Chillax

Haar vachtje was opgezet tegen de kou, haar moeder was er nu niet, en de ogen zaten nog steeds dicht. Het leven was op het moment perfect zoals het was voor de jonge kattin, en ze was dan ook niet van plan er snel iets aan te veranderen. Ze kon praten, ze kon lopen, misschien kon ze zelfs al springen, maar iets gezegd had ze nog nooit. Evenmin had ze haar ogen geopend. De woorden van sommigen, of ze leefde, of ze normaal was, ze had ze gehoord en het boeide haar niets. Nu niet, nooit niet, geen zwaktes.

- Ashdrizzle

De geur van een nieuweling in de den deed haar opkijken, de geur was warm en vertrouwd, haar favoriete geur al had ze hem maar één keer eerder geroken. Meteen toen de ietwat barse stem haar vroeg te verschuiven grinnikte ze een beetje piepend, onwennig aan geluid uit haar mond. Maar ze verplaatste wel, sterker nog, ze stond op en liep naar hen toe. "Ben jij mijn vader?" Het leek de enige mogelijkheid waarom deze geur haar zo bekend voorkwam. De poes had een knuffel nodig, maar ze wilde er een van haar vader. Naar haar idee gaf jonge moeder Fawnstep er teveel.

De bittere toon deed het poesje niets, het voelde eerder juist een beetje vertrouwd aan. Zo wilde zij ook graag kunnen praten! Geïntrigeerd door de geluiden keek ze de kant op van waar ze kwamen, en opende plots haar ogen. Het ging ook voor de poes zelf zo plotseling dat ze ze meteen weer sloot. Een luide, verontwaardigde piep weerklonk toen ze het gevoel kreeg dat de zon haar ogen voor altijd verbrand had. Even durfde ze ze niet meer te openen, maar besloot toen dat het wel moest. Geen zwaktes, nu had ze al laten merken dat ze het niet fijn vond, maar ze moest het doen. Als haar stoere vader het kon, kon zij het ook. Opnieuw opende ze de ogen, maar deze keer wat langzamer. Vage schimmen vulden haar beeld, en misselijkheid kwam op in haar, overgeven wilde ze niet, maar kleine tranen van onmacht verschenen wel in haar ogen. Toen de schimmen iets scherper waren zag ze de kater zitten, hij was voor haar geen bedreiging. In een oogopslag had ze gezien hoe ze op hem leek, en dat was voor de poes het teken dat hij voor haar zou zorgen no matter what. Dus knikte ze eens demonstratief, en rende toen een beetje onhandig in zijn richting. Daar aangekomen duwde ze haar snuitje in zijn vacht en wilde niet huilen, wat vreselijk mislukte. De poes was zich doodgeschrokken van alle kleuren en de plotse misselijkheid, nu mocht alleen haar vader haar troosten.

De poes kalmeerde wat door de ritmische, geruststellende tongslagen van haar vader, en keek ook een beetje trots en dankbaar naar hem toen de kater haar een compliment gaf. Nog nasniffend wreef ze met haar kleine pootje in haar nog natte oogjes, en keek met enorme groen/blauwe ogen omhoog. "V-vind u dat echt Papa?" Het woord klonk al meteen zo goed in haar mond dat de kitten zich voornam het nog vaak te gebruiken. Alsof de ander het voornemen wist stelde hij haar meteen een vraag, "Mijn ehm.. Oogjes?" Ze keek even onzeker omhoog, was dat het goede woord ervoor? "Die.. Die.." Hail tastte haar hersenen af op zoek naar het woord wat hier hoorde, maar had er tot nu toe maar één gehoord die volgens haar vat wel in de buurt kwam. "Die.. Die oogjes pijn," zei ze uiteindelijk, en keek er een beetje zielig bij. Haar vader mocht haar troosten. Die gedachte liet de kitten ook meteen merken dat ze zich nu al niet aan haar voornemen hield. "Pap," Voegde ze er dus nog aan toe, en ging toen lekker tegen hen aanliggen. Mama knuffelde zoveel, het bevoel haar wel dat papa net als zij wat afstandelijker leek.

De kleine poes kalmeerde toen haar vader zijn wang tegen haar aandrukte, en begon zachtjes het spinnende geluid na te bootsen dat ze hoorde. Ze had geen flauw benul wat de kater bedoelde met 'worm' en Windclan gebied' maar het klonk goed. Dus bleef ze spinnen, en sprong in een opwelling dichter naar de katers' hoofd. Haar oog en poot coördinatie was nog niet optimaal, waardoor ze een paar keer moest springen om uiteindelijk dan toch aan de rand van zijn hoofd te hangen. Voorzichtig trok ze zich op, en keek met verbazing naar het uitzicht wat ze had vanaf de bovenkant van de kop van haar vader. "Wow," Piepte ze zacht, en ging toen zitten. Hier kon ze wel een eeuw tegenaan kijken.

Ze wilde niet weg, het was hier zo mooi. "Maar pap," Stribbelde het mooie kleine poesje, die eigenlijk een kleine kopie van haar vader was, tegen. "Hier kan ik alles zien wat ik wil zien," Met grote ogen bleef ze rondkijken terwijl de woorden uitgesproken werden. Maar bij het horen van wat haar vader zei sprong ze klungelig van zijn hoofd, maakte een soort gekke koprol, en keek hem toen, toen ze nog opstekop op haar rug lag, met grote nieuwsgierige ogen aan. "Wat dan?"

Ze bleef nieuwsgierig kijken, en boog zelfs een beetje naar voren toen haar vader het spannender maakte, maar slaakte een speelse en verontwaardigde kreet toen ze ineens 'aangevallen' werd. Speels zwaaide ze met haar pootjes, die enorm op die van haar vader leken, naar de neus van de kater. "Ik grijp…" Wat moest daar? Ze had verschillende katten verschillende dingen horen zeggen. Lastig, lastig. Ze koos hetgene wat ze haar moeder tegen haar oma had horen zeggen ooit. "U!" Nadat dat probleem ook weer opgelost was sprong de poes naar voren en dook op de neus van Ashdrizzle, yep, nu had ze hem. Haar blauw/groene oogjes keken blij zijn ogen in, bij papa mochten er zwaktes zijn, want papa zou haar beschermen, dat wist ze gewoon.

De poes schrok zich natuurlijk te pletter toen er ineens tranen in haar pappies ogen verschenen. Wat had ze gedaan?! Meteen haalde ze haar klauwtjes voorzichtig los, maar klom verder de neus op. Zich voorzichtig vastgrijpend aan het halflange haar van de kater klom ze naar zijn ogen en begon wankel de tranen weg te vegen. "Sorry pappie!" Mauwde ze, en veegde de traantjes nog verder weg. Dit stond niet echt stabiel.

De kitten keek enorm geschrokken omhoog, en haar ogen werden alleen maar groter toen de kater plots toegaf dat het haar schuld was geweest. Haar mond begon te trillen, en in haar ogen kwamen tranen van de schrik. "H-het spijt me echt pappie," Snikte ze zacht, zie je wel! Ze had even zwak gedaan, en het ging mis, meteen, meteen! De kleine kitten draaide zich met de rug naar haar vader, zo, nu kon ze ook niets meer verkeerd doen.

De kitten snifte nog wat, maar kalmeerde al redelijk toen de warmte van haar vader om haar heen kwam. De woorden klonken ook goed, en toch en toch. "M-maar jij nu gepest worden?" Vroeg ze, met een trillende stem. Ze wilde niet dat haar vader uitgelachen werd door zijn vrienden, dat was dan haar schuld. Met grote, echt kitten ogen keek ze de warrior aan. Had ze hem nu echt vernederd? Zou hij nu gepest worden?