The territory is as empty as I feel

De jonge elder was het camp ontvlucht en had net een domme jonge konijn onhandig gevangen,maar ze had er een! Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht en het konijn in haar bek hinkte ze rustig verder. De dagen dat ze depressief was geweest had ze geleerd om niet in het verleden te blijven hangen of te denken aan de toekomst maar om te genieten van het nu,het leven en alles wat ze nog had was een cadeau! En vroeg of laat zou ze haar dochtertje Silverkit weer terug zien. Een zacht briesje bracht een geur met zich mee en die geur kende de elder maar al te goed. Ze hinkte zo snel ze kan op de geur af en daar,daar zag ze haar partner zitten. Ze kwam dichter maar de kater leek niet te reageren,vol schrik liet ze het konijn vallen die met een harde dreun op de grond viel,de dreun klonk harder omdat het overal stil was,en geen leven leek te zijn. Even hapte de poes naar adem. 'D...Dyingblack?', vroeg de poes,haar stem niet meer vast en eerder bibberig. Wat was er met haar partner gebeurd? Ze kon hem zo niet aanzien! Het deed teveel pijn aan haar hart!

Ze slikte en ze voelde terug de pijn die ze wou vergeten,ze snakte naar adem maar kon het niet vinden. 'Nee!', schreeuwde ze zonder dat ze het door had,de ondraaglijke pijn werd erger,en opeens leek de jonge elder,erg oud en gehavend. Ze zakte ineen zonder het te merken en de tranen stroomde over haar wangen,ze vervloekte StarClan weer en al de hoop verloor ze,ze kromp schreeuwend van de pijn binnenin ineen. Ze kon het niet! De pijn brandde in haar borst,ze kon het niet aan! Vol wanhoop zag ze de beelden van alles voor haar,het ongeluk die haar verdoemde tot elder,de dood van haar dochter,maar ook de dood van haar moeder,haar vader die na een tijd nooit meer haar kwam bezoeken,alles dat haar pijn deed binnen in. Ze schreeuwde het uit maar merkte het niet meer,ze was verlamd van pijn en snakte keer op keer om adem die uit haar longen werd geperst.

Ze zag de massieve witte kater weer voor haar,hoe hij op haar afstapte en haar aanviel. Ze begon te schreeuwen maar merkte het niet,ze lag te trillen van angst maar voelde het niet,de eindeloze leegte kwam weer terug. Ze jammerde en schreeuwde het uit maar zelf wist ze het niet,ze kon alleen toekijken naar alles wat er was gebeurd. 'Nee! Doe het me niet aan!', schreeuwde ze,haar stem schel en harder dan die ooit geklonken had. Ze krop ineen en begon te huilen,al het verdriet kwam eruit. 'Neem me dan toch StarClan!', gilde ze. 'Je had me kunnen nemen toen je de kans had!',gilde haar schelle stem,een vreemde stem niet eens die van de grijze elder zelf. Stuiptrekkend lag de poes daar,met alleen maar schuim dat uit haar bekje kwam.

"Pijn",fluisterde een doodse stem,maar de poes kon het niet plaatsen,de rillingen liepen over haar rug,enkel en alleen door die stem. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen en ze voelde zich gebroken. Het schuim was wat geminderd maar haar schokkende bewegingen werden bij het minste pijn,woordje of angst terug erger. Schreeuwen kon ze niet meer,het werd versperd door het schuim. Ze wist niet meer wat de realiteit was en wat vroeger was. Vaag hoorde ze ergens wat,pootstappen? Het klonk gehaast,en de schrik sloeg weer toe. Wat al híj terug was? Om haar terug aan te vallen? "Wat is er aan de hand?" klonk er vaag,zou het een starclan kat zijn,die haar kwam halen? "Weet jij wat we moeten doen?!" klonk die stem weer,maar dan schreeuwend. Cinder wist het niet meer,zou StarClan niet rustig en vredig moeten zijn? Ongemerkt kromp de poes ineen,ze werd bang,bang voor alles wat er was en ze voelde zich opeens terug een kitten die opzoek was naar de warmte van haar moeder maar die dat niet vond,een blinde kitten die taste in het donker om haar moeder te vinden die er niet meer was. "Help haar dan!" de schreeuwende stem die ze eerder had gehoord bracht haar een beetje terug,was het de zwarte kater waar ze voor gevallen was en waar ze tijdens de moeilijke periode altijd voor klaar stond,was het hij die dat riep? Ongemerkt schudde ze haar kopje heen en weer. Nee! Hij was het niet! Hij had niet op haar gereageerd! Hij had haar in de steek gelaten en die pijn voelde Cinder in haar hart,de tranenstroom die opgehouden was begon weer. Hij had haar in de steek gelaten! En zij stond altijd voor hem klaar! De woede en de haat die ze voor de massieve witte kater had gevoeld maakte nu plaats voor de woede voor de zwarte kater die haar partner was. Ze zag weer voor zich hoe Whitelion gebroken op de Outlook Rock lag. Ze voelde zijn pijn,maar dan de pijn die de zwarte kater haar gaf! Ergens klonk gegrom en meteen dacht ze dat de zwarte kater haar aanviel,maar iets klopte niet,maar wat? Was het geen witte kat geweest die haar had aangevallen? Verward van alles begon ze terug schokkende bewegingen te maken. ‘Jij, JÍJ HEBT DIT GEDAAN’ Ergens klonken die woorden erg bekend in haar hoofd,dit had ze gezegd toen de kater met het lijk van haar dochter het camp in kwam,ze had de kater beschuldigd maar niemand leek haar te geloven. Woede borrelde terug in haar op. 'Waarom liet je me in de steek toen ik je het hardst nodig had? Ik liet jou nooit in de steek toen jij mij nodig had!',schreeuwde ze naar de zwarte kater,ze zag hém weer voor haar,de kater waar ze verliefd op geworden was maar die haar in de steek had gelaten.
‘Rustig mama, het komt wel goed, ik zal ervoor zorgen mama, je hoort niet in Starclan, je hoort bij mij en de andere.’ Even verstrakte ze bij die stem. 'D...Deterpaw?', haar stem klonk aarzelend en onvast,het was toch haar zoon? Ze wist het niet meer. Ze herrinderde zich haar kittens nog,5 kittens die 4 waren geworden,2 zonen en 2 dochters,1 dochter was ze verloren. Deterpaw en Inkpaw,haar twee zonen en Angelpaw en Dovepaw haar dochters,allemaal hadden ze wat van de kater als van haar. Ze knipperde met haar ogen en zag de omtrekken van de katten,ze zag de zwarte kater,haar zoon Deterpaw en een andere kat waar ze even niet op de naam kon komen. Het vuur brandde in haar ogen toen ze naar de roerloze zwarte kater keek. 'Je liet me in de steek! Toen ik je het hardst nodig had! Ik stond altijd voor je klaar tijdens de moeilijke dagen maar jij laat me gewoon voor doods achter!', siste ze boos. 'Whitelion had me moeten doden toen hij de kans had! Dan had je nooit mijn hart kunnen breken!', spuugde ze naar de kater toe,al was het niet haar bedoeling. Ze schold hem ook uit,net zoals ze dat deed voor StarClan. Haar blik werd zacht toen ze naar haar zoon keek. 'Deterpaw,beloof me één ding,zwijg hier over tegen je broer en zussen,ik vind het al erg genoeg dat je dit moet meemaken.', zei ze op een zachte toon,de brandende woede was nog niet weg,maar voor haar eigen dochters en zonen had ze alles voor over. 'En blijf maar tijdelijk uit de buurt van Dyingblack', zei ze met een zachte stem maar erg nadrukkelijk. Ze zag de dag weer waar ze met veel moeite de zwarte kater naar de Medicine Cat den had gesleept en Brindlepool had geroepen,ze kon niet weg en was dus bij de kater gebleven,ze was zo op hem verliefd geweets. 'Geluk bij een ongeluk' had ze het toen gevonden maar nu was het geluk weggenomen,kon StarClan niet stoppen om alles van haar af te pakken? Een grauw borrelde in haar keel op en ze keek naar iets in de verte dat er niet was. Ze voelde terug de steek van pijn in haar hart. Ze voelde zich door alles in de steek gelaten,buiten haar zoon en de apprentice waar ze de naam van wist, Aspenpaw. Ze voelde zich in de steek gelaten door haar vader die elke dag kwam en toen niet meer,van haar moeder waar ze slechts vage herinneringen van had,die opeens nooit meer terug kwam. Haar pleegmoeder die aantal dagen na haar ceremonie stierf,en nu door de kater en door de hele Clan! De woede had haar blind gemaakt dat ze niet eens merkte dat de wind harder begon te waaien alsof StarClan boos was,maar dat maakte voor haar niks meer uit. De magere poes zag er nog magerder uit door de vacht die tegen haar geplakt was,daardoor staken haar ribben fel uit,maar ze at goed en het was dan ook een strenge leafbare geweest. Ze bedacht vele manieren hoe StarClan haar in die tijd had kunnen meenemen,toen ze een kitten was,toen ze het ongeluk kreeg,toen haar eigen kittens geboren werd,door een ziekte of vergiftigde prooi,door een kat aangevallen worden en sterven,maar ze kon nog zovele manieren bedenken,maar het was de schuld van de zwarte kater.

"Hij heeft gelijk, Cinderfell.. Je hoort niet bij mij, of in Starclan. Je hoort bij hen", mauwde hij. Zijn stem klonk anders en afstandelijk, alsof hij al afscheid genomen had. "Iedereen van wie ik hou gaat dood. Ga weg, en blijf leven", ging de kater verder. Langzaam draaide hij zich om. "Vaarwel, Cinderfell. Ik zal altijd van je houden" Zei hij en liep weg,de woede die de grijze poes had tegen gehouden barstte los. 'Waarom? Ben je nu zo iemand geworden? Die met een poes iets krijgt,word vader en laat ze dan achter? Ben je zo iemand geworden? Je gaat vast weer achter een ander aan! En het kan je vast geen moer schelen hoe ík me voel! Als je toch gaat,blijf dan ook maar uit de buurt van Angelpaw,Dovepaw,Deterpaw en Inkpaw! Dan ben jij het niet waard als vader voor hen!',schreeuwde ze boos,de haat jegens de witte kater was nu ook bestemd voor de zwarte kater. 'Deter,we gaan. En blijf uit de buurt van hém',spuugde ze met een nadruk op hem. Ze hinkte vooruit,geen blik meer waardig op de kater die eerst alles voor haar was,ze waren vast geen partners meer.