Sharing tongues (open for Riverclan)

Bijna iedere warrior verafschuwde hem. Hij was de zoon van de duistere moordenaar Smoketear, hij had een Elder van zijn éigen clan gedood. Tevens uit verhalen was Smoketear een player geweest, en hij had een poes misbruikt toen ze in ongelukkige staat was geweest; en daar uit was hij ontstaan. Ja, hoe slecht kon je zijn; zoon van een moordenaar, geboren uit een poes die misbruikt was, vervolgens verstoten omdat hij te veel op hém geleken had. Hij leek ook op hem, zelfde grijs/bruine vacht zelfde vurige ogen. Het bruine zat meer onder zijn vacht samen met het licht grijze, nu leek hij ook meer grijs dan grijs/bruin. Op een afstand ging hij zitten, staarde naar de katten die gezellig bij elkaar zaten; sharing tongues, elkaar wassen, nieuwtjes en roddels delen, en zo ging het elke avond. Blikken die naar hem toe gericht werden. Vernauwde blikken, vragende blikken, maar weinig woorden. Nooit eens; Smokepaw, kom er bij. Waarom? Hij straalde duisternis uit, eerst was het ongelukkigheid, nu was het meer bewust. Hij wou het niet meer, al knaagde er wel een akelig gevoel in zijn onderbuik, verlangend naar liefde en gezelschap; vriendschap. Dat gevoel maakte hem droevig, maar dat maskeerde hij met een afstotelijke, duistere, uitstraling. Soms kon hij was manisch uit de hoek vliegen, hij wou zijn ongelukkigheid niet laten zien.

Voorzichtig legde de tabby kattin haar laatste stuks prooi op de grote prooistapel, die al redelijk gegroeid was sinds die ochtend, toen iedereen de nacht daarvoor zijn prooi had gehad. Er hing een mistroostige sfeer rond het kamp. Natuurlijk. Dood was er in de afgelopen tijd veel voorgekomen. Stormwise, hun vorige leider, natuurlijk, maar ook Smoketears dood, die van Lionclaw, Cinderfall. En zelfs Whisper zelf had bijna iemand gedood. Maar dat was zelfverdediging, hield ze zichzelf voor. Ze dacht terug aan de indringer van de BloodClan en hun gevecht bij de waterval. De lichtrode kattin was door de bruine tabby van de waterval geduwd en was haar geheugen kwijt. Schuldgevoel verspreidde zich als een onweerswolkendek over Whispercloud heen. Gelukkig was het maar geheugenverlies. Als de rode BloodClanner dood was geweest had ze dat zichzelf nooit vergeven. De goudogige poes schudde het nare gevoel weg. Het zou nu richting het moment gaan van een belangrijke gebeurtenis die elke dag plaatsvond in de Clan; het Sharing Tongues. Haar gouden ogen spiedden over het kamp voor iemand om mee te praten.

Een nare rilling gleed over zijn ruggen graat toen hij een kat naar hem zag kijken. Dat was Petalcloud, ooit was zij de apprentice geweest van zijn moeder. Forcerend hield hij zijn vacht plat op zijn rug en keek hij gewoon koeltjes terug. De zilver/grijze poes stond op en kwam op hem afgelopen. Hij voelde zich nog ongemakkelijker worden maar hield een masker voor zich. "Smoke... paw," miauwde ze zijn naam. Was het een begroeting? Of een manier om zich zelf te overtuigen dat hij Smoketear niet was? "Dag, Petalcloud," miauwde hij op een kalme, maar verder lege toon. Hij weerhield zich er van om zijn nagels in de grond te steken, en wist even niet zo goed wat hij zeggen moest, dus zei hij maar verder niets.