Not running, flying is wat I do

Zijn blik was vastbesloten, niet uitnodigend, anderen zouden het haast intimiderend of boos noemen waarschijnlijk. Katten die hem kenden zouden hem met rust laten, maar dat was haast altijd het geval, de enige die dat niet deed was zijn broer, maar Echo zou een gevecht qua spieren toch nooit van hem winnen. Woorden waarschijnlijk weg, of sluwheid, daar was hij goed in, zo was hij. De kater liep niet, eigenlijk stond hij stil, in de wind, op een rots, te genieten van de controle die hij had over de vogel die niet veel verder onbewust in prooi was veranderd. Dit was zijn favoriete manier van jagen, laten zien hoe hij zo dichtbij kon komen zonder dat de beesten hem hoorden of roken. Het moest ook wel soms, want alle poezen zochten vechters, of grote katers. Hij was geen van beiden, de kater was gemiddelde lengte, was niet enorm gebouwd, eerder glad en slim, sluw was hij, en geniaal, maar geen vechter. Zijn gevechten won hij doormiddel van nadenken of praten, brute kracht bezat hij niet. Simpeltjes zette hij zich af, en greep het beest lichtjes vast. De kreet deed hem glimlachen, eindelijk eens sterker dan iemand. Echo beelde zich in dat het de katten waren die hem klierden of uitlachten om zijn stem, het lachen zou ze snel vergaan, want zijn klauwen kwamen hardhandig op het beestje neer, en de kreet stopte abrupt. Zo, dat was al zijn derde vogel van de dag.

Hij genoot even van het feit dat hij geweldig was, maar verstarde, niet angstig maar geïrriteerd, toen een stem zijn gedachten doorbrak. Heel langzaam, wat het haast dreigend maakte, draaide hij zich om. Zijn fijn gebouwde, maar mooie lichaam stond afstandelijk en zijn ijsblauwe ogen dodelijk. Geen geluid kwam er uit zijn mond, dat was wel het laatste wat hij zou doen, de ander laten horen hoe debiel het was. Nee, dat niet. In plaats daarvan nam Echo de bezoeker in zich op, een poes, dat was duidelijk. Gemiddelde lengte, een apprentice, ouder dan hij maar hoogstens vier maanden. Blauwe ogen, die naar zijn mening te nieuwsgierig stonden op het moment. Zijn sterke staart sloeg hard heen en weer en de oren op zijn hoofd, die kleine plukjes haar bevatte, bewogen ook. Niet leuk, gezelschap, alleen maar lastig, bijna drieduizend keer zo lastig als de harde wind die zijn halflange vacht deed dansen.

Ze mocht hem niet, dat werd al duidelijk van de eerste blik die ze hem toewierp, die hij ontving. In antwoord daarop keek Echo haar kil, haast dodelijk aan. Weg moest ze, en wel snel want het bezoek werd niet op prijs gesteld, en al helemaal niet op de momenten dat hij het prima naar zijn zin had in z'n eentje, altijd dus. Waarom was de poes hier in de eerste plaats? Het moest van ver al duidelijk zijn geweest dat hij hier was, en aangezien de kater op het moment met een soort lichte haat werd aangestaard vroeg alles in hem zich af waarom ze dan überhaupt zijn tijd kwam verdoen.