Killing you with my own Claws. [&RUDDYPAW]

Een zwarte schaduw gleed langs de bomen. Scherpe klauwen boorden zich poot voor poot een beetje meer in de grond. Groene ogen lichtten dreigend op in de duisternis. De schutting van de bomen zorgde in elk geval toch goed voor genoeg duisternis. Als hij verder keek dan zijn staart, zag hij dat er zon was. Zon. Bah. Een teken van vrolijkheid, van geluk. Hij was alles behalve vrolijk en geluk kende hij niet. Zijn hart was duister, kil. Zijn hart was de reden waarom hij de BloodClan was gaan joinen. Hij hield van de levensstijl van de Clan zonder echt te houden van de katten die de Clan bevatte. Hij bewoog zich afgezonderd, als een individu. En nu bevond hij zich momenteel aan de rand van het ShadowClan-territorium. Zijn groene ogen zochten een slachtoffer, iemand waarin hij zijn klauwen kon boren en waar hij het bloed van kon laten vloeien. Hij had sinds hij geboren was nog geen enkele moord op zijn naam staan, maar dat wilde hij in een korte periode gaan veranderen. Hij wilde de slechtste kat van het woud zijn, een kat waarvoor men vreesde als er al maar aan gedacht werd. Zijn naam was Claw. En Claw was geen lieverdje. De dood van zijn ouders kon hem niet schelen. Hij was de enige kitten die het had overleefd tijdens de zware bevalling van zijn moeder. Zijn moeder stierf erna en zijn vader kon het niet aan om hem alleen op te voeden, dus hij had de kater alleen gelaten in het woud. De kater was opgevoed door een andere kant, maar deze was doodgebeten door een hond toen hij six moons was en al voor zichzelf kon zorgen. Claw had zich nooit dankbaar tegenover de kat gevoeld en hij was blij dat hij zijn vader op een dag dood had gevonden vlakbij het ravijn die zich in de buurt van de RiverClan bevond. At the moment stond hij te wachten tot er een katje voorbij zou komen die hij te grazen kon nemen. En kijk eens hier, het werd vandaag zijn geluksdag. Claw grijnsde kwaadaardig toen hij een klein katje verderop zag. 'Hallo, kleintje,' gromde hij, terwijl hij dichterbij kwam en zijn klauwen ontblootte. Tijd voor actie.

Ruddypaw liep vrolijk door het territorium. Eigenlijk wilde hij gaan jagen, maar aangezien hij altijd al wel een daydreamer is geweest, was zijn aandacht daar allang niet meer bij. Het tabby katertje liep vrolijk verder. Hij had niet in de gaten dat er een andere kat in de buurt was. Totdat... 'Hallo, kleintje,' gromde de kat, terwijl die dichterbij kwam en zijn klauwen ontblootte. "W..Wie bent u?" bracht Ruddy er stotterend uit. Als hij bang was kon hij dat nooit goed verbergen. De geur van BloodClan kwam duidelijk boven de andere geuren uit. Ruddy kon ook uitmaken dat het een kater was. Je m..Mag hier helemaal niet zijn. D..Dit is clanterritorium" stotterde het katertje weer bang. Deze Bloedclanner leek hem nogal gevaarlijk. Nogal? Eigenlijk doodsgevaarlijk. Ruddy kon de dorst naar bloed in de ogen van de kater zien, en ook de gedrevenheid. Het katertje wist dat hij geen enkele kans had als deze kat hem aan zou vallen. Hij wist dat hij dood zou gaan.

Minachtend snuivend keek Claw neer op het katertje. En ze zeiden toch altijd dat ShadowClan-cats zo gedreven waren? Nou, daar was niets van te merken bij dit mormel. Hij grijnsde vals toen hij de naam ontving van het kleintje. 'Claw is de naam,' zei hij kalm. Hij hield zijn grote klauw van zijn rechtse poot naar boven om te laten zien wat hij bedoelde. 'Goh, echt niet?' vroeg hij sarcastisch. 'Ik dacht dat het hier een territorium was waar iedereen in en uit mocht lopen.' De kater gaf geen acht op het feit dat de kater stotterde. Hij had even geen zin om daarop te letten. De kater was al bang genoeg voor hem, sprak hem zelfs met 'u' aan en dat was iets wat hij nog niet vaak van zijn leven had meegemaakt. Deze kater wist duidelijk waar hij hem mee moest aanspreken. 'Leerlingen zijn zo dom,' siste hij. 'Ze komen en gaan het kamp uit wanneer ze maar willen, slaan geen acht op hun mentors die hun in het kamp proberen te houden en een wijze raad proberen te leren. Dat gaat je deze keer duur te komen staan, katertje.' Zonder rekening te houden met wat het katertje nog wilde zeggen sloeg hij zijn poot recht in het gezicht van de kater. 'Nog een paar laatste woorden?' siste hij, waarna hij zijn poten aan weerszijden van het lichaam van het katertje zette zodat deze geen kans had om te ontsnappen. Hij hield zijn klauw tegen diens hals zodat deze hem pijn zou doen bij elke poging tot ontsnappen.

"W..wat?" vroeg Ruddypaw verbaasd. Hij snapte pas dat de kater een aanval deed toen Claws klauw tegen zijn hals aangedrukt werd. Hij wist dat hij doodging, of hij nu probeerde te ontsnappen of niet. Ruddypaw sloot zijn ogen. Was hij nu toch maar in het kamp gebleven. De jonge apprentice deed geen poging te ontsnappen, het zou alleen maar meer pijn doen. Het katertje deed zijn ogen weer open. Zijn gifgroene ogen staarden Claw aan. "Doe maar! Vermoord me maar, als dat je beter laat voelen dan al je andere bloedclan vriendjes. Ik zal niet wegrennen aan mijn lot wat ik toch niet kan ontsnappen!" schreeuwde hij, dit keer zonder angst.Met die woorden gaf Ruddypaw zich over aan zijn lot, en daarbij ook aan de dood.

Claw grijnsde uitdagend terwijl hij het zwakke katertje aankeek. 'Wel wel,' zei hij minachtend. 'Stoer zijn we ook nog eens.' Zijn grote klauw streek zachtjes, haast teder, langs de wang van het katje. Dit was echter allemaal maar toneelspel, want in werkelijkheid kon hij niet wachten tot hij de kleine kon verscheuren. Maar hij was een sadist en dat zou hij ook blijven. Eerst zou hij een beetje met zijn slachtoffer spelen. Hij haalde zijn klauw weg, boog zich voorover en greep met zijn tanden de nek vast van het beestje. Alsof het een muisje was die door een kitten werd weggegooid zwierde hij de kater met alle kracht naar rechts. 'Oeps,' grinnikte hij toen het beestje tegen een boom knalde. Hij zweerde dat hij ook een paar botten hoorde kraken. Hij rende naar de kater toe, stak zijn klauw uit en legde deze op de buik van de kater. 'Bedenk in een volgend leven dat je maar beter in het kamp blijft en doet wat je gezegd wordt. Dan loopt het misschien wat minder dramatisch voor je af.' Hij grijnsde breed, waarna hij met zijn klauw langzaam begon te wroeten in de tere buik van het katertje. Zodra hij een bepaalde grip had, gleed zijn klauw tergend langzaam naar beneden. De huid onder hem scheurde open en bloedvlekken zaaiden in het rond, spatten tegen zijn gezicht aan. Daarna, alsof de kater een muisje was, vloog Claw's bek naar voren en drong deze zich diep in de hals van de kater. De smaak van bloed drong zijn mond binnen en een sadistische grijns verscheen om Claw's lippen.

OOC: Andere katten mogen zich in dit topic voegen zodra Ruddypaw dood is (: