Depression... [Frace]

Ace zat wat loom in zijn nest, wat was er gisteren nou allemaal gebeurt? Frostpaw had gezegd dat ze hem leuk vond… Hoe kon dat nou? Van alle sexy katten, waarbij voor Tall, viel ze hem? Wat was er dan zo leuk aan hem? Hij was een domme fluffbal, echt heel charmant was dat ook niet. Waarom kon het hem niet even meezitten? Zijn vader heeft hij nooit gekend, nog voor hijzelf geboren was heeft hij zijn leven heel dramatisch opgeofferd door een slang weg te leiden van Ace en zijn moeder. Je wilt niet weten hoe het is om zonder vader op te groeien. Vooral als je later sterker wilt worden en dingen van hem wilt leren. Misschien had hij nu al kunnen vechten als die kater er nog was… Hmff, nee dus. En zijn moeder dan? Die is nog tijdens zijn kitten tijd verdronken. Nou had de kater niemand meer en een angst voor water. Ging goed. Daarbij durfde iedereen om hem heen nog wijs te maken dat het geen ongeluk was, dat ze het zelf wou. Sommige gaven zelfs hem de schuld. Dat is toch gewoon oneerlijk? Onwerkelijk? Wat had hij toen nog? Een zus die hij nauwelijks zag, zelfs nu is het contact compleet verwaterd. Hij is al aangereden geweest, in andere gebieden gewandeld en zijn vriend is gek geworden. Nou, een normaal apprentice leven niet? Ace verstopte zijn kop in zijn nest. Deze bestond min of meer uit een hoop op elkaar gegooid mos. Maar ondanks dat leek het nu of er enorme bruin/grijze bol op een plankje mos lag. Ook heel charmant. Uiteindelijk spoorde hij zich toch aan om op te staan en verder te gaan. Zelfmedelijden geeft je nog geen ontbijt. En raad eens, Ace had honger. Maar nog voordat hij bij de uitgang was kwam er een bekende kattin op hem af lopen. Bij het zien bleef hij staan en keek haar met zijn helder groene ogen aan. Wat zou ze willen? Wou ze geen vrienden meer zijn? Haatte ze hem? Hij kon nog net zijn oor dwingen recht te blijven, al was die liever slap naar beneden gezakt. "Hey, Acepaw? Zou je even mee kunnen komen? Ik zou graag even met je willen praten, zodat alles duidelijk is tussen ons, oké? Alsjeblieft..?" Ace knikte braafjes. Ze klonk moe, hij vond het niks als er iets mis was met andere. ‘Tuurlijk, waar gaan we heen?’ reageerde hij dus maar. Hij wou eigenlijk ook dat alles normaal was…

Ace was een simpele kater, Frost was een duidelijk typje en hij wou zeker geen ruzie met haar. Dus hij deed wat hij het beste kon; bevelen opvolgen. Niet dat deze dingen direct bevelen waren, hij reageerde er gewoon zo op om alles wat makkelijker te maken dan dat het was. "Misschien kunnen we gewoon wat gaan wandelen? Werkt voor mij heel rustgevend" Weer knikte Ace, zijn groene ogen stonden rustig. Iets in hem wou zichzelf gewoon afsluiten zoals hij vaker deed. Maar hij wou het niet doen, hij vond dat Frostpaw het niet verdiende. Dus hij volgde de beweging in een soort automatische mode, gewoon stap voor stap, zijn gedachte gericht op hetgeen wat hij deed inplaats van wat er ging gebeuren. Hij was gewoon bezorgt. De kater merkte het dus ook nauwelijks dat ze ver genoeg weg waren. Hij keek pas verbaast op toen Frostpaw ineens begon met een enorme hoeveelheid woorden. "Luister Ace.’ En daar stopte het gedeelte waarbij hij alles ook echt mee kreeg. Dit was voor hem een tegrootte hoeveelheid informatie. In het begon stond hij daar dus maar wat verloren, zijn ogen wat hopeloos staand en zijn linkeroor strak van concentratie. Hij probeerde ten volste alles mee te krijgen, maar wou niet zo lukken. Er kwamen losse flarden aan, iets over dat hij was zoals hij was… En dat ze hem geweldig vond. Ace had zijn ogen nu op oneindig staan en zijn oren stonden naar voren. Hij kreeg het laatste deel in zijn volst mee. ‘Zou je me misschien de complete reden kunnen vertellen, waarom dat gisteren zo afliep? Je kunt me vertrouwen, Acepaw. Echt waar..." Nu pas, toen hij zeker wist dat hij veilig was voor meer woorden keek hij op en zuchtte lichtjes opgelucht. Er was niks bij dat ze boos op hem was. Niks dat ze geen vrienden meer wou zijn of andere bezorgende dingen. Dus nu stond Ace daar wat ongemakkelijk, niet helemaal wetend waar te beginnen. ‘Nou…’ begon hij eerst wat twijfelend. Hij wou mooie woorden gebruiken maar dat kon hij niet. Zo ging hij meteen over op zijn recht door zee manier van problemen oplossen. ‘Ik wist wat ik moest doen toen jij dat zei. Het was zo plots, ik voel niks voor je en toen ik dat zei was je zo sip. En ik werd sip omdat ik wist dat het míjn schuld was en ik er niks aan kon doen.’ Nu was de kater op een rol en voor hij tot zinnen was gebracht had hij het al gezegd; ‘Want ik vind Running leuk.’ Ace keek Frostpaw recht aan, de realisering was in zijn ogen mee te maken. ‘Wait… niet tegen Running zeggen, op Tall na ben jij de eerste die het weet.’ Hij keek wat schuldbewust. Als dit niet goed afliep was heel het plan verpest.