Not gonna die {Forestrain -SPT-}

Haar reis door het territorium duurde even. Uiteindelijk besloot ze maar om gewoon rust te nemen in het gebied waar ze zich bevond; De Marshlands; De geur van het moeras drong diep door. Maar er was nog een andere geur die zich van de rest van de geuren afscheidde. Eentje die ze kende als ze bij haar zus Mary had geroken. Alleen was deze mannelijker. Eentje die ze al even had gemist. Slender keek op en glimlachte naar haar broer; Forestrain.

Forest sprong van de boomstam af waar hij op was gaan zitten. Een bekende geur was hem tegemoet gekropen. Hij was gaan jagen in de marshlands, en net had hij de kikker begraven voor er een geur was komen opdagen die hij al een tijdlang niet had geroken. Hij ving een glimp op van een zwarte vacht. Slender! Zijn zusje scharrelde een beetje langs het moeras, maar ze leek hem ook te ruiken. Zijn gifgroene kijkers drongen zich in de hare. Ze glimlachte naar hem. Hij keek terug met een grote grijns. "Hey," grinnikte hij. "Ik heb je gemist." Hij neusde kort in haar vacht.

Hij leek haar ook opgemerkt te hebben. Ondanks de duisternis die de nacht over het gebied wierp. Ze stapte op haar broer af waarbij ze vlak voor hem naar zijn voorpoten greep en hem op zijn rug op de grond legde. "Broertje. Hoe dacht je zo een apprentice op te leidden." Duidend op het feit dat ze hem zojuist getackeld had. Ze neusde ook zoals hij juist deed in zijn vacht. "Hoe lopen de trainingen? Heb jij al een apprentice," Vroeg ze maar.

Er bleef een kleine lach op haar snuit staan. Forest schudde zijn kop op haar vragen. Slender lachte lief naar hem en schudde haar kop net als hem. Ze vond het gewoon fijn om hem na te apen. 'Moest jij niet heel erg wennen aan het warrior zijn? Ik bedoel, je kan nu gewoon doen wat je wilt' Ze schudde een beetje haar kop en dacht na. "Neen. Ik had al veel erover gehoord. En het is inderdaad niet zo spannend als ik hoopte." Ze had wel al het territorium verlaten want dat mocht nu tenminste, maar het was nogal gewoontjes. Elke dag hetzelfde. "Ik heb onze zus ontmoet." Schoot het haar weer te binnen.

Haar broer trok zijn lippen tot een grijns. Ze kon het niet laten om hierop ook te grijnzen. Het was al even dat ze haar broer niet meer gezien had. 'Echt? Maar... Die woont toch op rogue territory? Of ben ik nu gek..." Slender schudde haar kop op en neer. Net toen ze wilde praten haalde hij een grapje uit. "Ik was nooit in gevaar geweest," Miauwde ze met een scheve lach op haar snoet. "Ik ben warrior trouwens. Ik kan mezelf wel beschermen. En mijn leerling," Sprak ze met een knipoog. "Shadowclan heeft er twee goeie warriors bij." Sprak ze trots. Ze porde haar broertje op zijn witte borst. "Jij en ik."

Tevreden glimlachte ze naar haar broertje. 'Werk jezelf gewoon niet in de problemen.' Ze lachte zijn goede bedoelingen weg. "Broertje toch. Wij Shadowclanners zijn trots en sterk. Ik red me wel." De waarheid dat ze nog steeds bang was voor rogues liet ze maar achterwege. Dat deed niet terzake. 'Twee loyale en sterke warriors, twee warriors die horen in de ShadowClan!' Dat moest ze hem nageven. "Mary, ons zusje, wilde je eens ontmoeten." Ze glimlachte zwakjes. Als hij niet zou willen had ze daar alle respect voor.

Slender liet een zwak glimlachje zich uitspreiden over haar zwarte snuit toen ze zei: "Mary, ons zusje, wilde je eens ontmoeten." Mary. Wauw, die had hij echt lang niet gezien. Natuurlijk was het een risico; ze woonde immers op rogue gebied. Maar het was het proberen waard. Voor familie moet je toch wat verder gaan dan je eigen Clanregels, vond hij. Hij ging zitten en haalde zijn voorpoot zo'n driemaal langs zijn tong en zijn snuit. "Oké, ik heb ook best zin om haar weer eens te zien." Hij glimlachte naar zijn zus. "Dat zou de eerste keer in minstens zes manen zijn." Hij verwonderde zich eigenlijk over die lange tijd dat hij zijn rogue zusje niet gezien had.

Zacht gesnor kwam uit haar mond. Een voldane grijns spreed zich over haar gelaat. "Klein broertje." Ze had duidelijk iets met het woord 'klein want zo noemde ze Mary ook al, ondanks dat ze even oud waren. "Laten we nog wat kracht op doen door te jagen. Met twee vangen we meer." Het was meer als een zwak excuus om deze plek hier te verlaten. Ze jaagde nog altijd liever dan dat ze de stand van zaken hier stond te bespreken. Dat kon ze ook tijdens de tocht naar het territorium.

Echt zo flut ><

Ze had zijn onverwachtse aanval niet zien aankomen. Voordat ze het besefte had hij haar al op de grond gekregen. "Haha ik niet," Bij deze trok ze haar broer zijn voorpoot weg en draaide zich weg voordat hij op haar zou vallen. "Weet je het dan niet meer? Kleine Forestkit," Ze lachte waarbij ze weer overeind ging staan. Ze gaf hem een duwtje met haar schouder en ging naast hem lopen. "Maken we het spannend? Wie het meest weet te vangen," Het was een uitdaging die ze vaak aanging met Tallpaw, maar dat betekende niet dat ze het niet fijn vond.