The cool kids

Er stond een vernietigende blik in haar felgele ogen terwijl haar tweebeen met een handdoek stond te wapperen. Ze wist al wat dat betekende en ze was niet van plan om die vieze geur aan haar lijf te krijgen. Tweebeners vonden dat blijkbaar lekker ruiken, want het werd dan helemaal over haar heen gesmeerd en afgespoeld met lauw water. Zij vond het alleen vreselijk en ze was dus ook niet van plan om haar braaf op te laten pakken. “Kom op Skinny Love, je moet echt nodig in bad. Al die vieze geurtjes van toen je ziek was eraf wassen.” Het was raar hoe die vrouw altijd tegen haar bleef praten terwijl ze er helemaal niks van snapte, dat begreep die tweebeen toch ook wel? Ze schoot opzij toen de tweebeen haar probeerde te pakken, gelukkig waren ze een stuk trager. Ze was langzaam weer helemaal hersteld en was haar kracht ook terug gekomen, dus ze was een stuk sneller dan haar tweebeen. “Toe nou Skinny,” Ze schoot onder de bank en hoorde hoe haar tweebeen door bleef mopperen. Ze vond het heerlijk hoe het duister van de kleine ruimte haar omarmde en sloot kort haar ogen. Hier kon de vrouw niet bij met haar poten. Ze deed haar ogen weer open en keek naar het gangetje. Ze kon wel even naar buiten vluchten. Ze schoot onder de bank vandaan en rende door het gangetje naar haar kattenluik. De tweebeen kwam achter haar aan, maar opnieuw was ze sneller en het kattenluik klepperde toen ze de tuin in liep. Ze sprong over de schutting en liet zich aan de andere kant op de stoep vallen. Ze verdween onder de bosjes, zodat de tweebeen haar niet meer kon volgen en kwam even op adem. Ze grijnsde toen ze zich besefte dat ze bijna geen tijd meer nodig had om op adem te komen. Ze liep onder de bosjes vandaan en volgde het pad die de tweebeners daarachter gemaakt hadden. Ze wist waar dat heen liep en dat ze daar eigenlijk niet hoorde te komen, maar ze waagde het erop. Haar staart bewoog kalm heen en weer terwijl ze de grens van het Shadowclangebied overstak. Ze rook de geur van de carrionplace dichterbij komen. Toen de berg vuil in zicht kwam vermengde het zich met een verse Shadowclan geur. Op haar hoede vervolgde ze haar weg in de richting van de andere kat. Misschien had ze geluk en kon ze een normaal praatje voeren, want ze had behoefte aan gezelschap. Toen de andere poes in haar blikveld verscheen stopte ze met lopen. Er lag een rustige blik in haar ogen terwijl ze haar aankeek. “Hallo,” zei ze kalm. Ze lette er wel op dat de poes haar niet zomaar aan kon vliegen en dat ze dan weg zou kunnen komen. “Hoe gaat het?” Ze observeerde de poes rustig.

Ze zag dat ze de kattin overdonderd had, eigenlijk was dat ook niet zo gek. Er waren niet veel kittypets die het waagde om het Shadowclan territorium binnen te lopen. Ach, je kon haar gestoord noemen of misschien kon je het heimwee noemen. Misschien was het wel een beetje van allebei, maar zo diep dacht ze niet, dus zo voelde het ook niet voor haar. Vaak kwamen ideeën bij haar op en dan voerde ze die uit als ze op dat moment uitkwamen. Ze nam de andere poes kalmpjes op alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze daar rondliep. Ergens was dat ook alleen maar schijn want haar spieren waren wel degelijk gespannen, gewoon voor het geval dat. Dat was voorzorg, want het gebied was niet vreemd voor haar integendeel, maar er waren nog maar weinig katten die dat nog wisten. Waarschijnlijk waren die katten die het wisten al bijna allemaal overgegaan naar de Starclan. "Uh, goed denk ik." Ze likte haar linkerpoot, maar daar hield ze mee op toen de poes wat zei. “Mooi.” Zei ze simpel. "Wat doe je eigelijk hier?" Ze trok even met haar snorharen en wiebelde met haar oren waardoor het leek dat ze dat een rare vraag vond. “Ik maak een ommetje.” Vervolgde ze droogjes. “Was jij op jacht?” vroeg ze toen. “Mijn naam is Skinny Love.” Ze tilde haar poot weer op om verder te gaan met waar ze mee begonnen was. Ze begon hem met rustige likken schoon te maken.