I hate this, I hate this!

Onrustig lag Roughkit te woelen in haar nest. Iets in haar wou spelen, en doen wat ze doen wou. Het andere was er zeker niet klaar voor. Ze had het benauwd, akelig benauwd, en ergens vroeg ze zich af of dit net zo warm was als een Greenleaf. Een échte Greenleaf had ze namelijk nog niet mee gemaakt. Als ze in ademde kriebelde het irritant in haar keel en kreeg ze hoest neigingen, en als ze sprak was haar stem schor. Door al dit gedoe was haar zicht ook nog eens onduidelijker dan normaal, en ook dat vond ze vervelend. Normaal belemmerde haar slechte zicht haar niet zo, maar nu kreeg ze er gewoon koppijn van. Een kreun verliet haar bekje terwijl ze op haar zij rolde. Het was ongeveer twee dagen geleden dat ze het kamp uit was geslopen en bijna was verdronken.

OOC: Open.

Nieuwsgierig stak Windkit haar kopje in de den. Er was haar verteld dat dit de Medicine cats den was, en als altijd moest ze dat dan ook even gaan onderzoeken. Het klonk nogal interessant.. Het was donker binnen, maar ze zag beweging uit één van de nesten. Zonder twijfelen liep de jonge Windkit naar binnen, richting het nest. Niemand had haar verteld dat dit niét mocht, dus dan mocht het wel, toch? De kat die erin lag was niet veel groter dan haar, en ook nog ene kitten; Ze herkende haar vaag, maar wist niet meer zeker hoe ze heette.. Vrolijk sprong ze op en neer, te enthousiast om rustig te zijn. "Hallo!", piepte ze blij. Meteen begon ze vragen af te vuren op deze kitten, te naïef om te bedenken dat ze misschien wel rust nodig had, of pijn had, of niet goed kon spreken, ofzo.. [b]"ik ben Windkit, wie ben jij? En waarom ben je hier? Heb je je pijn gedaan? Ben je ziek? Toch niets besmettelijks hé? Is dat niet saai, hier liggen? mis je je moeder niet? Of je siblings? Of de nursery? Wil je iets doen? Misschien met mij? Ik wil altijd wel spelen!" Haar oogjes glunderden van enthousiasme terwijl ze wachtte op antwoord van de jonge poes.

Ze bromde terwijl ze haar pootje over haar kop heen legde. Het was zó irritant dit. "Hallo!" Klonk een vrolijke kitten stem in eens in haar oren, het voelde aan als messen, die hoge tonen, maar de vrolijkheid wekte haar gelukkig enigszins op. "Ik ben Windkit, wie ben jij? En waarom ben je hier? Heb je je pijn gedaan? Ben je ziek? Toch niets besmettelijks hé? Is dat niet saai, hier liggen? mis je je moeder niet? Of je siblings? Of de nursery? Wil je iets doen? Misschien met mij? Ik wil altijd wel spelen!" Oh Starclan, wat een vragen. Met haar zere kop probeerde ze de vragen te verwerken terwijl ze haar pootje van haar snoet af liet glijden. "Ehh," piepte ze als een halve kreun. "Ik ben Roughkit," besloot ze als eerste. "Ik ben ziek ja... ik ben stout geweest, en dit is de straf die Starclan me gegeven heeft... en mama, mama is hier heel veel," piepte ze, hopend zo het merendeel van de vragen beantwoord te hebben, ze wist ze allemaal écht niet meer. "Maar ik mis de nursery wel, het is hier zo opgesloten," klaagde ze, maar haar stem klonk schor, gevolgd door een hoestje waarbij ze haar ogen dicht kneep. "Ik mag niet spelen en druk doen," vertelde ze vervolgens. Ze moest zich rustig houden, anders ging het heel lang duren en kon ze straks geen apprentice worden! En als dat niet kon, moest ze nog langer wachten voor ze een grote en sterke warrior werd!

"Euh..", piepte de andere kitten. Windkit bleef vrolijk glimlachend wachten op haar antwoorden. "Ik ben Roughkit" De tabby kitten knikte. "Aangenaam!", piepte ze als antwoord. "Ik ben ziek ja... ik ben stout geweest, en dit is de straf die Starclan me gegeven heeft... en mama, mama is hier heel veel,", ging de andere poes verder. Opnieuw knikte de jonge kitten, haar grote groene oogjes wijdopen. Ze wou nog vele vragen stellen, maar Roughkit was haar voor. Maar ik mis de nursery wel, het is hier zo opgesloten," klaagde ze kuchend. Windkit's blik was nog steeds vrolijk, al was er iets van medelijden in te zien. "Ik mag niet spelen en druk doen" De tabby poes ging zitten en glimlachte voorzichtig. "Ik kan je wel gezelschap houden?", mauwde ze vragend, haar stemmetje vol enthousiasme. Er was veel voor nodig om dat eruit te krijgen, net als de vrolijkheid onmogelijk weg te krijgen was.

Globaal maar wel op een typische Roughkit-manier legde ze uit wat ze in de medicine cat den deed, en waarom ze hier gekomen was. Het vriendelijke enthousiasme van de Windkit was fijn en stak haar aan, ondanks haar knallende koppijn, misselijkheid en benauwdheid. "Ik kan je wel gezelschap houden?" Stelde Windkit voor. Roughkit keek even van links naar rechts, ze zag haar tante niet, ofwel Littlestream, dus het kon wel even. "Oké, maar je moet dan wel weg voor Littlestream komt, ik denk dat ze het niet goed vind omdat ik zo ziek ben, en je wilt vast geen straf, zou ik ook niet leuk voor je vinden," sprak Roughkit. "Mis ik ook van alles in het kamp? Nu ik ziek ben? Misschien dingen over onze den genoten?"

"Oké, maar je moet dan wel weg voor Littlestream komt, ik denk dat ze het niet goed vind omdat ik zo ziek ben, en je wilt vast geen straf, zou ik ook niet leuk voor je vinden," antwoordde Roughkit. De tabby kitten knikte. "Zal ik doen!", piepte ze vrolijk als antwoord. "Mis ik ook van alles in het kamp? Nu ik ziek ben? Misschien dingen over onze den genoten?", vroeg de kitten. Nu schudde Windkit haar hoofdje, ietwat spijtig maar nog steeds met haar aanstekelijke enthousiasme. "Voor zover ik weet is er niets speciaals gebeurt!"

Littlestream was een top medicine cat, en Roughkit keek zeker naar haar op, maar ze kon begrijpen dat Littlestream het niet leuk zou vinden als Roughkit andere kittens in gevaar bracht met haar ziekte, al zag ze dat zelf niet zo goed in. Ze knikte met een grijns toen Windkit met haar voorstel instemde. "Voor zover ik weet is er niets speciaals gebeurt!" Vertelde Windkit. Roughkit wiebelde teleurgesteld met haar oortjes, ze had graag interessante verhaaltjes gehoord. "Ik denk dat dat allemaal komt omdat ik er nu even niet zijn kan," besloot Roughkit om zichzelf toch nog even een goed gevoel te geven. "Heb jij al stoute dingen gedaan?" Vroeg ze toen, misschien kon Windkit daar iets sappigs over vertellen.

"Ik denk dat dat allemaal komt omdat ik er nu even niet zijn kan," antwoordde Roughkit. Windkit grinnikte en knikte. "Daar zal het aan liggen!", besloot ze. "Heb jij al stoute dingen gedaan?" Ze schudde haar hoofdje, maar haar groene oogjes stonden ondeugend. "Nog niet", antwoordde ze met haar hoge piepstemmetje. "Wat heb jij gedaan?"