Shadows in the air. [Nevermind]

Met gespitste oren liep Moonwhite haar territorium uit. Ergens was ze opgelucht dat ze nu even niet haar grenzen moest verdedigen, maar langs de andere kant moest ze nu wel oppassen dat ze niet de verkeerde kat tegenkwam. Het was niet dat de witte poes niet klaar was voor een gevecht, maar met haar ene achterpoot ging het de laatste tijd toch iets minder. Sinds ze er door was gezakt tijdens het gevecht met een wolfhond, had ze er vaker last van. Gebroken was die zeker niet maar de wonde die Mary, een andere rogue, had gemaakt was wel beginnen ontsteken, ondanks de kruiden die ze er tegen had gelegd. Bij het horen van een monster richtte ze haar oren direct op. In haar vorig territorium had ze vaak zulke zwarte wegen gezien, maar nog nooit van zo dicht bij. De poes zette haar vacht op toen een zwarte stofwolk opstoof bij het passeren van een monster, dat dubbel zo groot was als degene van daarnet. Ze haalde haar neus op en liet haar blik vervolgens gaan naar de overkant van het thunderpath. Als rogue was je contant op weg. Niet alleen voor prooi, maar ook om eens nieuwe dingen te zien. Het was niet dat Moonwhite zich gebonden hield aan haar eigen territorium, nee zeker niet. De witte poes liet haar blik naar links en rechts gaan, kijkend of er geen monsters meer aankwamen. Bij een lange stilte zette ze haar voorpoten op het warme zwarte asfalt en liep het thunderpath op. Ze hield direct halt toen er een monster aankwam. Hier was ze helemaal niet bekend mee, laat staan dat ze wist wat ze moest doen. Het monster maakte een korte bocht en wist haar te ontwijken. Ze stoof de weg af en sprong direct in de eerste beste struik. 'Nooit meer.' gromde ze tegen zichzelf en richtte haar blik kort op het path. Ze wist dat ze ooit toch terug naar de andere kant moest, want haar territorium lag aan de andere kant. Haar aandacht werd direct afgeleid, door een sterke geur, de geur van Shadowclan. Was hij hier al heel de tijd? De witte poes legde direct haar oren in haar nek en zette haar vacht op. Clankatten meed ze meestal, gewoon omdat de meeste nogal territoriaal waren. Niet dat ze hen niet zou aankunnen, maar toch.

Tag: Nevermind
Note: Lange post... Moet ik vaker doen xD

Zijn brede schouders droegen hem verder weg van het kamp. Het zou de eerste keer in dagen zijn dat hij zo ver van het kamp ging, dat was omdat hij zich zorgen maakte om Aury en zijn gezin. Het was iets waar hij nu verantwoordelijk voor was, als vader. Het was een zorg dat je op je moest nemen, iets dat je serieus moest nemen, en dat deed hij ook. Hij was daarom ook niet snel geneigd om verder van het kamp te gaan. Het maakte hem soms bang, zijn enige angst, dat hij zijn familie zou verliezen. De zwarte kater schudde zijn kop en keek terug recht voor zich. Blauw ijs groeide langzaam in zijn ogen, daar waar daarnet nog medelijden had gestaan. Zijn cyaanblauwe blik gleed heen en weer toen hij het geraas van een monster kon horen. Thunderclan grens. Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes waarna hij verder trippelde, steeds verder van zijn kits en zijn geliefde. Opeens drong een andere geur dan dat van Shadowclan en monsters in zijn neus... Eerst kon hij het niet plaatsen, want de geur kwam hem niet zo bekend voor. De warrior bleef staan, opende zijn bek en haalde diep adem. De kater dronk de geur in en al snel herkende hij de geur. Rogue. Zijn haren kwamen overeind bij de gedachte aan Rogues, hij moest meteen denken aan Terror Claws, de katten die hem zijn hersenschudding hadden gegeven. Wel meteen ontblootte hij zijn klauwen en ook zijn scherpe tanden. Zijn kaakspieren waren klaar om sterke beten uit te delen, beten die zelfs beenderen konden breken. Zoals Sparrowpaw, die niet langer gebruik kon maken van zijn vier poten, maar het nu met drie moest doen. Een straf van deze krijger. Never spande zijn spieren op en sloop dichterbij. maar al snel sprong hij op en lande hij in de struik waar de geur het sterkste was. Luid gegrom werd hoorbaar toen hij zijn nagels in het vlees boorde en haar tegen de grond pinde. Zijn tanden glommen in het licht dat een voorbijgaand monster gaf. "Rogue!" Gromde hij nijdig. "Wat doe je hier?"

_{and as he was the black canvas

they drew stars and a moon to make him a glorious night

Theme}

Moonwhite spitste direct haar oren toen niet veel later pootstappen te horen waren. Haar nagels had ze de grond ingeduwd en ze was alert op een mogelijke aanvaller. Hoe alert ze ook was, even later lag ze met haar buik plat op de grond. Ze gromde naar de kat, die haar tegen de grond gepind hield. Zijn klauwen drongen soepel door haar vacht, wat directe zorgde voor pijn. Wat ik hier doe? Weetje, op dit moment doe ik niet veel.' siste de witte kat en draaide haar kopje zijdelings , om tenminste te zien wie haar tegen de grond hield. Geweldig, een kater. Moonwhite draaide kort met haar ogen en draaide zichvervolgens om, en duwde de kater met haar achterpoten van haar af. Met dit te doen, zette ze meer kracht op haar linkerpoot, dan haar rechter achterpoot. Als ze wilde dat die ontsteking verdween, moest ze hem minder zien te gebruiken, voorlopig dan.

Zijn klauwen zakten weg in de witte vacht van de kattin en hopelijk ook in het vlees dat eronder lag. 'Wat ik hier doe? Weetje, op dit moment doe ik niet veel.' zei ze. Never krulde zijn lip op, duwde haar tegen de grond aan met al zijn gewicht zodat ze niks kond doen. Toch wist ze met haar achterhand te draaien en hem een duw te geven in de buik. Even werd de lucht uit zijn longen ontnomen, maar al snel nam hij nieuwe zuurstof in zich op door luid te snuiven. Hij klauwde zijn nagels dieper in haar schouder, zette zijn achterpoten op haar en liet toen zijn voorpoten de lucht ingaan. Kluwen haar werden uit haar getrokken en waarschijnlijk ook meer. Hij sprong met de kracht die hij net gebruikt op en landde soepel naast de kattin. Hij bekeek haar goed en kneep toen zijn ogen tot spleetjes. "Goed, maak dat je wegkomt of ik zorg ervoor dat die pijnlijke poot van je gevoelloos word," Hij krulde opnieuw zijn lip en keek met gloeiende ogen naar de witte poes.

_{and as he was the black canvas

they drew stars and a moon to make him a glorious night

Theme}

De witte poes blies naar de kater nadat hij haar schouders nog eens goed had laten kennismaken met zijn klauwen. 'Denk jij nu echt, dat ik me laat wegjagen door een loze bedreiging? Dacht het niet.' De witte poes snauwde kort. Haar wonden hielden haar niet tegen. Met déze 'gewonde' poot had ze wel een hond gedood. Ze richtte zich op en haar ogen keken de kater sluw aan. Heel dapper hoor, een weerloze kat aanvallen en vervolgens bedreigen. Niet dat ze weerloos was hoor, maar toch. De open wonde op haar schouder stak bij het contact van de wind die er langs waaide. Haar blik ging kort over de kater. Alle grotere katten dachten altijd dat ze konden winnen tegen kleinere katten. Ze kon hem zeker al vier voorbeelden geven, die tegen die zin in gingen.