The last few days has kicked my ass

Ergens was ze dood op, dat was aan haar wat doorgezakte schouders te zien. Enkel hield ze haar kop recht en probeerde ze zich ook sterk voor te doen. Ze was Flamepath kwijt, nog steeds niet geheel duidelijk waarom! Echt woorden had hij er nog steeds niet aan gegeven. Tevens sloopte de ruzie tussen haar en Fallentear haar. Dat deed ze merendeels zelf, maar ze kon haar maar niet vergeven voor haar daden. Tevens het aanbeeld van de drie nieuwe kittens in het kamp sloopte haar, Innerkit, Energykit en Lionkit. Waarom Lionkit? Waarom was hij vernoemd naar zijn vader? Hoe kon Fallentear? Een grom rolde over haar lippen terwijl ze met stevige passen door Little Creek heen liep. Ze was op jacht gegaan, maar eigenlijk was ze er op uit gegaan om haar kop te legen. En die twee dingen waren niet de enige dingen die haar stoorden. Ook haar clan zorgen, voornamelijk Windclan. Shadowclan en Windclan waren iets te veel met elkaar in contact. Naast dat waren het nog haar kleinkinderen, Slatekit, Aurorakit, Hailkit en Roughkit waar ze zich zorgen om maakte. Fawnstep en Ashdrizzle deden niet echt goed aan de kittens met hun ruzies... Ze schudde met haar kop en stapte verder terwijl ze haar gedachtes probeerde te verzetten naar haar omgeving om weer tot rust te komen. Het geritsel van de bladeren, de wind door haar vacht, de verse geuren om haar heen.

OOC: Flamepath eerst.

De kater had zijn best gedaan om zichzelf niet uit te hongeren, wat je eigenlijk juist wel zou verwachten na wat hij allemaal had meegemaakt. Hij wist dat als hij in deze periode ziek viel of niet genoeg at, de kans klein was dat hij het eerst aankomende gevecht zou overleven. Tenslotte was het nooit iets voor hem geweest om zijn lichaam te straffen voor iets wat zijn daden hadden veroorzaakt. Zijn vuurrode vacht glansde in het waterige zonlicht en zijn spieren waren goed te zien onder zijn dikke pak vacht. Een zucht verliet zijn mond en met zijn hoektanden nam hij het levenloze lichaam van de vogel op die hij zonet had neergehaald. Vandaag had hij een succesvolle jacht achter de rug, en zo dus had de krijger eigenlijk recht op een beetje rust. Maar hij weigerde om ook maar één minuut stil te staan. Zowel omdat de Clan geen luie warriors kon gebruiken, en omdat hij zijn gedachten op een ander punt probeerde te zetten. Echter stond het geluk niet meer langer aan zijn zijde, niet dat het dat ooit was geweest, maar alsnog keek de kater slechts verbaasd voor zich uit toen hij de bekende zwarte pels zag. Echter wisselde hij deze uitdrukking algauw om voor een oprechte bezorgdheid. De poes zag er alles behalve goed uit, en ook al wist hij dondersgoed dat hij wel de laatste was van wie ze medelijden wou hebben, alsnog kon de kater er niets aan doen dan zich toch ietwat bezorgd te voelen. Hoe kon hij ook anders? Hij had meer dan de helft van zijn leven met haar gedeeld, hij kon deze ingewortelde gevoelens niet zomaar aan de kant schuiven. "Goedendag, Innerghost." Miauwde de kater neutraal, zoals een normale krijger tegenover een deputy zou moeten praten. Ze waren geen partners meer, en hoe graag hij ook zijn neusje in haar vacht wou stoppen en haar bekende geur opsnuiven, het was gedaan. Zelfs de grootste leugens konden deze overduidelijke feit niet overtreffen.

Enkel verdween de ontspanning al snel bij de volgende geur die ze oppikte na het genoten te hebben van de verse geuren van doorweekte planten. Nog geen uur geleden had het nog geregend, haar vacht was intussen opgedroogd maar de grond niet. Ze stapte Little Creek uit, en keek toen op zij. Ja, hij stond in haar blik veld, en even verwaterde haar ogen. Ze was er niet zeker van of hij het had gezien, maar het maakte niet uit, dat ene moment van zwakheid verving ze al snel door een krachtige, harde blik. "Goedendag, Innerghost." De begroeting was neutraal, zoals elke warrior tegen over haar sprak. Respectvol en neutraal. Vroeger was het wel eens geweest; 'Dag, Inner,' en dan met een warme, liefdevolle stem met een leuke speelse twinkeling in zijn ogen. Ookal waren ze nu gewoon van ervaren leeftijd, speelsheid was nog vaak aanwezig geweest. Spijtig genoeg hadden ze de laatste paar moons van hun relatie apart - behalve in de nacht, door gebracht. Ze had het gewoon druk gehad, twee apprentices, de taak om een oogje in het zeil bij Tallpaw te houden, en verder patrouilles regelen, zelfs extra patrouilles; Windclan territorium in. Was het gek dat ze niet aanwezig was geweest? Daarom kon ze niet geloven dat dat de reden was geweest die Flamepath had benoemd, daarom was het nog steeds niet duidelijk genoeg voor haar. Soms vroeg ze zich af of het ooit goed zou komen, al had ze daar weinig hoop in. Hij had haar te veel pijn gedaan, en die pijn voelde ze elke keer wanneer ze hem zag, zijn naam benoemde tijdens het organiseren van patrouilles of trainingen. "Goedemiddag, Flamepath..." Haar stem klonk vermoeid, al probeerde ze 'm zo krachtig mogelijk te laten klinken. "Hoe is de jacht?" Een typische vraag naar een warrior toe. Auwch. Waarom liet hij haar toch zo zwak voelen. Dat was niks voor haar! En dat irriteerde haar, maakte haar kwaad; enkel liet ze dat nu niet zien, en probeerde ze nog altijd de zelfde kracht uit te stralen. Zwakte was niets voor de Shadowclan Deputy, daar was ze te trots voor.

Iedere keer dat hij zijn amberkleurige blik over de poes liet glijden ging er een steek door zijn hart. Ze zag er alles behalve gezond uit, en alhoewel het redelijk normaal was om rond deze tijd iets magerder te zijn, alsnog was dit verre van normaal. Opnieuw rees er een schuldgevoel naar boven en slikte hij even de krop door die zich had gevormd in zijn keel. Had hij dit haar aangedaan? Was hij de oorzaak? Nee, dat kon niet. Innerghost was een sterke, zelfstandige maar vooral koppige kattin. Ze was niet iemand die zich liet zou verwaarlozen .. of wel dan? Nee, ze had Leopardgaze nu. Het kon niet dat ze echt ongelukkig was vanwege hun breuk. Hij kon het maar beter laten om zo hoog over zichzelf te denken. Alsof de poes werkelijk gaf om een doodnormale krijger als hem. Zij was deputy, en Leopardgaze was waarschijnlijk een uitmuntende krijger. "Goedemiddag, Flamepath..." Hoorde hij de poes al vermoeid uitspreken. Hij knikte nogmaals terug en spitste nadien zijn vuurrode oortjes in haar richting. "Hoe is de jacht?" Een zwakke glimlach spreidde zich op zijn gelaat. "Redelijk goed, ik heb zonet nog een vogel gevangen en op de terugweg naar het kamp moet ik nog twee muizen ophalen." Miauwde hij, lichtelijk trots. Echter verdween zijn lach algauw en keek hij eventjes onzeker voor zich uit. "En hoe gaat het met jou?" Miauwde hij dan maar, proberende het als een normale vraag te laten klinken.

Ze kan zich niet echt een moment herinneren dat ze zich zo ongemakkelijk had gevoeld. Ze had van hem gehouden, samen de nachten doorgebracht, samen kittens gekregen. Kon dat echt zo abrupt kapot gaan? Blijkbaar kon dat, want na hoe hij haar behandeld had, kon ze zich niet echt meer met hem samen zien. Wat zouden hun kittens er van vinden, die nu alle maal warriors waren, dat ze niet meer samen waren? Zouden ze er begrip voor op kunnen roepen? "Redelijk goed, ik heb zonet nog een vogel gevangen en op de terugweg naar het kamp moet ik nog twee muizen ophalen," zijn lichte, trotse toon, en zijn kortdurende lach, liet haar ook heel even glimlachen. "Klinkt goed, heeft de clan ook weer wat te eten, gezien prooi nog steeds akelig schaars is," murmelde ze. "En hoe gaat het met jou?" Haar ogen flitsten even wantrouwig. Niet die vraag! Liegen kon Innerghost niet, dat had ze nog nooit gekund. Maar de waarheid zeggen kon ze nu ook niet. "Kan beter," besloot ze uiteindelijk. Het kon ook beter, naast al haar persoonlijke problemen, was er natuurlijk ook de prooi schaarste die er voor zorgden dat ze mager was, dat de clan mager was. Het was niet dat Innerghost zich zelf liet verhongeren, niet om hém of Fallentear. Hoogstwaarschijnlijk wist Flamepath wel wat haar tweelingzus gedaan had, Shrewstar had het op haar verzoek tevens in de clan gegooid.

De poes leek even te glimlachen, maar ook haar glimlach verdween algauw. "Klinkt goed, heeft de clan ook weer wat te eten, gezien prooi nog steeds akelig schaars is," Murmelde ze, waarop de kater reageerde met een simpele, instemmende knik. "Kan beter," Vervolgde ze. De rode kater zuchtte eventjes zachtjes en keek naar beneden. "Oké," Miauwde hij slechts, niet goed wetende wat hij nog moest zeggen. De situatie zelf was alles behalve simpel of leuk, en hij voelde dan ook aan dat de spanning met de seconde steeg. Hij had haar pijn gedaan, maar omgekeerd had zij hem ook geraakt. Ze waren nog niet eens officieel uit elkaar, of ze was al te vinden met een andere kater. Wat moest hij daar dan van vinden? Goed, hij begreep heus wel dat ze getroost wou worden of tenminste leuk gezelschap wou hebben, al bleef het hem een raar beeld. Haar te zien stoeien met iemand anders. Maar hoed, hij kon er niets meer aan doen. Wat gedaan is, is gedaan.

"Oké," was het gene wat ze als antwoord kreeg. Oké? Alleen maar een oké? Geen interesse, of zelfs bezorgdheid? Gaf hij dan helemaal niets meer om haar? Ja, het was misschien een soort van onofficieel uit tussen hen, maar dan hoefde het toch niet zo? Innerghost was zich er wel bewust van dat zij ook wel vrij kortaf deed, maar híj was de rede dat het zo moest lopen, hij had geen reden gegeven, en vervolgens de meest onlogische reden die er bestond. "Oké," herhaalde ze zacht terwijl ze even zuchtte. "Oke," miauwde ze weer waarna ze haar rug rechtte. "Ik ga maar weer... verder jagen," besloot ze toen. Ja, weg gaan was voor nu even de enige oplossing. Hij gaf haar een benauwd gevoel, en daar had ze nu dus geen zin in. Innerghost draaide zich om, en was van plan om weg te lopen...

OOC: Uhu, ik probeer een reactie uit te lokken bij Flame. And I'm so sorry for the late reaction... Was dit topic vergeten.

Zodra de kattin meldde dat ze wegging, schoot de rode kater overeind en maakte hij aanstalten om achter haar aan te gaan. Echter bleef hij opnieuw stokstijf stilstaan en staarde hij haar slechts aan met zijn amberkleurige blik. "Waarom doe je dit?" Begon hij, nu al voelende dat zijn stem lichtjes begon te trillen. "Al onze herinneringen die we samen hebben gemaakt.. Hoe we al als kitten samen speelden, hoe we samen zijn opgegroeid en onze avonturen buiten het kamp.. Hoe we ons voelden toen we onze liefde aan elkaar verklaarden... Ga je dat allemaal vergeten vanwege één kleine fout?" Ondertussen was zijn stem al gaan beven en voelde hij de energie uit zijn gespierde poten wegvagen. Even slikte hij, niet goed wetende hoe hij het volgende moest uitbrengen. "Ik..." Hij sloeg zijn blik neer op de grond, maar keek nadien weer met betraande ogen op en keek haar strak aan. "Ik was jaloers.. voelde me eenzaam omdat je minder tijd voor ons had.. Ik wist niet hoe ik dit moest verwerken.. en dus werkte ik het uit op jou.. Ik had het nooit moeten doen.." Snikte hij, zijn rode oren hangende. "Het spijt me."

Ze wou weglopen, had hier niet langer meer zin in. Echter was het weglopen de trigger voor Flamepath om zijn bek open te trekken. "Waarom doe je dit?" Begon Flamepath. "Al onze herinneringen die we samen hebben gemaakt.. Hoe we al als kitten samen speelden, hoe we samen zijn opgegroeid en onze avonturen buiten het kamp.. Hoe we ons voelden toen we onze liefde aan elkaar verklaarden... Ga je dat allemaal vergeten vanwege één kleine fout?" De stem van Flamepath beefde. Een zucht rolde over haar lippen. Het kon niet meer worden zoals het was. Dit was al te ver gegaan. "Ik..." ging Flamepath verder. "Ik was jaloers.. voelde me eenzaam omdat je minder tijd voor ons had.. Ik wist niet hoe ik dit moest verwerken.. en dus werkte ik het uit op jou.. Ik had het nooit moeten doen.." Flamepath was begonnen met snikken. Innerghost voelde haar spieren koud worden. Starclan, wat wou zij nu graag weg zakken de grond in. "Het spijt me." Miauwde hij. Innerghost draaide zich naar Flamepath toe en keek hem recht in de ogen aan. "Mij ook..." klonk haar hese stem. "Ik... ik kan het gewoon niet meer. Ik kan niet meer verder gaan met jou... en ik ben bang dat ik dat ook niet meer wil," haar stem stierf weg. "Ik heb je vergeven, maar het gevoel is weg, Flamepath. Samen hebben we het te groot gemaakt." Zeggen dat haar hart eigenlijk was gaan kloppen voor Leopardgaze kon ze echter niet.

Zodra de zwarte kattin zich naar hem toedraaide en haar blauwe ogen in de zijne priemde, voelde hij een ijskoude steek door zijn hart heen gaan. De woorden kwamen aan als donderslagen op een open veld, en hij wist maar al te goed dat hetgeen dat ze nog zeggen moest alles behalve prettig voor hem ging zijn.
Zodra de deputy uitgesproken was, of toch gewoonweg niets meer zei zuchtte de roodkleurige kater eventjes diep. Hij wist dat ze stiekem gevoelens voor Leopardgaze had ontwikkeld, en als zijn vermoedens ook klopten dan besefte hij maar al te goed dat het over and out was. Even sloeg hij zijn blik neer op de grond, niet willende dat de poes zijn pijn zou zien. Stilletjes aan begon hij zijn gevoelens voor Innerghost af te sluiten, maar het was nou eenmaal niet iets dat je aan en uit kon zetten met een simpel knopje. Maar nu ze hem duidelijk gemaakt had dat het gedaan was, kon hij het niet langer tolereren om zijn pijn te tonen aan haar. "Oké, als dit hetgeen is wat je echt wilt dan kan ik er niets aan veranderen." Zuchtte hij, waarna hij zich deze keer omdraaide. Nog een laatste keer zwiepte hij met zijn staart waarna hij zijn kopje over zijn schouder sloeg. "Vaarwel dan maar, mijn liefste Innerghost." Sprak hij, waarna Flamepath zijn hoofd schudde en de struiken in sloop.

{Flame is topic uit}

"Oké, als dit hetgeen is wat je echt wilt dan kan ik er niets aan veranderen," klonk de stem van Flamepath met een zucht. Innerghost wende haar blik van hem af. Ook zij voelde pijn en verdriet, én als of ze nu aan een groot verlies leed. Maar ze kon het niet anders. Leopardgaze had haar hart gestolen, in de ogen van Flamepath waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk. Ook wist ze dat ze het niet aan zou kunnen om Leopardgaze de rug toe te keren en voor Flamepath te kiezen. Dit maakte dat ze daarom ook voor Leopardgaze koos. De rode kater waar ze zoveel mee had mogen delen draaide zich om. Voor hij weg liep sloeg hij zijn kop nog over zijn schouder, "vaarwel dan maar, mijn liefste Innerghost." Flamepath verdween in de struiken en liet Innerghost achter. "Vaarwel."

OOC: Topic uit.