Who is interrupting me? {+Daykit}

Daykit was verveeld. Alweer. Ze kon bijna niet wachten tot ze Apprentice was, zodat ze legaal het Camp uit kon, zonder veel boze blikken te krijgen. Dan zou ze leren hoe ze écht goed moest vechten en jagen, en dan kon ze zich klaarmaken om de beste Warrior van heel de RiverClan te worden. Oh, wat zouden ze blij zijn als ze strijd voeren met de BloodClanners en de KittyPets. Toen ze opkeek zag ze Iceshard naar de prooihoop lopen en een muis pakken. Ha! Iceshard kan me vast wel wat leren! schoot het door haar hoofd en zacht trippelde ze naar de witte poes. Toen die ergens in haar eentje ging zitten, besloot de kitten op haar af te gaan. 'Hey Iceshard!' ze schreeuwde bijna, zo opgewonden was ze. 'Wat moet je van me?' was het ijzige antwoord. 'Nou... Ik heb gehoord dat jij heel goed bent met, eh... Vechten,' begon ze. 'En ik dacht... Ik ben een zielige en verveelde kitten...' Ze liet een korte stilte vallen. Misschien kon de witte poes tegenover haar het al wel raden. 'Ik vroeg me dus af of jij mij... wat zou willen leren.' Zo, dat was gevraagd. Hoopvol en een tikkeltje brutaal keek ze naar de poes voor haar.

'Ik ben inderdaad goed in vechten, dus dat heb je goed gehoord,' zei de poes kalm. 'Maar ik ben nu even aan het eten. Misschien nadat ik mijn muis op heb.' Daykit keek haar aan. Na een paar seconden besloot ze te gaan zitten en toe te kijken hoe Iceshard haar muis opat. Voor haar gevoel duurde het eeuwen totdat de Warrior uitgegeten was. Ze sloeg ongeduldig met haar staart van links naar rechts. 'Zullen we?' vroeg ze enthousiast terwijl ze opsprong en onrustig heen en weer trippelde, nadat ze zich ervan verzekerd had dat de poes voor haar wel echt klaar was.

Daykit zag hoe de oudere poes haar bekje schoon likte en recht ging staan. 'We zullen het hier in het kamp moeten doen want je bent nog maar een kitten dus je mag nog niet buiten het kamp.' Wat?! Dat kon ze niet menen! Daykit keek boos naar Iceshard. 'Maar ik ben al heel vaak buiten geweest!' riep ze. Dit was gewoon gemeen. 'Alsjeblieft! Ik kan heel goed voor mezelf zorgen!' Er viel een korte stilte. 'Het zou natuurlijk nog beter zijn als je me wat skills toebracht.'

Iceshard rolde met haar ogen. 'Oké, goed. We zullen buiten het kamp gaan,' zei ze. 'Maar als er een vos op je afkomt en ik je niet kan redden, dan is het je eigen schuld dat je aan stukken wordt gereten.' Daykit knikte hevig. 'En als iemand je betrapt, ben ik niet verantwoordelijk,' voegde de Warrior er nog aan toe. Ze trippelde in de richting van de uitgang van het kamp. Daykit stormde achter haar aan. 'En wat nou als dat allemaal wel gebeurt en jij erbij staat? Dan ziet Dawnstar jou vast ook als schuldig.' Ze was een paar seconden stil. 'Maar laten we ervan uit gaan dat het allemaal goed gaat en ik veel leuke dingen leer.' Ze stapte door de uitgang van het kamp. Hoewel de wereld nog steeds ongelofelijk groot was, was het minder dan de eerste keer. Nee, ze het was niet meer zo impulsief als eerst. 'En waar gaan we eigenlijk heen?' miauwde ze, enthousiast op en neer springend.

'Natuurlijk gaat het allemaal goed gaan,' zei Iceshard. 'Met mij in de buurt kan er niet veel gebeuren.' Pffft, eigen dunk! dacht Daykit, maar de oudere poes ging verder. 'Als je alleen zou gaan, dan zou het veel gevaarlijker zijn.' Was dat een belediging? 'En waar gaan we eigenlijk heen?' Ze slikte nog net de belediging in die ze had willen roepen, terwijl ze enthousiast op en neer sprong. 'Dat zul je nog wel zien,' antwoordde Iceshard. Er viel een korte stilte. 'Niet zo mysterieus doen. Dat is oneerlijk voor zo'n kleine kitten als ik!' Daykit schreeuwde bijna.

De oudere poes zuchtte. 'Wees blij dat ik je meeneem uit het kamp. Normaal doe ik zo een dingen niet.' Ze sprak terwijl ze door het bos trippelde. Daykit rolde met haar ogen en stuiterde achter haar aan. 'En wees blij dat ik je dan ook nog vechttechnieken wil leren,' ging Iceshard verder, waarna ze op een kleine open plek in het bos stopte. Daykit zuchtte luid en ging tegenover haar staan. 'En nu? Wat moet ik eerst doen?' vroeg ze ongeduldig.

'Om te beginnen kun je misschien minder ongeduldig zijn, want dat helpt helemaal niks.' Iceshard klonk kalm. Daykit rolde met haar ogen, maar bleef stil. Als ze dit verpestte wilde de oudere poes haar misschien helemaal niets meer leren. Haar staart zwiepte alle kanten op, wat haar ongeduldigheid verraadde.