naam zachtjes, om zijn mondhoeken daarna ver omhoog te trekken in een tandenontblotende grijns. 'Aangenaam snoes,' grijnsde hij vervolgens. 'Mr. Steen kent mij al heel goed. In welke vorm dan ook,' hij had zijn oog weer gesloten en zijn kop terug gedraaid. Toch trilde zijn mondhoeken om in de grijns, kon het niet laten zijn ogen weer te openen en haar nu met beide aan te kijken. 'Maar als jij het zo graag wilt weten,' sprak hij terwijl hij door rolde en keurig rechtop ging zitten. 'Voor de meeste onderdeurtjes is het Mr. Kat. Voor jou is het Mr. Rainpelt,' glimlachte hij haar toe, zijn bossige staart weer rond zijn poten geslagen en zijn gehele houding van klunselig naar statig en parmant. 'Mr. Rainpelt van de RiverClan,' glimlachte hij vervolgens naar haar, om daarna weer terug te zakken door zijn voorpoten en lui te gaan liggen. 'Hoewel, nét lid kan ik je vertellen. Moet alles nog een beetje uitvogelen. Het gaat er soms behoorlijk ingewikkeld aan toe hoor. En gewoon even de nabijgelegen gebieden uitspitten en ontdekken zit d'r ook niet meer in,' zijn ogen gesloten, weer uitgerekt op zijn zij liggend. Zijn woorden spraken zijn ontspannen houding tegen. Na enkele seconden van stilte maakte hij een zacht smakkend geluidje. 'Honger,' vermelde hij vanuit het niets, om daarna weer stil te vallen. 'En wat kwam jij hier eigenlijk doen? Ook aangetrokken door de pracht en praal van Mr. Steen?' doodserieus, zonder zijn ogen te openen had hij de vraag gesteld.

Arme, arme Mr. Steen, met z'n lage eigenwaarde, dacht Dewstream sarcastisch. Ze zei het niet, bang om de kat tegen zich in het harnas te jagen. Dat zou haar alleen maar in de problemen brengen, iets wat ze nu net probeerde te vermijden. Ze knikte, om aan te geven dat ze niets door zou vertellen aan Mr. Steen. 'Ik weet van niets,' miauwde ze. Het was op zich wel grappig om met hem te praten; je kon eens lekker gek doen. Hij kende haar toch niet echt en hoorde niet bij deze Clan, dus hoefde ze er niet bang voor te zijn dat hij de hele tijd naar haar zou zitten kijken, en roddelen bij Clanleden. Ze kon best een beetje met hem meedoen over 'Mr. Steen', dan kon het trouwens ook nog een beetje grappig worden. De kater rolde op zijn rug en deed haar denken aan één van die Tweebeen honden, die als de Tweebeen iets riep of een stok gingen halen of neervielen op hun rug. Zwakzinnige imbecielen. Jammer dat Mr. Steen hem al kende. Toch stelde hij zich voor. Mr. Kat, aka Mr. Rainpelt, terwijl hij statig rechtop ging zitten en zijn staart om zijn lichaam heen sloeg. Net zoiets als Mr. Steen. Ach, ze kon net zo goed meedoen. Riverclan? Even werd ze wat vijandiger in haar gedachten, maar liet dat daarna rusten. Riverclan durfde niet op dit territorium te komen; Crookedstar verbood het hen ook. Trouwens, hij rook niet eens naar Riverclan en die Clan liet niet zomaar iemand toe. Nog een grapje? Dan kon ze wel meespelen. Nu had het nog geen consequenties. Dewstream knikte. 'Ja, al dat bureaucratische gedoe. Je weet niet wat je ermee aan moet! Was bij Thunderclan eerst ook het probleem,' antwoordde Dewstream, terwijl ze haar totaal voorzichtige houding een beetje liet varen en op een wat meer overdreven maar niet onnatuurlijke manier antwoord gaf. Daarna knikte ze op zijn vraag. 'Door Mr. Steen ja, maar ook door het prachtige gezang van Mr. Rainpelt hier,' antwoordde ze. 'Kwam jij hier naartoe door de aantrekkingskracht van Mr. Steen?' Als hij doodserieus dingen kon vragen, moest zij doodserieus kunnen antwoorden, niet?

Dankbaar glimlachte hij breed - misschien iets té breed - toen ze hem verzekerde dat ze van niets wist, nadat hij haar een geheimpje had toevertrouwd over Mr. Steen. Zijn handelingen alleen al gaven aan dat zijn wereld geheel in zijn eigen belang stond, deels door de waanbeelden die hij zichzelf gezellig aanpraatte en waar hij ook niet uit te halen was. Kalmpjes, in volle gratie van een mislukte graaf had hij zichzelf voorgesteld. Geheel serieus, zijn naam was niet iets wat je mocht vergeten. Ondanks zijn geest die niet geheel 100% goed was, was hij niet iemand die je klakkeloos kon gaan beledigen. Zeker niet als je een status van niets had. Door zijn wispelturigheid kon zijn dramatische omvalscene overgaan in een agressieve uithaal van zijn klauw. 'Ik ga d'r kapot aan. Maarja, na wat gebrabbel en gevlei hebben ze me toegelaten,' vervolgde hij waarbij het puntje van zijn staart ritmisch en rustig op en neer tikte. Zijn goudkleurige ogen leken gehult te zijn in een vreemde rust, zijn houding van daarnet geheel verdwenen terwijl hij zijn blik weer op Dewstream richtte. Zijn vraag gesteld, zijn aandacht op haar gericht zonder deze voor het moment van haar af te halen. Bijna starend bleef hij haar aankijken, zijn goudkleurige ogen strak. Zijn mondhoeken krulde om in een grijns, waarbij hij zijn poot optilde en zijn kop wat van haar afdraaide. 'Gekkie,' kirde hij waarbij zijn poot slapjes in de lucht bleef hangen na een klein slagje in de lucht. Zijn kalme houding had blijkbaar niet lang volgehouden, was daarna meteen weer teruggezakt. Zijn poot hing nog voor zijn borst in de lucht, slap naar beneden hangend waarbij hij zijn gezicht voorzichtig weer terug draaide om haar aan te kijken. 'Mr. Steen en ik zijn altijd verbonden. Hoe ver we ook van elkaar gescheiden zijn, of welke vorm hij ook aanneemt,' dat hij hier per toeval was gekomen gewoonweg omdat hij weer eens verdwaald was, was een context die hij er maar buiten hield. 'Mr. Steen en ik gaan al heel ver terug,' zijn poot was naar beneden gekomen om haast lievelijk over de rots heen te schuiven; bij wijze van aaien. Met een plofje waren zijn poten onder hem vanaan gegleden, lag hij nu weer languit op zijn buik in de plotselinge beweging met een verrukte uitdrukking op zijn gezicht. 'Maar ik moet toegeven dat Mr. Steen zichzelf nu wel overtrrròffen heeft,' spinde hij met een bekakte ondertoon, om spinnend over de rots heen te schuiven waarbij zijn pluizige staart als een mast in de lucht heen en weer deinde.

Diagnose; leeft in eigen wereld. Ja, dat had zij ook, maar om eerlijk te zijn was het nog nooit in haar opgekomen om een steen te gaan aanbidden. Het kwam ook vreemd over, maar zo was de kater ook. Hij veranderde ontzettend snel van houding en stemming. Ze knikte bij zijn verdere uitleg over Riverclan. Op de één of andere manier leek het nu niet echt het juiste antwoord als ze zei dat hij aan het liegen was of als ze hem probeerde duidelijk te maken dat het zo niet ging. Zijn houding kon dan wel eens omslaan naar iets gevaarlijkers; hij bleef ouder en sterker. Plots werd hij in één keer heel rustig en bleef haar aankijken. Dewstream keek een beetje weg. Wedstrijdjes staren, daar hield ze hélémaal niet van! 'Dat was wel een heel gedoe zeker, om Riverclan te overtuigen. Die zijn meestal niet zo gevoelig voor gevlei als het slecht is uitgevoerd. Je bent zeker een beroeps,' miauwde ze, om iets te antwoorden. Wat moest ze dan zeggen? Ja, heel leuk Mr. Rainpelt, maar nu opdonderen en ga Mr. Steen maar ergens anders zoeken. Nah, niet echt optie nr. 1 als ze wilde blijven leven. Nu lag hij weer scheef en begon een verhaal op te hangen over Mr. Steen. Dewstream lag nog steeds stil, niet bevroren maar ook niet van plan om beweeglijk te zijn. Aha, gewoon verdwaald dus? Dewstream wist niet zeker of hij het zelf nu geloofde of niet. 'Dat is.. bijzonder. Dat jullie elkaar altijd weer weten te vinden. Neemt Mr. Steen wel eens andere vormen aan?' Dat leek haar nogal moeilijk. Een steen bleef een steen, hoeveel je er ook aan deed. Waarschijnlijk was ze niet creatief of gestoord genoeg. Maar al die sarcastische gedachten durfde ze niet tegen die kater te uitten, bang voor een confrontatie of een ruzie. Ze was geen sterke Warrior, hoe kon dat als je overal in faalde? 'Ja, je ziet zelden zulke mooie vormen van Mr. Steen,' antwoordde ze. Nou, hij was op zich wel grappig, een soort van grappig gestoord. 'Ik ben nog nooit zo'n Mr. Steen hier tegen gekomen,' 'bekende' ze daarna.

Hij knikte hevig op haar woorden over de Riverclan. 'Zéker, dat heb ik gemerkt. Maarja, ik heb ze uiteindelijk over de feiten kunnen overtuigen. Mijn overgrootmoeder was een goedgeplaatste poes in de clan, en pas na een week lang rondvragen aan de ouderen wilde ze die feiten uiteindelijk toegeven,' een luide snuif van verrachting was te horen, zijn kop schudde ongelovig en haast boos heen en weer. Onbegrijpelijk, dat was duidelijk zijn houding over dit. Zijn staart zwiepte weer vrolijk heen en weer, had zijn goudkleurige ogen weer op haar gericht nadat hij gesproken had. 'Dat is een hele goede vraag,' knikte hij haar bewonderend toe. 'Mr. Steen houdt het vaak bij zijn werkelijke vorm, maar de afmetingen - zoals je dat nu ook ziet - willen nog wel eens verschillend. Daarnaast vindt hij het ook leuk om te vliegen, of om rond de springen en te kruipen. Dan is het mijn taak om hem weer te vangen en te zorgen dat hij weer uit zijn verwarring komt en terug vervormt in de werkelijke Mr. Steen,' geschift, duidelijk nu. Elke prooi was voor hem een poging om Mr. Steen terug te krijgen. In de tijden van verwenning was het al gebleken dat hij.. anders was. Maar toen iedereen plots verdween heeft hij zich geheel in zijn eigen wereld verborgen. De grijns brak door op zijn lippen bij de woorden van Dewstream. 'Ooh my, je bent een poes naar mijn hart,' spinde hij. 'Jij bent tenminste iemand die de wonderen van dit alles ziet,' zuchtend keek hij haar vertederd aan, licht starend wat ook wel iets creepy gaf. 'Deze zijn zeldzaam ja. Wees maar blij dat je dit meemaakt, niet vele mogen dit wonder zien,' ronkend wreef zijn poot weer over de steen. Met een wat bedachtzame blik richtte hij zichzelf weer op, om zijn ogen langs de omgeving te laten glijden. 'Het enige nadeel is dat hij geen eten geeft,' met een vertrokken gezicht richtte hij zijn ogen weer op de poes, als teken dat hij nog steeds honger had.

Overgrootmoeder.. had hij die werkelijk nog gekend? Soms wilde zij dat ze haar nog had kunnen kennen, haar eigen moeder was al snel genoeg overleden.. Nu had ze alleen Honeyfeather, haar zusje nog. Maar zij had Ravenwing, haar partner al, dus eigenlijk.. voelde ze zich alleen. Shadowrose, haar vriendin, had ze dan nog, en Lionpaw, haar leerling.. voor zolang dat zou duren. Ze keek weer op toen Rainpelt verontwaardigd snoof, hopelijk merkte hij niet dat ze de helft van zijn Riverclan-story gemist had. Zo'n ramp zou dat toch niet moeten zijn? Nou ja, ze kon er maar beter even niets over zeggen. Dewstream keek hem semi-geïnteresseerd aan. Hij leek wel in zijn eigen wereld te leven, iets wat haar bekend voorkwam. Haar lukte het alleen niet de funderingen van die wereld stevig genoeg te stutten om hem te weren voor aanvallen van buitenaf. Steeds opnieuw en opnieuw stortte haar wereld in elkaar, om haar te laten merken dat ze niets kon, werkelijk niets. Dewstream knikte even. 'Wat moedig dat je die taak op je genomen hebt. Mr. Steen heeft veel redenen om je dankbaar te zijn,' miauwde ze, aangetrokken tot een fantasiewereld die wel standhield. Ze wilde er niet in leven, maar even proeven van iets wat haar nooit gelukt was.. Zij moest het doen met de harde werkelijkheid, iets waar ze niet blij mee was. Waarom was ze te zwak om het te accepteren of voor zichzelf overnieuw te beginnen? Kijk, ze moest eens een voorbeeld nemen aan haar zus, zij was bijna Deputy en ontzettend goed in alles, werkelijk alles wat ze deed. Ze keek een klein beetje langs hem heen, terwijl ze naast haar eigen gedachten zijn woorden nog hoorde. Poes naar zijn hart? Dan was hij de eerste.. 'Ik ben blij dat Mr. Steen hier vandaag is gekomen,' zei ze, terwijl ze neerkeek op de steen. Wat er zo bijzonder aan was zou ze waarschijnlijk nooit snappen. Zelfs dat kon ze niet! 'We kunnen gaan jagen, misschien wil Mr. Steen wel hier blijven als jij het vraagt?' opperde ze. Ze had vanochtend moeten eten, dan kon ze hier achterblijven en stilletjes wegsluipen met haar depressieve gedachtes. Of was dat maar een uitweg die ze niet wilde nemen?

Vrolijk had hij door gebrabbeld, had niet eens door dat Dewstream totaal afwezig was. Het kwam niet eens in hem op dat iemand afgeleid zou zijn als híj sprak. Uiteindelijk was alles wat hij nodig had de reactie die ze sprak waarbij de trotste en kinderlijke grijns zich weer op zijn lippen liet springen. 'Mr. Steen staat inderdaad al meerdere malen bij me in het krijt,' klonk het zelfvoldaan als een arrogante leider waarbij de aartsvijand zijn leven aan hém alleen te danken had. Al even voldaan keek hij uit zijn ogen voor zich uit, duidelijk even afgeleid door de concentratieboog van twee seconden. Zijn ogen volgde ongemerkt de voorbij vliegende vogels hoog in de lucht. Zijn compimenterende woorden waren gemakkelijk gesproken, zijn lievelijke blik nu weer op haar gericht. 'Ik ook, snoes,' zijn zachte en zwoele stem, samen met de warme blik in zijn ogen duidde duidelijk op iets anders dan zij in gedachte had waarschijnlijk. Zijn staart zwiepte nu langzamer heen en weer, zijn blik nog steeds met die zelfde warmte op haar gericht. Zijn rommelende maag had genoeg aangegeven; honger. Zijn blik schoot naar de rots onder hem bij het horen van haar woorden. 'Hmm, goed punt,' weer zakte hij met een plotselinge beweging door zijn voorpoten waarbij zijn achterste weer eens vrolijk het hoogste punt van zijn lichaam was. Zijn oor drukte weer tegen de steen, zijn ogen deze keer gesloten. 'Hm hmm,' klonk zijn stem weer geïnteresseerd en duidelijk gefocust op de steen. Met een spinnend geluid kwam hij weer omhoog, om zijn kalme ogen nu op Dewstream te focussen. 'Hij vindt het niet erg. Hij zal hier blijven wachten, hoe lang het ook gaat duren. Hij is een steen van de beste,' alleen zijn woorden gaven al aan dat dit niet de laatste keer zal zijn dat hij hier te vinden zou zijn. Met een soepele sprong, iets te soepel voor een kater, sprong hij van de steen af om nog even over zijn schouder te kijken. 'Daaaaaaaaaaag,' klonk het kinderlijk naar de rots, om daarna met een vertederde blik van een moeder nog even te blijven staren. Vervolgens draaide hij de steen de rug toe. 'Jagen, goed idee. Nu kan je de meester aan het werk zien,' zijn borst vooruit gestoken, zijn staart parmantig in de lucht en zijn kin hoger dan normaal liep hij de paadjes af naar beneden.

Rainpelt - excuses, Mr. Rainpelt - praatte vrolijk en zelfvoldaan verder. Arme, arme steen. Hij stond bij een kat in het krijt die niet door had dat er over de hele wereld miljoenen stenen waren, miljoenen Mr. Stenen, die allemaal verschilden. Iets wat zij hem niet mee ging delen. Ze wilde het bijna geloven, al was het een beetje.. te vreemd voor nu. Dewstream's blik was op haar poten gericht nu, toen Rainpelt ronkend iets zei en daarna zijn volledige aandacht weer op de steen richtte. Dewstream zuchtte inwendig. Je hoefde niet goed bij je kop te zijn om gelukkig te zijn, dat bewees hij hier wel. Ze keek even opzij, zag dat Rainpelt 'druk in gesprek' was met Mr. Steen en staarde nu naar het ruwe oppervlak van de steen. Het zag er zo.. oninteressant uit, zo alledaags als je je maar voor kan stellen. Dat was het ook, in Starclan's naam! Toch wist hij er iets interessants van te maken. Alsof die steen leefde. Ja, dag. Die steen ademde net zo als een Tweebeennest; dat bestond uit niets dan baksteen en was levenloos. Niets wat daar iets aan kon veranderen. Ze knikte en probeerde blij te kijken toen Rainpelt meldde dat de Steen er totaal geen probleem mee had dat ze weg gingen. 'Wat is het toch een geweldige Mr. Steen,' miauwde ze, terwijl ze even met haar poot op de steen tikte voordat ze er vanaf sprong. Ongemakkelijk keek ze nog even op naar de steen. 'Ehm.. Dag,' volgde ze Rainpelt's voorbeeld, iets wat haar niet echt zinvol leek. Goed, ze gingen dus jagen. Dewstream snoof de lucht diep in en merkte dat er vlakbij.. vogels zaten. Ze richtte haar blik omhoog. Met Nieuwblad waren er altijd veel jonge vogeltjes, die best smakelijk waren. Dewstream zocht ze met haar ogen. Uiteindelijk zag ze hen, al vertrouwde ze de boom niet helemaal. 'Ik ga wel voor muizen,' meldde ze, terwijl ze probeerde die geur op te pikken. Als Rainpelt wilde mocht hij klimmen; zij deed dat liever niet.