At the end of the hurt All the pain ain't the same [&Claw]

Ah, prooi stelen op onbekend, gevaarlijk en dan vooral vijandelijk gebied. Hij hield ervan. Dan ook nog het feit meegeteld dat niks voor hem te gevaarlijk was en hij was tevreden. Een donkere schaduw tekende zich af tegen de bomen die in ThunderClan-gebied stonden. Claw haatte deze Clan en daarom was het ook zijn bedoeling om zo veel mogelijk prooi te stelen. Bang om betrapt te worden? Nah, niet echt. Hij kon die katjes wel aan. Hij had al eens gevochten met een ThunderClan-cat en zou het zo opnieuw kunnen doen. Vechten was een deel van zijn leven geworden, maar hij begon te vermoeden dat vechten niet het enige was dat hem op de been hield. Of de poot, zoals je dat bij katten beter kon zeggen. Er was nog iets, een vreemd gevoel, een gevoel dat op vriendschap begon te lijken en... Hij draaide zijn kop toen hij een geur rook. Een ThunderClan-cat, aardig dichtbij. Nee, hij zou niet wegrennen. Hij had wel zin in wat plezier. 'Ach ach, wat hebben we hier,' zei hij, waarna hij vals grijnsde en de kater bewust tegemoetkwam. 'Hoe gaat-ie, ouwe?' Hij zag dat de kater minstens 24 maanden ouder was dan hij. 'Probeer je je Clan te verdedigen? Zielig zeg.' Hij grijnsde vals en ging kalm zitten waarna hij zichzelf begon te wassen. Hij had geen vrees van die ouwe die voor hem stond. Hij zou hem wel een toontje lager doen zingen als dat echt nodig was.

Claw keek niet onder de indruk zijnd naar de woeste kater. Het leek er een beetje op alsof de kater al een ervaring had gehad met een vijandelijke kater, want hij keek alsof Claw het meest verafschuwde mormel was op aarde. Misschien had iemand voor hem, ook iemand van de BloodClan, deze kater een lesje geleerd? Nou ja, hij had zijn naam niet voor niets en dat kon hij ook duidelijk maken aan de kater als hij wilde. 'Ben je klaar?' vroeg hij, waarna hij quasi gaapte. 'En laat me eens heel even nadenken over mijn antwoord op je laatste woorden.' Hij deed net alsof hij heel diep nadacht, waarna hij een dramatische zucht slaakte. 'Nee,' zei hij daarna doodleuk, waarna hij naar de kater keek. 'Denk maar niet dat ik bang voor je ben, ouwe. En ik ga ook nergens naartoe. Ik ga denk ik eens kijken of jullie nog genoeg prooi hebben. See ya.' Hij grinnikte vals, draaide zich om en trippelde op zijn gemak om de kater heen. Natuurlijk ging hij niet echt weg, hij wilde alleen weten of de kater het écht in zijn mars zou hebben om hem aan te vallen. Want als dat zo was, dan had hij een vreselijk groot probleem (de kater).

OOC: Ben het even vergeten, maar het was toch de bedoeling dat Claw 'm blind maakt eh? xD

Claw's oortje ging opzij toen hij de woorden van de kater hoorde. Hij wilde net weer iets zeggen toen hij iets voelde tegen zijn achterpoten. De kater verloor zijn evenwicht en viel met zijn neus op de grond. Gelukkig waren het bladeren en was het geen grind, anders had hij nu zeker een bloedneus gehad. De kater spuwde wat van de bladeren uit en draaide zich om. Zijn haren stonden overeind en een manische blik was verschenen in zijn groene ogen. Hij zag Moonwhite weer voor zich, zijn tegenstander waarvan hij niet gewonnen had, maar ook niet verloren. Even hield hij zijn nagels verbaasd in toen hij dat visioen van haar kreeg en al helemaal het gevoel kreeg dat hij haar niet wilde aanvallen, maar toen besefte hij zich dat het niet Moonwhite was die voor hem stond en dat hij de aanval best wel kon plegen. Zijn klauwen vlogen naar voren, recht naar de wang van de kater toe. 'Wie denk je wel niet dat je bent om mij zomaar aan te vallen, lelijk schepsel?' snauwde hij de kater toe. Zijn kalmte en amuse van daarnet was verdwenen. Het had plaats gemaakt voor een kille, manische blik. Zijn houding was veranderd naar kalm en ontspannen naar stijf en woest. Zijn lichtgroene ogen lieten weten dat hij geen genade zou hebben met de ThunderClan-cat, hoe erg deze dan ook gewond zou raken. Hij spuugde nog één blaadje uit die vast was blijven zitten tussen zijn hoektanden en dook ineen, afwachtend op wat de kater zou gaan doen.

Claw grijnsde. 'Je weet je wel weer goed te herinneren wat ik ook alweer zei na zo'n goed geplaatste aanval, hè?' vroeg hij uitdagend. De twee katten waren momenteel dreigend om elkaar heen aan het cirkelen. Claw weigerde om zich te laten intimideren door dit misbaksel. Hij had al gevechten genoeg meegemaakt die veel erger waren dan deze, zoals dat gevecht met Moonwhite. Jeetje, toen was hij bijna kreupel geworden. Als hij dankzij de goede zorgen van... hij kon niet langer nadenken. In een flits zag hij de ThunderClan-cat naar hem toe springen. Hij deed wat zijn instinct hem zei te doen en liet zich op zijn rug vallen, zodat hij met zijn poten tegen de buik van de kater kon trappen. Zijn voeten wisten de grootste schade van de aanval te beperken, maar toch voelde hij de kracht wel van de ThunderClan-cat en even moest hij pauze nemen om naar adem te happen. Hij spande zich echter direct weer aan toen hij wist dat de kater gebruik zou kunnen maken van de gelegenheid en stak zijn achterpoten toen zo hard mogelijk naar voren, in de hoop dat hij de kater van zich af zou kunnen duwen. Blinde woede raasde door hem heen. Als het al niet lukte om deze kater te vermoorden, zou hij er voor zorgen dat hij hem voor het leven lang zou verwonden! En met wat kon hij dat beter doen dan met zijn eigen klauwen? Hij grijnsde vals naar de kater. Nee, dit gevecht was nog niet over, nog lang niet!

De aanval had niet het effect die Claw gewenst had. Sterker nog, de kater stond nog stevig overeind. Claw wierp een geïrriteerde blik op de kater. Nu werd het menens. Hij zou de kater een verwonding toebrengen waar hij de rest van zijn leven mee zou blijven rondlopen. Maar welke verwonding? Claw kon een poging doen om het plekje bij zijn kuit kapot te bijten zodat de kater hinkelend door het leven zou moeten gaan. Hij kon ook zijn neus kapot krabben, zodat de kater nooit mee fatsoenlijk de geur van prooi zou kunnen opsnuiven. Hij kon ook de oren van de kater kapot bijten, zodat de kater zijn prooi nooit meer aan zou kunnen horen komen. Of... Claw's blik gleed naar de ogen van de kater. Die lichtgroene, arrogante ogen. Ja, daar kon hij wel wat mee. Hij grijnsde vals toen hij zijn beslissing had gemaakt. Eerst moest hij de kater op de juiste plek krijgen. Zijn blik bleef hangen op een groepje bomen waar je niet doorheen kon. Het waren drie bomen die elk aan weerszijden van elkaar stonden, hun takken dreigend over je heen hangend. Daar zou de kater geen kans meer hebben om te ontsnappen aan zijn aanval. Claw verhief zich op zijn achterpoten, maakte zich groter dan hij al was en begon toen met zijn klauwen heen en weer te slaan, steeds er voor zorgend dat het net niet het gezicht raakte van de kater. Zijn bedoeling was om de kater naar achteren te drijven. En als dit niet zou lukken, zou hij nog genoeg manieren vinden om de kater blind te maken, daar kon je van op aan!

Claw's staarpunt bewoog geïrriteerd toen de kater over zijn schouder keek en daarmee ook een zicht had op wat Claw van plan was. Het was al een oudere kater, dus Claw vermoedde dat zijn vechttechniek wel in orde zou zijn. 'Dat denk ik eigenlijk van al die katten van ThunderClan, WindClan, ShadowClan en RiverClan,' antwoordde hij kalm op de kater. De volgende actie van de kater zag hij echter niet aankomen en hij blies woest toen de kater op zijn flank wist te komen. Omwille van de kracht van de kater viel hij niet hard op zijn zij, maar Claw wist dat als hij woest was, er geen stoppen aan zijn vechten zou kunnen zijn. Met een stamp van zijn achterpoten wist hij zich onder zijn tegenstander te bevrijden en gehaast stond hij op. Hij draaide zich om, zijn groengele ogen keken zwaar geërgerd naar de kater. 'Niet slecht, niet slecht,' gaf hij rustig toe, waarna hij breed grijnsde. 'Maar nog altijd niet beter dan mij!' Voordat de kater ook maar iets kon doen stoof hij op hem af, verhief zich vlak voor hem op zijn achterpoten en liet zijn voorpoten, met uitgeklapte klauwen, vol naar het gezicht gaan van de kater. Zijn krijs van woede werd vermengd met de geluiden van het bos, waardoor hij enkele vogels waarschijnlijk weg zou hebben gejaagd.

Voldoening. Dat was het eerste gevoel wat Claw in zich op voelde komen. Daarna was het volgende gevoel dat zich aankondigde euforie. Hij was trots op zichzelf omdat hij een oudere kater, die bovendien ook nog eens zogenaamd meer ervaring zou hebben, met zijn klauw in diens oog had geraakt. De duw die hij daarna tegen zich kreeg had hij niet verwacht en de kater viel dan ook om op zijn zij. Claw was echter nog vol voldoening naar het dichtgeknepen ook van de oudere Warrior aan het kijken en had dan ook niet in de gaten wat de oudere kater van plan was. Hij schrok toen een klauw neerkwam op zijn schouder, precies op de plaats waar Moon hem niet veel manen geleden flink had verwond. De zwarte kater gromde van ergernis toen hij scherpe tanden zag naderen en rukte zijn hoofd weg. De tanden misten hem gelukkig op één haar na en Claw wist zichzelf te bevrijden uit de greep van de oudere Warrior. 'Idioot,' siste hij. 'Denk je nu echt dat die oude botten van je je nog kunnen helpen in een gevecht tegen zo'n gespecialiseerde BloodClan-cat als mij? Ik dacht dat je slimmer was.' Hij grijnsde uitdagend en keek hem toen met een scheef kopje aan. 'Eigenlijk staat dat dichte oog je wel goed. Ik ben benieuwd naar wat je Clangenoten gaan zeggen. Misschien noemt je Clanleider je vanaf nu wel One-eye.' Hij grijnsde breed, liet daarna zijn valse, manische lach kakelend klinken doorheen het woud, zich niks aantrekkend van het feit dat er nog ThunderClan-cats rond konden lopen in het woud. Claw moest toegeven dat de klauw van de oudere Warrior in zijn schouder behoorlijk pijn had gedaan en dat er nu vast een gapende wond moest zitten. Gelukkig was de wond die Moon hem had toegebracht volledig genezen, anders had hij nu zeker veel kans gehad op ontstekingen. Als hij het snel zou verzorgen, zou hij een helse ontsteking kunnen voorkomen. Maar om dat te doen moest hij eerst afrekenen met deze kat. Voor eens en voor altijd. Claw stoof naar voren, strekte zijn klauw die het grootste was uit en mikte op het andere oog van de kater.

Claw snoof lichtelijk. 'Wat een nobele woorden,' hoonde hij, maar hij had zijn voldoende aandacht nodig om te voorzien wat de kater ging doen. Zijn aanval miste zijn gewenste effect, maar haalde toch nog - als kleine troost - een klein deeltje onder het oog open. Dat moest al behoorlijk pikken, bedacht Claw zich tevreden. De grote poot die op hem af kwam ontdekte hij net te laat en een raar geluid borrelde op in zijn keel toen hij geraakt werd. Dankzij de klap werd zijn hoofd een beetje zwaar en viel hij met gemak op zijn zij. Hij voelde zijn hoofd pijnlijk bonken en even wist hij niet meer waar hij was. De schaduwen van de bomen leken zich te verdubbelen en de hoofdpijn leek steeds erger te worden. Claw schudde hevig heen en weer met zijn kop en zag daarna alweer wat beter. De zwarte kater stond op, zijn groengele ogen gevuld met haat voor de ThunderClan-cat. Even drong een flashback zich door zijn hoofd. Zijn bebloede klauwen, de bonkende pijn in zijn hoofd en de haat vlammend in zijn groengele ogen. Hij had dit eerder meegemaakt, om precies te zijn zeven moons geleden. En dat had toen gezorgd voor de dood van zijn vader, welke vreemdging met andere poezen nog voor zijn moeder vermoord werd door een Clancat. Hij wist niet van welke Clan de kat afkomstig was geweest, maar hij durfde te zweren dat het dezelfde geur was als die van de ThunderClan. Nee. Deze ThunderClan-cat ging hier niet mee wegkomen. 'Dwaas,' snauwde hij de oudere Warrior nijdig toe. 'Denk je nu echt dat je een kans maakt? Zelfs al zou je blind zijn en zou je nog gebruik kunnen maken van je andere zintuigen, je bent niks anders dan een vervelend misbaksel. Ik breek al je botten als je probeert om mij dwars te zitten.' Woede vlamde opnieuw op in zijn ogen. Hij wist dat het menens was, hij had gezien hoe krachtig deze kater kon terugvechten. Hij had de haat opgemerkt waarmee de kater hem bekeek, waarschijnlijk dezelfde haat hebbend als hij nu tegenover de ThunderClan-cat. Claw stoof naar voren en sprong, waarna hij vervolgens met al zijn kracht probeerde om de kater om te krijgen terwijl zijn klauw naar de neus van de kater schoot.

Oké. De kater had hem de toestemming gegeven die hij nodig had, de toestemming waar hij op zat te wachten. Hij kon nu later niet gaan klagen dat hij het zo niet bedoeld had, want Claw had zelf gehoord hoe de uitdaging was overgekomen. De kater dacht daadwerkelijk dat een jonge kat van de BloodClan geen botten kon breken. Claw dacht aan de dode kittypet, wiens tanden hij er zonder moeite uit had getrokken en aan een halsband gevestigd had. Hij droeg zijn halsband alleen als hij zich bij BloodClan-cats in de buurt bevond, bij Moon droeg hij het nooit omdat ze niet wist hoe het zat met hem. En ook al had hij een hekel aan de poes, ergens wist ze hem op een soort manier te raken die hij niet voor mogelijk had gehou... Claw siste toen hij tanden om zijn poten voelde. 'Smerige rotkat,' brulde hij, waarna hij met ingetrokken klauwen een pets probeerde te geven op de kop van de ThunderClan-cat. Hij sprong achteruit, maar zijn voorpoot had het moeten ontgelden dankzij de beet. Claw kon moeilijk steunen op zijn voorpoot en zakte er bijna half door toen hij er op probeerde te steunen. Claw hield de poot naar zijn borst gedrukt en ontblootte zijn tanden. 'Dankzij jouw stomme Clan ben ik mijn moeder kwijtgeraakt,' siste hij nijdig. 'En daar ga jij nu voor boeten.' Zonder op de pijn in zijn voorpoot te letten stoof Claw op de ThunderClan-cat af. Zijn nagels werden ontbloot, maar zijn doel was om met zijn grootste klauw uit te halen. Hij deed eerst een schijnbeweging door zogenaamd te bijten naar de kater zijn voorpoten, maar sloeg daarna direct met zijn grote uitgestrekte klauw naar de kater, opnieuw richtend op het oog van hem. Maar deze keer op het goede oog, het oog die hij nog moest vernietigen.

OOC: Mooi nieuw setje heb je daar voor Thunderstrike! (:

Een kreet van triomf bleef met veel moeite hangen in zijn keel toen hij zag dat zijn klauw juist was neergekomen. Hij veegde zijn vieze klauw af aan het gras, maar zijn voorpoot was al bespat met het bloed van de kater. Het plekje waar de kater zijn oog net nog vol haat naar Claw had gekeken, zat zo te zien dicht. 'Ik denk het wel,' antwoordde Claw doodleuk op de woorden van de kater. De kater was blind, verwond voor het leven. De kans dat de kater nog voor enige waarde zou zijn voor zijn Clan was erg klein. En hij voelde niks. Zijn triomf van daarnet was verdwenen, maar hij voelde ook geen spijt. Het was de kater zijn eigen schuld. Hij wilde het opnemen tegen een BloodClan-cat, hij wilde vechten tegen Claw en wilde daarbij zijn o zo dierbare Clan dienen. Wel, dit was wat het betekende om je Clan te dienen. Dat had hij nu wel duidelijk gemaakt. Claw zuchtte geërgerd toen de kater alsnog een poging deed om hem te rammen. Voor de lol bleef hij staan zodat de kater niet al te zacht tegen hem aan kwam, maar Claw wist nog een reden te bedenken waarom hij was blijven staan. 'Idioot,' sprak hij minachtend, waarna hij vervolgens met zijn poot - met ingetrokken klauwen deze keer - een poging deed om niet al te zacht tegen de zijkant van de kop van de kater te slaan. Hij ging zitten en likte zijn bebloede klauwen droog. Daarna ging hij naar de kater toe en hief zijn poot op, opnieuw om een harde klap toe te dienen. 'Jammer dat dit het laatste uitstapje van je leven geworden is,' zei hij kil, waarna hij zijn poot nog hoger ophief, klaar om toe te slaan.

OOC: We zullen nu wachten op je redder (: