All that glory {Icypaw training}

Voorlopig stond de zon nog even aan de hemel. Maar hij begon al tekenen te vertonen dat hij zou ondergaan. Dat was goed. Kon ze evengoed aan haar eerste training beginnen als mentor. Het was nog maar een dag geleden dat Innerghost haar nog voor het laatst getraind had. Ze ging die trainingen best nog wel missen. Maar uiteindelijk werkten ze haar allemaal hier naar toe. Om zelf zo goed mogelijk haar apprentice op te leidden. Slender liet haar kopje wat gebogen hangen en ging toen aan één van de bomen van het woud gaan zitten. Vanuit de kamp uitgang was ze gemakkelijk te spotten. Het klein beetje zonlicht die nog scheen verlichte haar grotendeels. Slender snoof waarna ze terug overeind ging staan en haar snuit de lucht in stak. Het bos zat vol met prooien. Mooi. Dan kon ze nu gauw nog wat gaan jagen voordat haar apprentice daar zou zijn.

Het was gauw gebeurt. Een muisje die niet oplettend genoeg was had ze zo binnen gehaald en gedood. Ook een eindje verderop, een vette mus die op een boomtak zat, zat vrolijk te fluiten. Niet wetend wat er achter haar gebeurde. Innerghost had haar misschien nooit leren klimmen in bomen maar op lage hoogte's kon ze steeds gemakkelijk en geruisloos elke prooi uit de bomen halen. Het was een kwestie van geruisloos klimmen, springen, en uithalen, en heel af en toe eens erachteraan springen. Maar vaak had ze de dieren wel te pakken. Met de mus en de muis in haar bek keerde ze terug naar de kamp uitgang. Perfect. Daar zat haar apprentice al. "Hier eet wat. Het zal je kracht geven die je nodig hebt." Ze schoof de mus naar de apprentice toe en hield de muis voor haarzelf. Ze had niet zo'n grote honger dus had ze genoeg met een kleine muis als deze.

Het was overduidelijk dat haar leerlinge blij was om haar te zien. Slender moest even gniffelen om de vele vragen en vooral de begroeting. Maar toen stelde ze zich weer neutraal op. Haar muisje was al gauw opgegeten en toen keek ze de kersverse apprentice aan. "Hoe zou ik dat durven. Jij bent nog lang niet van me af hoor." Ze knipoogde even naar haar. Ze vond het vooral belangrijk dat ze een goede band had met haar apprentice. Dat maakte het uitleggen en aandacht hebben voor haar gemakkelijker.

Nadat de poes klaar was met eten nam ze haar mee. In het bos bruiste het nog van het leven. Dat was wat ze eerst zouden doen. De basistechnieken van het jagen. Hier in het open veld ging dit perfect lukken. "Ok, ik wil dat je hier voor me doet alsof op die rots daar een prooi zou zitten. Onthoud goed, dit is alleen maar om het beoordelen van je eigen technieken. Je doet dus niets fout als het jou niet fout lijkt. Begin maar." Ze wilde het even rustig aanpakken. Even aankijken wat de apprentice tot nu toe al opgestoken had van nestgenootjes, en wat er nog allemaal kan aangepast worden. Met haar blik volgde ze de apprentice. Voor zover leken sommige dingen al aardig te lukken.

Een lichte grijns trok zich om haar lippen. Ze verbeet even de drang om zich als een jonge apprentice te gaan gedragen. Het zat nog steeds in haar. Maar nu ze mentor was werd dit gedrag niet meer als normaal aanschouwd. Ze wreef dan maar haar poot over haar apprentice haar kopje heen. "Jij zult het nog moeilijk krijgen. Ben je zeker dat je niet wilt veranderen van mentor." Ze zei het met een knipoog waardoor duidelijk werd dat ze het niet meende. Ze begeleidde de apprentice naar de plek waar ze haar duidelijk; voor zover zij het duidelijk vond; uitlegde. Het was al een goed teken dat de apprentice in sluiphouding ging. Toch moest ze even lachen om haar woorden. "Je moet ook doen álsof daar een prooi zit. Beeld je maar een dier in en doe alsof je er op zult jagen." Het was wel duidelijk dat ze met een zeer jonge apprentice te maken had. Ouderen zouden dit onderdeel al gesnapt hebben. Maar ze had wel wat respect voor deze jonge apprentices. Ook zij werden uiteindelijk goede krijgers.