The crimson dawn

Een perfecte droom, waar zij en hij samen waren, voor eeuwig, dat was de droom die hij had. Hij zou er alles voor doen om het werkelijk te maken. Maar het feit dat er dingen waren in de clan waar hij loyaal aan was, hield hem toch wel een beetje tegen. Een donkere schaduw trok over de beelden heen en langzaam vervaagde ze voor zijn ogen. Hij bleef wel staan met een lach op zijn lippen, wetend dat als hij ontwaakte de droom gewoon verder zou gaan. Hij zou haar zien en overwelfd worden door het tevreden gevoel dat bekend stond als liefde. Langzaam werd het donkerder tot enkel duisternis te zien was. Langzaam opende de apprentice zijn ogen. De warmoranje blik staarde recht naar de vuurrode hemel boven hem. Hij knipperde even met zijn ogen en liet toen zijn blik naar de warmte naast zich verplaatsen. Daar lag ze, nog mooier dan de vuurrode hemel die boven hen een prachtig patroon tekende. Hij lachte zachtjes en leunde wat naar haar toe zodat ze even een likje over haar kop kon brengen. En daar was het tevreden gevoel... Een gevoel die voor altijd moest blijven...

{ONLY CRIMSONCRY!}

Een zacht gespin kondigde aan dat zij schoonheid wakker was geworden. Hij spinde mee met haar en duwde zijn snuit in haar haren. Haar zoete geur -ookal was deze eigenlijk nogal zuur van de Shadowclan trekjes- drong zijn neus binnen. Hij rook geen Shadowclan, nee hij rook haar, niet een vijand, alleen zijn liefde. "Laten we weggaan, laten we samen weggaan, laten we bij elkaar blijven," Zei ze opeens verschrikkelijk snel. Lake sperde zijn ogen meteen open en staarde naard e rode pels, een blik vol ongeloof. Wat moest hij daarop zeggen? Dat wilde hij aan de ene kant dolgraag, maar kon hij wel zijn familie, zijn vrienden en de clan achterlaten voor haar? En zouden ze dan niet als vijanden gezien worden? Maar wat als ze bleven en ze erachter kwamen, dan waren ze verraders van hun clan. De apprentice slikte even moeizaam, zijn mond was opeens kurkdroog. "Ik weet het niet," murmelde hij met een zachte stem. Hij sloot even zijn oranjekleurige ogen om na te denken, waarna hij ze terug opende om naar de ijsblauwe hemel te staren. Hij knikte even, langzaam en bijna geruisloos. "Misschien... Moeten we dat wel doen..." Fluisterde hij zachtjes. "Maar, mag ik nog één iets doen voor we weggaan?" Vroeg hij zachtjes. "Ik zou graag nog één keer mijn zus zien, nog één laatste keer... En mijn goede vriend Birch..." Zei hij zachtjes. "Dan kom ik met je mee," fluisterde hij teder en zoet. "Beloofd,"

Hij werd tevreden gesteld door haar gespin en haar tedere gelik. Dit was werkelijk gewoon alles wat hij moest hebben, deze liefde. "Je bent te lief voor me," Zei ze. Hij snorde zachtjes en likte haar even over haar prachtige kopje. "Je bent het ook waard, schoonheid," zei hij op zachte toon. Hij snorde toen zij zijn pels begon te wassen en hij begon dus haar kopje te wassen. "Ga ze ontmoeten, maar probeer zo min mogelijk te zeggen dat je weggaat," Hij tilde zijn kopje wat op en staarde naar de horizon. "Anders houden ze je tegen, en van me weg…" Hij sloot even zijn ogen en nam alles in zich op. Dit alles was zo verkeerd, noch zo goed. Hij haalde diep adem, likte haar goudkleurige haren en opende zijn oranjekleurige ogen. "Is goed," fluisterde hij zachtjes. Hij liet zijn blik over de hemel gaan en zag dat de zon al wat hoger was geklommen, wel meteen schoten zijn oortjes recht. "Crimson," fluisterde hij zachtjes. "We moeten gaan," Hij likte haar zachtjes. "Er is een kans dat de dawn patrol komt... En dat wil je niet meemaken," hij was zelf vergeten aan welke kant van de grens ze nu lagen, maar als er andere katten zouden komen zouden ze daar snel genoeg achter komen.