All I want to do..

Niets vermoedend liep de grijze kattin door het bos heen. Haar vacht was zijn dons verloren en was wat meer gaan hangen. Haar groene ogen stonden eerder dof dan helder, en de wonden die ze had opgelopen door de aanval enkele manen terug waren getransformeerd naar littekens. De grootste was dan nog wel vlak op haar gezicht, onder haar linker oor. De poes had al een kleiner littekens onder één van haar oren doordat ze een lange tijd terug in aanraking was gekomen met een paard, maar deze was minder goed te zien dan de nieuwere. Iedere keer dat ze nu in het water keek zou dat litteken haar eraan herinneren hoe oneerlijk de wereld was.
De poes hielt even geschrokken halt toen ze enkelen houtsplinters op haar vacht voelde vallen. Het was een lange tijd geleden dat ze zich nog buiten had gewaagd, zo dus was ze niet echt meer gewend aan de verschillende geuren in het bos, en had ze de overduidelijke markering van Ashdrizzle niet gemerkt. Echter, toen ze vervolgens ook de staart van de kater te zien kreeg ging er een belletje bij haar rinkelen. Met vernauwde ogen keek ze naar boven, tot haar blik het gestalte van de kater vond. "Hoor jij niet te jagen?" Miauwde ze automatisch, niet eens de moeite nemende om gedag te zeggen.

Toen een zacht briesje zijn snuit streelde rook hij plots de bekende geur van Littlestream. De kater wilde zijn staartje nog optrekken, maar toen merkte hij de schim onder hem al op. De vorige keer was ze al zo vreselijk koud geweest, dus nu zou hij niets anders verwachten. Kalm keek hij in de groene ogen en trok wat met zijn oortjes. "Hoor jij niet te jagen?" Hij haalde zijn schouders op, zo simpel was het. "Jup." Antwoordde hij nuchter en vervolgde zijn schoonmaakbeurt weer, waarna hij per ongeluk nog meer kleine snippertjes hout naar beneden liet vallen. Gelijk kwamen zijn nekharen wat omhoog en keek hij geschrokken naar beneden.

De kater keek kalm in haar vernauwde groene ogen toen ze nogmaals opkeek. Vervolgens haalde hij zijn schouders op, wat ervoor zorgde dat de poes even haar wenkbrauwen omhoog haalde. "Jup." Antwoordde hij simpel, waarna hij nog wat kleine snippertjes op haar liet vallen. Geïrriteerd zwiepte ze met haar staart en wierp ze opnieuw haar blik op hem. "Waarom lig jij daar nu dan te niksen?" Miauwde ze vervolgens, haar toon lichtjes sissend.

Littlestream's humeur werd er maar niet beter op, maar veel erger kon het tussen de twee toch niet worden, dus de kater weigerde ook het ook om maar een excuusje tussen zijn lippen door te laten glijden. "Waarom lig jij daar nu dan te niksen?" Hij hief zijn wenkbrauwen wat cynisch op, oh, had het dochtertje van de o zo goede Deputy nu kritiek op hem? "Moet dat jou interesseren dan?" Antwoordde hij, nogmaals op een luchtige toon. "Het verbaast me überhaupt dat je zelfs ook maar tegen me praat buiten je Medicine cat taak om. Wil je daar aan applausje voor?"

"Moet dat jou interesseren dan?" Haar staart begon lichtelijk geïrriteerd wordende heen en weer te zwiepen en het warme gevoel van kwaadheid begon in haar borstkas op te rijzen. "Het verbaast me überhaupt dat je zelfs ook maar tegen me praat buiten je Medicine cat taak om. Wil je daar aan applausje voor?" De poes keek weg en een klein lachje sierde haar lippen. Echter was het geen lach van plezier noch vriendelijkheid. "Sinds wanneer deze brutaliteit tegen een medicine cat? En ja hoor, een applausje is altijd welkom." Wierp ze schaamteloos terug, haar emotieloze blik op hem werpende. Haar maakte het niks meer uit. Ze wou niet eens bevriend zijn met zo iemand. Degene die het leven van haar zuster zuur maakte. Degene die haar al talloze keren een gebroken hart had gegund. De enige echte rotte appel in haar leven.

Hij was er onderhand helemaal klaar mee. Altijd maar dat gedrag dat er niemand was die om haar gaf, altijd maar denkend dat ze maar moest leven met haar problemen, maar helpende handen nam ze niet aan. Nou, nu liet hij haar ook vallen en hard ook. Ze mocht het uitzoeken met dat zielige gedoe. "Sinds wanneer deze brutaliteit tegen een medicine cat? En ja hoor, een applausje is altijd welkom." Hij klopte met zijn staart op de tak en een wat koude lach ontsnapte uit zijn mond. "Oh, die rang? Die zou je toch voor liefde willen opgeven, hm?" Grauwde hij naar haar.

De kater klopte op de tak en een koude lach verliet zijn bekje. "Oh, die rang? Die zou je toch voor liefde willen opgeven, hm?" De poes keek hem koud glimlachend aan, en negeerde simpel de rotopmerking. Nee, ze ging dit anders aanpakken. "Misschien is het wel een goed ding dat je met Nightspark samen bent, nu kun je geen katten meer drachtig maken om ze vervolgens te laten vallen." Miauwde ze luidop, zelfs hopende dat er iemand in de struiken stond die dit zou aanhoren. Ze was zijn stomme, kinderachtige gedrag beu. Zij mocht misschien dan wel van haar rang af willen, alsnog had hij niet het recht haar zo aan te spreken. "Hoe ben je van plan nu kittens te krijgen, hm? Klopt, dat gaat niet. Ik denk zelfs dat Starclan jullie nu argwaant." Haar stem klonk vlijmscherp. Zijn blik wou ze niet meer zien, zelfs de grond was nu interessanter dan hem.

"Misschien is het wel een goed ding dat je met Nightspark samen bent, nu kun je geen katten meer drachtig maken om ze vervolgens te laten vallen." Zijn nekharen kwamen overeind en hij boorde zijn klauwen nog dieper in de tak. "Hoe ben je van plan nu kittens te krijgen, hm? Klopt, dat gaat niet. Ik denk zelfs dat Starclan jullie nu argwaant." Hij wilde zichzelf naar beneden laten zakken en die vieze grijs van haar spuuglelijke smoel krabben, maar hij hield zich nog in. "Je bedoelt katten zoals die feeks van een zus van je? Dit wil ik dan ook niet. Maar jij bent gewoon een jaloers mormel." Grauwde hij, kwaad. "Die hele familie van je mag rotten."

"Je bedoelt katten zoals die feeks van een zus van je? Dit wil ik dan ook niet. Maar jij bent gewoon een jaloers mormel." Grauwde hij, duidelijk kwaad. Haar grijns werd echter alleen nog maar breder. "Ik? Jaloers op een afgedankte kat zoals jou? Nu dacht ik voor een seconde echt dat je beter wist, Ash." Miauwde ze sluw. "En als zij een feeks is, dan ben jij een monster." Vervolgde ze simpel. "Die hele familie van je mag rotten." Littlestream haalde haar schouders op en wist gemakkelijk haar hoofd koel te houden. "Je mag zeggen wat je wilt, mijn familie heeft tenminste succes. Een Innerghost als deputy, ik als medicine cat. Wat heb jij? Kittens die je niet wilt en een partner van hetzelfde geslacht. Ik weet dan heus wel welke familie rot is." Klonk haar stem luchtig, hem opnieuw aankijkende. Het viel haar op dat hij kwaad was geworden, dat kon ze toch afleiden van de manier waarop hij zij klauwen in de boom had geslagen. "Wat is er? Ben je zo laag gevallen dat je zelfs een medicine cat wilt aanvallen die niet eens in staat is om zichzelf te verdedigen?"

"Jij bent ziek in je hoofd, dat ben je. Ik snap niet hoe StarClan zo'n kat als jij als Medicine cat heeft geaccepteerd." Gromde hij kwaad. Hij werd een monster genoemd, maar dat deerde niet. Monsters konden alles wat ze niets vinden van hun pad slaan, als het moest. "Wat heb jij? Kittens die je niet wilt en een partner van hetzelfde geslacht. Ik weet dan heus wel welke familie rot is." Hij trok zijn lip op. Ze meende elk woord en bij elke lettergreep brokkelde wat over was van hun 'vriendschap' stukje bij beetje af. Oh hij ging zich nu niet als de geslagen hond gedragen, hij zou haar haar eigen ogen uit laten krabben door haar hele wereld in elkaar te laten storten. "Wat is er? Ben je zo laag gevallen dat je zelfs een medicine cat wilt aanvallen die niet eens in staat is om zichzelf te verdedigen?" Dit keer liet hij zich naar beneden vallen en landde behendig op zijn vier poten. Zijn vacht stond overeind en hij deed een pas dichterbij. Hij was groter dan dit zielige mormel. "Het is goed dat je zelf weet dat je niets meer bent dan een hulpeloos stukje vacht en wat botten." Siste hij in haar gezicht en draaide zich om. Hij ging zich niet meer branden aan deze heks.

Zodra de kater voor haar landde en haar nogmaals uitmaakte voor hulpeloos stuk vacht, ging ze zitten alsof er niets aan de hand was. Hierna draaide de kater zich om en kreeg ze zijn rug te zien. "Wat is er? Durf je me niet meer aan te kijken?" Opnieuw negeerde ze zijn woorden. Waarom zou ze zich er iets van aantrekken? Alles wat hij zei wist ze toch al. En tenslotte wou ze niet eens meer met hem bevriend zijn, de kater was toch ziek in z'n hoofd. Wie ging er nou met iemand van hetzelfde geslacht. "Weetje, jij en Nightspark mogen van mijn part stikken in jullie eten," Miauwde ze terwijl ze haar groene blik op zijn rug gepriemd hield. Hij had dit allemaal aan zichzelf te danken, dus schuldig zou ze zich niet voelen. Oh nee, niet voor dit walgelijk stukje pels. "En onthoud, als jullie ooit ziek vallen, dan zal ik jullie alleen helpen omdat dat mijn taak is. Ik zou niets liever hebben dan jullie beide dood te zien."

"Oh, dan zijn we het over een ding tenminste eens." Gromde hij naar het jaloerse mormel. Een heks was ze, een vreselijk vieze heks. "Ik ga liever dood dan dat jij met je vieze poten me 'helpt'." Spuugde hij uit en begon weg te lopen, zijn grijze vacht nog deels overeind. Nooit meer wilde hij in een ruimte zien met die feeks. Zij en haar zusje waren van hetzelfde hout gesneden en die boom was verrot. Walgelijk.