Freak! {Whitelion}

Voorzichtig had ze zich op het gebied van Windclan gewaagd. Na haar ontmoeting met Silhouettepaw had ze niet genoeg gehad van dit vreselijke territorium. Ze kwam hier niet voor haar plezier maar eerder om bondgenoten te zoeken. Sinds de ontmoeting met Silhouette had ze het vermoeden dat er nog meer rotte zielen als hen rondliepen. Vooral in Windclan. Sinds haar clan haar absoluut niet aansprak besloot ze maar om eerst Windclan eens een bezoekje te brengen. Om even de stand van zaken te bekijken. Ook al had ze zo het gevoel dat ze hier, helemaal alleen in dit territorium, weinig verandering zou merken. Ze waagde zich nog wat dieper hun territorium in totdat ze bij het meest lelijkste stuk van het territorium uit kwam. Een klein meertje, wellicht zelfs kleiner dan dat in Riverclan. Maar dat maakte haar niet uit. Ze was hier om bondgenoten te zoeken. Bondgenoten die haar; wist ze niet; misschien wel welkom ging heten. Maar haar evengoed het territorium kon uitjagen.

De geur van Riverclan dreef zijn neusgaten in. Meteen op zijn hoede gingen alle witte haartjes op zijn brede rug rechtop staan. In zichzelf gromde de witte kater, waarna hij de geur sprintend achtervolgde. Riverclan leek moeite te hebben met clangrenzen de laatste tijd. Hij kwam uit bij het kleine meertje dat hen van drinkwater voorzag. Natuurlijk, hij had moeten weten dat Riverclan altijd meteen naar water zou gaan. Ze waren meer vis dan kat. Whitelion rolde met zijn ogen en keek om zich heen. Een grijze poes stond bij de rand van het meer. Ze leek te klein om warrior te zijn, al zou het niet veel schelen. Hij schatte dat ze rond de 10 moons oud was. Geen partij voor hem, een senior warrior. De grote kater sprintte naar de poes toe. "Wat leren ze die apprenties bij Riverclan? Duidelijk niet de clangrenzen, je bent al de tweede Riverclan apprentice op korte tijd die hier zonder goede reden is", zei hij met zijn harde, ietwat ruwe stem. Als hij wou kon hij hem aantrekkelijk maken, maar deze toon was echt bedoeld voor vijanden. "Ik geef je één kans. Om een goede reden te geven waarom je hier bent, of om nu, ongedeerd terug te gaan naar je eigen gebied."

Het was duidelijk dat de Windclanners niet blij werden van het regelmatige 'bezoek' van Riverclanners. Het boeide haar absoluut niets wat haar stomme clangenoten deden. Zij kwam hier niet vaak. Niet zo vaak als ze zich op hun eigen territorium bevond. Daarbij had ze onderdanen nodig voor haar plan. Silhouette zou het vast begrijpen als ze daarvoor ook zijn clangenoten aansprak. Tot slot waren ze beide hetzelfde van plan. 'Wat leren ze die Apprenties bij Riverclan? Duidelijk niet de clangrenzen, je bent al de tweede Riverclan Apprentice op korte tijd die hier zonder goede reden is.' Het bracht even spot bij haar teweeg. "Hahaha schat ik ben hier duidelijk wél met een reden. Een reden die ik niet aan je neus zal hangen." Het was duidelijk hoeveel spot ze in zich had. Maar ook was duidelijk hoeveel zelfvertrouwen ze had in haar plan. Als deze achterlijke angsthaas maar niet haar plan zou dwarsbomen.

"Hahaha schat ik ben hier duidelijk wél met een reden. Een reden die ik niet aan je neus zal hangen.", antwoordde de apprentice arrogant. Whitelion kneep zijn ogen toe, maar liet zijn voorzichtige houding varen. Het was duidelijk dat hij van deze overmoedige apprentice niets te vrezen had. Hij liet een snel glimlachje over zijn gezicht glijden, die even zijn echte aard toonde. De vele moorden en verwondingen die hij anderen toegebracht had lagen erin, net als het plezier dat hij erin kon hebben. Het was zijn slechtste kant, dat hij voor een minuutje toonde, maar al snel werd die verborgen door een neppe glimlach, zonder humor of vriendelijkheid erachter. "Wel, 'schat', antwoordde hij sarcastisch, "dan ben ik bang dat ik je vriendelijk moet vragen om ons gebied te verlaten." Nu werd de grijns groter, al kon hij het sadisme erachter dit keer niet verstoppen. "Maar, als dat niet werkt, zal ik je met veel liefde en plezier eruit schoppen. Jouw keuze, hangt ervan af of je ooit nog zou willen lopen"

'Wel, 'schat',' Ze irriteerde zich mateloos aan de manier waarop hij het uitsprak. Maar toch liet ze een valse glimlach zien. Ze was niet zo aan dat nep gedrag en dus zou je haar zelden een nep lach zien opzetten. 'dan ben ik bang dat ik je vriendelijk moet vragen om ons gebied te verlaten.' Silver schudde haar kop zachtjes en keek hem uitdagend aan. "Dat dacht je maar." Ze keek even op naar de witte kater van Windclan waarvan zijn naam haar heel bekend was. "Ik kom een voorstel doen," Weer een vals lachje. "Whitelion." Ze sprak zijn naam uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Ik kom je helpen met je plan." Ze snoof even. Die witte leeuw zou geen flauw benul hebben waar zij mee bezig was.

"Dat dacht je maar.", zei de poes, terwijl ze hem uitdagend aankeek. Maar de grote kater liet zich niet uitdagen en was nog steeds net zo rustig als daarnet, net zo alert maar toch relaxt. "Ik kom een voorstel doen," ging ze verder, een klein, vals, lachje op haar gezicht geplakt. "Whitelion." Het verbaasde hem niets dat ze zijn naam kende. Waarschijnlijk kende iedereen hem wel, zijn reputatie was bekend bij alle vier -vijf, als je Starclan meetelde en zes als je de voormalige Skyclan ook meetelde- de clans. "Ik kom je helpen met je plan." Het leek hem neit erg logisch dat hij dit idiote Riverclan poesje nodig zou hebben voor zijn plan, zijn grote plan. En he tleek hem al helemaal niet logisch dat ze erbij zou willen helpen. Een deel ervan was natuurlijk om de andere clans uit te schakelen en Windclan allesoverheerser te laten zijn. "En welk plan had je in gedachten?", antwoordde hij daarom sceptisch.

Ze vroeg zich af of het wel zo slim van haar was om haar grote plan op tafel te leggen. Ja ze had het al eerder gedaan. Ja het was bij een Windclanner geweest. Neen ze wist dat ze die Windclanner kon vertrouwen. Misschien was het in dit geval helemaal niet zo. Zou de kater er alleen maar misbruik van maken. Maar aan zijn daden te horen klonk het precies alsof hij ook aan de macht wilde geraken. Alleen dan op een andere manier dan zij het uitvoerde. "Ik kom voor bondgenoten. Om samen elke leider en deputy van de troon te stoten." Ze keek Whitelion met opgetrokken wenkbrauw aan. "Dat is toch wat je wilt he? Geen kittypet meer, geen blonde waterrat meer, geen schijnende ster, noch een spitsmuis(??) aan de troon!" Ze had wel zo van die lieve koosnaampjes voor hun die ze liever gebruikte dan hun echte namen.

><

"Ik kom voor bondgenoten. Om samen elke leider en deputy van de troon te stoten.", antwoordde de poes. De grote kater kneep zijn ogen tot spleetjes en wachtte op het vervolg. "Dat is toch wat je wilt he? Geen kittypet meer, geen blonde waterrat meer, geen schijnende ster, noch een spitsmuis(??) aan de troon!" Hij haalde diep adem. zijn staart kronkelde ongeduldig heen en weer, maar onder het ongeduld zat vooral vele irritatie. "Nu moet je mij eens even vertellen waarom ik jou zou vertrouwen? Ik zeg niet dat ik wat dan ook van plan ben -of niet van plan ben- maar waarom zou ik mijn plannen aan een nutteloos Riverclan poesje toevertrouwen?", gromde hij de poes toe, zijn verschillend gekleurde ogen kwaad.

Silver lachte tevreden. Hoe geïrriteerder een kat kwam hoe zwakker hij meestal werd. Als het op een gevecht uit liep; en zij zolang kalm kon blijven; haalde ze hem zo onderuit. "Ik zeg ook niet dat je mij moet vertrouwen. Maar denk eens aan de gevolgen. Jij, Whitelion, binnenkort leider van de Windclan. Iedereen die aan je poten zal liggen. En je moet er maar weinig voor in brengen. Klinkt dat niet mooi?" Nog steeds had ze dezelfde kalmte in zich zoals ze vaak had als ze onderhandelde. Weliswaar kon je het sarcasme van haar zien afdruipen, maar dat was het plezier die ze er in had om de clans ten onder te brengen.