Hey look, I'm a tree {OPEN

ACEPAW}
Ones more into the fray,
Into the last good right I’ll ever know.
Live and die on this day.
Live and die on this day

Ace lag plat op de mossige onderbodem, zijn lange pels werd langzaam zompig. Toch was zijn aandacht niet bij zijn vochtige buik, zijn aandacht ging naar een merel voor hem. Deze sprong wat op en neer en pikte tussen de varen. De kater had nauwelijks vogels gevangen, deze waren meestal al weg voordat hij erbij was. Maar hij wou graag de andere bewijzen dat zijn manier van jagen niet alleen maar kracht was, hij kon ook snel zijn, maar snel en stil samen… Misschien was hij hier toch iets te log voor. Maar hij kon het proberen. Zo stil als hij kon gooide hij zijn kont in de lucht en staarde naar de vogel. Zijn klauwen staken in het mos terwijl Ace druk zette op zijn achterpoten. In enkele seconde zette hij zich af en gooide zichzelf op de vogel. Jammer genoeg was deze al weggevlogen zodra hij in de lucht zat. Dus het enige wat ving was een slecht kapsel. Waarom dat? Aangezien hij had verwacht iets te raken en nu schrok van een opvliegende vogel landde hij schuin. Dit samen met een enorm lichaam zorgde ervoor dat hij omviel. Zodra hij opstond was heel zijn grijze pelsje versiert met takjes, stukjes mos en zand. Wat nerveus wist hij nu wat hij moest gaan doen; naar de rivier en zichzelf wassen. Nope, nooit meer. Nooit meer zwemmen. Dat werd hem niet. Voet bij stuk houdend wandelde hij versiert als hij was richting het kamp

{OPEN

Ace was bijna bij de ingang van het kamp. En hoewel hij met zekerheid kon zeggen dat hij nakeken zou worden maakte dat hem weinig uit. Hij accepteerde het feit maar dat hij er nu uit zag als een bosje en ging gewoon verder met wat hij wou gaan doen. Nou ja, van jagen zou het vast niet meer komen, al durfde hij te wedden dat de prooi niet meer zou vluchten. Grijnzend liep hij verder en dacht hoe hij er nu uit zou zien voor andere. Een enorme kater, al de grootte, en breedte, van een jonge warrior. Een enorme pluizevacht die nu versiert was zoals een kerstboom. En toch lachte hij. Ace zijn humeur was moeilijk te verpesten. Ineens kwam hij een andere kat tegen, de naam schoot hem niet te binnen maar hij leek de kattin te herkennen. Een witte kattin met een bijzondere oogkleur. Oogkleuren zelfs. Eentje was blauw en de ander amber kleurig, al zou dit best bruin kunnen zijn, dat was niet helemaal duidelijk met de lichtval. Ze leek op een warrior, en daar ging hij dus ook vanuit. ,"wat is er met jou gebeurd?" sprak ze. Ace schudde zijn pelsje uit en poseerde eens mooi, zijn staart hoog in de lucht. ‘Ik dacht, ik probeer eens een look. En staat het me?’ zei hij, nog een pose aannemend. Zijn altijd spottende grijns stond nu weer eens op zijn gelaat, de meeste clangenoten wisten wel dat hij hier niks mee bedoelde.