I let the lonely in (Dimkit)

I'm a ghost of a girl that I want to be most.
I'm the shell of a girl that I used to know well.

Dancing slowly in an empty room,
Can the lonely take the place of you?
I sing myself a quiet lullaby.
Let you go and let the lonely in
To take my heart again.

Too afraid to go inside
For the pain of one more loveless night.
But the loneliness will stay with me
And hold me til I fall asleep.

De kille ochtendlucht liet haar donkere oren prikken starend naar de ingang van het kamp. Hoe lang geleden was het dat zowel haar moeder als vader daar door verdwenen waren? Hoe lang zat ze hier niet al alleen. Haar elegante hoofdje gleed omlaag en ze snoof aan de grond de geur van haar moeder lang vervaagd uit het kamp. Toch zou de zwart witte kitten niets laten merken van wat ze voelde in haar hart. Ze zou haar ouders bewijzen wie ze werkelijk was. Ze zouden spijt hebben van hun besluit haar en haar siblings achter te laten.

Met een zwiep van haar al vreemd lange staart voor een kitten kwam ze omhoog en liep terug richting de nursery haar ogen koud en ongevoelig een masker dat haar gezicht altijd zou verbergen. Er was geen plezier ze zou moeten werkenvoor dat wat ze wou. Ze zou alles op haar pad vernietigen. Alles dat haar weerhielt van haar doel en alles dat haar terug zou trekken. Dat betekende.. haar littermates net zo goed. Zodra die haar tegen gingen houden dat was. Maar voor nu zou ze voor ze zorgen tot de hopeloze beesten eindelijk op hun eigen poten konden staan. "Dimkit?" Riep ze half vragend en draaide zich om. Waar was Dimkit nou ook alweer heen..

Het was een kille ochtend, maar dat kon haar echt niks schelen. In de nursery was het te warm voor de zwarte kit. Ookal was het er even warm geweest als buiten... Dus niet erg zo warm. Ze haalde even kort haar neus op en keek even kil rond. Haar pluizige staart was rond haar poten gerold en het tipje lag wat voor haar kopje. Af en toe wiebelde die een beetje, maar Dim keek er niet echt veel naar. Ze keek eerder met haar kille, goudgele oogjes naar de katten. De meeste kenden haar al. De schattig uitziende kit met de dodende blik en de kille woorden. Ze mochten ze hebben, hun schattige blikken. De meesten hadden het al opgegeven, maar er waren er ook die het nog lang niet hadden gedaan. Ze gromde even binnensmonds toen ze een kat naar haar zag kijken en richtte haar doden blik op de kat. De apprentice trok een wenkbrauw op, stond op en wandelde het kamp uit. Ja, toon maar eens dat je het kamp uit mag, stom onnozel mormel dat je bent. Dimkit keek hem na, maar keek toen even op toen ze haar nam hoorde. "Dimkit?" Ze keek even om en zag de gevlekte vacht van haar zusje. Ze stond wat verder, ze verwachtte waarschijnlijk dat zij tussen die domme kits ging zitten? Dat mocht ze vergeten. De zwarte kit zuchtte even en richtte toen haar ijzige, gouden ogen even terug voor zich. Ze stond op een wandelde met snelle passen op Sinkit af. Mormel. "Wat?" Zei ze op een kille manier. Ze stond wat achter haar en was al helemaal geïrriteerd met het feit dat Sin er was.

_{And let's be winners by mistake

The world will disapprove}

Ze had het niet echt op haar siblings. Misschien leken ze gewoon teveel op haar vader de verrader of leek zij wel ze weinig op hem.. Wat het ook was het deerde haar niet veel toch zou ze tot wellicht irritatie aan toe zowel Dim als Bone niet laten gaan. Ze zou ze eventueel nodig gaan hebben of ze wou haar familie niet nog meer kwijtraken. STARCLAN waarom waren er zo veel mogelijkheden in haar hoofdje. Ze wou duidelijkheid rechtoe rechtaan maar op een of andere manier leek dat niet mogelijk in haar hoofdje. ze schudde haar hoofd en keek op naar Dimkit die aan kwam lopen. Haar lange staart zwiepte even heen en weer en ze staarde haar aan. "Je moet wat eten." Mompelde ze zacht.