{ S P T } Roar { W h i t e l i o n }

Hij zat in een plekje schaduw zichzelf te wassen. Het was tijd om samen te tongen, maar op dit moment had Whitelion niet echt behoefte aan gezelschap. Jammer genoeg voor hem kwam er een poes bij hem staan. Hij herkende haar als Honeyblossom, die bijna een jaar jonger was dan hem. De grote kater knikte haar eventjes begroetend toe, en ging verder met het wassen van zijn gezicht.

"Hallo! Whitelion, toch?",, zei Honeyblossom. Whitelion keek haar even achterdochtig aan en knikte toen. "Hoe gaat 't ermee?" De grote kater zuchtte en stopte met zichzelf te wassen. het leek er niet op dat hij nog rust zou krijgen vandaag. "Gaat wel", antwoordde hij ietwat nors, maar hij deed geen poging om het gesprek verder te laten gaan.

"Ah, goed zo!", antwoordde de poes. Ze leek vastbesloten om een gesprek te beginnen. Whitelion zuchtte en likte een keer over zijn borst. Hij gaf verder geen antwoord. zelfs als hij er wel op uit was om een gesprek te beginnen, zou hij niets zinnigs weten te zeggen.

"Euh, mag ik me erbij zetten?", vroeg de poes. Geïrriteerd keek hij weer op, maar de poes zette zich al dichterbij nog voor hij antwoord gegeven had. "Tuurlijk", mompelde hij sarcastisch. Zijn blik gleed over het camp en de boodschap in zin ogen was duidelijk. Als iemand deze idiote poes na zou doen, zou hij niet meer instaan voor zijn daden.

"Zèèèg, mopperkont!", plaagde de poes hem. Whitelion keek weer naar haar. Zijn blik was onweer en zijn vacht stond rechtovereind. De idiote poes leek snel te begrijpen dat dat een fout was geweest. "Sorry..", zei ze al snel. Nu was zijn humeur helemaal verpest. Hij stond op en schudde even het zand uit zijn vacht. "heb je niets beters te doen dan katten lastig vallen?", vroeg hij, te geïrriteerd om vriendelijk te blijven.

"Om eerlijk te zijn.. nee.", antwoordde de poes. Whitelion zuchtte geïrriteerd. Hij boorde zijn verschillend gekleurde ogen in har groene. Zijn blik was kwaad. "Misschien moet je dan iets verzinnen in plaats van katten lastig te vallen", snauwde hij. Geïrriteerd sloeg hij zijn klauwen in de aarde voor hem. Als ze alleen waren geweest had hij vast allang aangevallen, maar midden in het camp kon hij dat niet maken. Hij was geen idioot.

"Well, ik kan gaan jagen?", mompelde de poes. Whitelion draaide zich om. "Ja, doe dat", gromde hij, waarna hij met woeste passen naar de uitgang liep. Zijn staart zwaaide geïrriteerd heen en weer. "Waardeloze poes", mompelde hij nog tegen zichzelf, voor hij het camp uit liep en een sprintje trok.