Garbage eaters... {Claw}

Ordinary ||

Er was geen enkel geluid te horen zo vroeg in de ochtend. Zelfs in deze straten waar het normaal stikte van de mensen, was nog geen enkele ziel te zien. Hij zag een paar andere dieren, waaronder zwerfhonden en wasberen, door de straten lopen, maar niemand besteedde veel aandacht aan hem. Ze waren allemaal te druk bezig met eten zoeken, dingen die de mensen weg hebben gegooid. ”Wat een zielig stelletje beesten.” Mompelde hij zacht voor zich uit, te zacht om door anderen gehoord te worden. Een lange tijd geleden moest hij zich ook verlagen tot afval, maar die tijd is allang voorbij en nu zal hij niet met minder doen dan een versgevangen stuk vlees. Zijn nagels, die uit hun schachten waren geschoven, klonken hard op de stenen ondergrond. Hij was klaar om het tegen iemand op te nemen, de hele dag, elke dag. Hij kon zich geen zwakte veroorloven, niet nadat hij, en de Terror Claws, zo’n reputatie hadden opgezet. Hij snoof een keer door zijn neus voor dat hij de bocht omsloeg.

Extra's:

Claw snoof minachtend terwijl hij zich voortbewoog in een omgeving wat ook wel de Twoleg place genoemd werd door meerdere katten onder hun. Hier bevond zich ook zijn camp dicht in de buurt. Een paar blokken hier werden geterorriseerd door katten die van zijn Clan afkomstig waren. Claw had zich echter een beetje afgezonderd van hun. Hij sliep waar hij maar wilde en kwam in het camp wanneer hij maar wilde. Zo nu en dan vocht hij wel eens om het beste plaatsje in het camp, maar dit begon hem regelmatig te vervelen omdat hij toch meestal won. Hij had echter de meeste van zijn littekens aan dit soort gevechten overgehouden omdat de meeste katten in de BloodClan niet van ophouden wisten en hun nagels goed gebruikten tijdens het gevecht. Claw was echter een kater die zich door niets of niemand liet afschrikken en door zou vechten tot heel zijn zwarte pels roodgekleurd zou zijn of tot hij uiteindelijk het loodje zou leggen. Dit was echter nog nooit gebeurd. De kater had nooit zijn wonden laten verzorgen, verzorgde deze liever zelf. Tot nu toe ging het hem nog goed af. Hij wist welke planten hij moest gebruiken en welke niet. Zijn poging om een kat ooit een dodelijke bes te voeren was helaas tot heden mislukt. Claw werd uit zijn gedachten gerukt door een geluid. Hij opende zijn mond zodat zijn neus de verschillende geuren kon opvangen en rook moeiteloos een kat die de bocht om zou komen. En ja hoor, niet veel later verscheen een kat vlak voor zijn neus. 'Wel wel,' zei hij vals, 'wat hebben we hier? Zijn we soms verdwaald?' Eén blik op de kater leerde hem dat hij veel ouder was dan Claw zelf. Dit weerhield de kater echter nog niet om vals te grijnzen. Hij voor niemand buigen namelijk. Voor niemand!

Ordinary ||

Gelijk nadat hij de bocht om was stond er een zwarte kat voor zijn neus. Aangezien Ordinary groter was, schrok hij niet zo erg en bleef hij staan waar hij stond. 'Wel wel. Wat hebben we hier? Zijn we soms verdwaald?' Klonk het vals van de kat tegenover hem. Ordinary haalde zijn neus op, Bloodclan. Oftewel, katten die nog zieliger zijn dan die de katten die in clans zitten. Het was niet moeilijk te zien dat Ordinary ouder was, en bovendien groter, maar toch deinsde deze kater niet terug. Meh, misschien verdient hij wel wat dapperheidspunten daarvoor, alleen jammer dat het zo dom was. ”Kleine kittens moeten zich niet bemoeien met volwassenen.” Zei hij met zijn lage stem. Een grijns stond op zijn snuit terwijl hij naar de kater voor hem keek. ”Maar omdat je het zo lief vroeg, nee ik ben niet verdwaald, ik ben precies op de plek waar ik wil zijn.” Hij ging zitten en keek verveeld naar zijn nagels. Dit is een voorbeeld van een kat waarmee het leuk was om even te spelen. Om hem gewoon even gek te maken van woede, of hij het nou zelf doorhad dat er met hem werd gespeeld of niet.

Extra's:

Claw probeerde zijn blik van verbazing te verbergen toen de kater niet meteen boos op hem werd. Dat was raar. De meeste katten werden meteen boos op hem en zeiden al de zielige dingen om zichzelf te beschermen of om hem te vernederen. Ze hielden dan meestal ook geen rekening met de reden waarom hij zijn naam had gekregen. Je zou het misschien niet denken, maar ondanks zijn kleine pootjes had hij grote klauwen. Hij was gemiddelde grootte van een gevaarlijke kat en hoorde daarom niet bij de kleine, maar ook niet bij de grote katten. Hij was gewoon gemiddeld, een zwarte schaduw op de achtergrond. 'Volwasennen?' Hij keek om zich heen. 'Ik zie er anders geen.' Zijn stem klonk spottend, maar zijn ogen waren zo kil als een mistige nacht. Claw trok geamuseerd met zijn oren toen hij zichzelf weerspiegeld tegenover hem zag staan. De kater leek hem wel, op de een of andere manier. Het was precies het soort kat dat niets te vrezen had van anderen omwille van zijn grootte en ook misschien wel van zijn kracht. Claw volgde zijn voorbeeld en bestudeerde zijn grote klauwen. Hij trok ze weer in. 'Wil je ook zo lief zijn om je naam aan me te vertellen?' Zijn stem klonk spottend, maar de nieuwsgierig viel ook wel op als je goed luisterde. Claw was wel eens benieuwd hoe deze kater, die nergens voor terug leek te deinzen, heette.