My first training from an apprentice? *Acepaw*

Ace werd ferm in zijn zei gepord door een warrior, humeurig door de manier van waken keek hij op om een stel felblauwe ogen te ontmoeten. Hij kende deze warrior als Crossroad, een kater die slecht bekent stond om zijn humeur en liever in de schaduwen bleef. Hijzelf vond het maar overdreven, zo naïve dat hij niet geloofde dat katten echt zo konden zijn. Eenmaal opgekrabbeld vanuit zijn nest kreeg hij de opdracht om zijn apprentice wat basisdingen te laten doen. Ace knikte enkel, hij had geen problemen opdrachten te krijgen van een warrior. Daarbij zou deze opdracht ook zorgen dat hij de basis weer onder de knie kreeg. Dus bij het woord van de warrior stond hij op en liep uit de den, recht op het groentje aflopend. Eenmaal daar knikte hij naar hem om hem te volgen. ‘Je mentor is bezig met de eindafname afleggen bij oudere apprentice’s.’ Legde hij snel uit. Even bleef hij staan, zijn slecht kant gericht op de apprentice. Plots schoot de gedachten door hem heen, wat moest die kat nu denken? Ineens kwam er een apprentice op hem aflopen met een stel vreselijke littekens die hem ineens meenam… Misschien moest hij zich maar voorstellen. ‘Ik ben Ace,’ Stelde hij zich voor met een vragende toon, als teken dat hij ook de ander zijn naam niet wist.

Blijkbaar zat het de ander niet al te veel dwars dat hij zijn training van een apprentice kreeg. Ach, het was ook maar de basis. Het is niet dat hij gelijk enorm veel technieken moest leren. "Ik ben Lightningpaw." stelde de ander zich voor. Ace knikte even, zich serieus proberen te houden. Hij vond het gewoon grappig om te denken dat hij enorm was in grootte maar zelf ook maar een apprentice was. En zo dicht bij warrior schap was hij ook weer niet. Hij had nog heel wat te leren, dit was vooral algemene clan-kennis en vechten. Dat laatste was hetgeen waarvoor hij wachtte. "Wat gaan we doen?" Ace liep gewoon door en somde zonder moeite een schema op. In de eerste paar maanden had hij zichzelf moeten trainen en zijn lespatroon had bestaan uit verschillende oefeningen die leeftijdsgenoten meegekregen hadden. ‘We beginnen met enkele jachthoudingen en hoe je moet sluipen. Jagen is een belangrijk punt om mee te beginnen, als je de basis weet van jagen weet je ook een deel van vechten.’ Niet zelf verzonnen, dat waren de woorden van zijn eerste mentor, voordat hij gedood werd. ‘De meeste andere beginnen met een ronde door ons gebied, maar dat vind ik onzin, je hebt nog zes manen om alles te zien dus we gaan gelijk door naar echte training.’ Hij had dus geen zin om als een elder uit wandelen te gaan, en hoe eerder Lightning kon sluipen hoe eerder hij zelf kon gaan oefenen.

De ander bevestigde zijn eigen gedachte en Ace liep door. Hij wist de perfecte plek voor de trainingen, jammer genoeg moesten ze nog even lopen. En hoewel hij weinig zei deed hij dat alleen om de ander de kans te geven het gebied te bekijken. Als hij ooit eens naar buiten was geweest was dat als een kitten, hij kon nooit ver gekomen zijn zoals nu. Zelf was hij ook eens uit het kamp geslopen als kitten maar je werd altijd snel gevonden en teruggebracht. Maar zoals hij eerder had gezegd, nu gingen snel de basis doornemen zodat de jonge apprentice was te oefenen had. Nu hij toch over een opdracht dacht opende hij zijn mond en liet te verschillende geuren zijn gehemelte raken. Ace keek om naar de ander; ‘Goed, voor we aankomen op de trainingsplek. Wat ruik je allemaal?’ Je had natuurlijk niks aan een jachthouding als je je prooi niet kon vinden.

Ace had de apprentice gevraagd wat hij allemaal rook. Zelf gaf hij ook de aandacht aan de geuren om hun heen. "Ik ruik een muis en ik ruik een vogel." Antwoordde de ander. De kater knikte. Zeker, de geur van prooi zou Lightningpaw hebben gekend van de prooistapel. Maar er was meer aan dan alleen prooi kunnen vinden. Je moest andere katten leren herkennen, gebieden kunnen onderscheiden en soms kon je zelfs het weer ruiken. Als het ging regenen hing dat meestal al in de lucht, tijdens regen gingen de meeste knaagdieren schuilen maar kwamen sommige vogels op de grond om te gaan zoeken naar insecten. Zelf kikkers kwamen meer voor. Zo kon je dus weten wat je ging eten. De kater ging zitten, duidelijk makend dat ze hier nog niet klaar waren. "De muis zit in deze struik." Ace richtte zijn aandacht op het geritsel. ‘Waarom denk je dat die muis nu blijft zitten? Hij zit binnen gehoorsafstand, als jij een prooi hoort hoort de prooi ook jou.’ ging hij verder. Het was de wind, ze hadden de wind van voren zitten, hun konden de muis wel ruiken maar de muis hun niet. Of in ieder geval genoeg om alert te zijn maar te weinig om ervoor te vluchten. Hij besloot eerst dit af te sluiten, daarna zou hij de ander verder laten ruiken over de geuren die hier te vinden waren en waarom ze belangrijk zijn.

Zodra Lightningpaw antwoord gaf knikte de kater. Hij ging de ander niet overvloeien in lof om zijn kennis, dit was allemaal algemene informatie die de ander gewoon moest weten. En over die ander gesproken, de uitgegroeide kitten was in sluiphouding gezakt en liep nu naar het muisje toe. Ace bekeek de ander keurend. Hij mocht dan wel het eigen inischatief hebben genomen om die muis te gaan vangen, het was zijn taak om de fouten aan te wijzen. En zodra hij terugkwam met een muisje gaf hij gretig antwoord op diens vraag. ´Je houding, het was net verschrikkelijk maar het is niet stabiel genoeg.´ Zelf stond hij op en liet zich door zijn poten zakken. Hij was beter in dingen voordoen dan het uitleggen. Zo liet hij duidelijk zien hoe de apprentice had geslopen, waarnaar hij zijn groene blik op de ander richtte. ´Bij muizen en andere knaagdieren is het belangrijker dat je uit de wind staat, maar ze reageren snel.´ Hij paste zijn sluiphouding aan; Staart omhoog voor meer balans, de druk van zijn gewicht niet op al zijn poten gericht maar op degene die nu in aanraking waren met de grond. Zo voorkwam je dat je omviel als je verkeerd stapte. In deze houding sloop de enorme kater naar de jonge apprentice toe, eenmaal op de juiste afstand verplaatste hij zijn druk op zijn achterpoten en hielt zijn staart nog wat hoger. Daarna zette hij snel af en sprong richting Lightningpaw. Maar inplaats van de kat te vangen, iets waar het op leek, kwam hij op de dode muis terecht. Met zijn nagels drukte hij in de al open gerukte nek. ‘Deze manier heeft minder kans op falen. Neem je muis mee, we zijn bijna op de oefenplek. Dan laat ik je de andere houdingen zien.’ Met die woorden stond hij op en liep verder, op zijn gelaat stond een grijnsje.