Last breath

Strompelend kwam de gevlekte apprentice uit het kamp. Na die... rare 'aanval'. Hij slikte even, zijn spieren deden nog pijn van dat, maar hij kon zich niks meer herrineren van wat er was gebeurd. Hij lag momenteel in de Medicine Cat's den, maar hij mocht niet weg. Dus was hij maar weggeslopen. Met snelle passen -of wat hij toch kon aanhouden- liep hij verder. Een zachte hoest leek hem opkijken. HIj staakte het lopen en spitste zijn oren. Hij kneep zijn ogen lichtjes tot spleetjes. Hij was eigenlijk opweg naar Crimson, de grens dus... Opeens zag hij een grijze pels tussen wat takken heen. De geur volgde snel... Vanilla! Blij liep hij al strompelend naar haar toe. "Vani!" Zei hij met een schorre stem. Hij duwde de takken weg, boog zijn kop op niet geraakt te worden. Langzaam keek hij op, maar verstijfde toen hij zag hoe ze erbij lag. Een hoopje grijze vacht, haar flank rees moeizaam en haar ogen waren dicht. "H-help," Wel meteen sprong Lake naar voren, hij zakte in, maar kroop zo snel hij kon verder. "Vani!" Zei hij. Tranen welden op in zijn oranje ogen. Langzaam kwam hij dichter, zijn poten streelden de pels van zijn geliefde zusje toen hij zijn kop neeg en zijn neus tegen de hare duwde. Hij hijgde zwaar van de inspanning van het 'lopen'. "Ik ben er," zei hij op hijgende toon. Tranen gleden langs zijn wang heen. "Hoor je me, zusje? Vani! Vanilla!" Zijn stem klonk paniekerig.

Duizend onderwerpen waren nog onbesproken geweest. Honderden katten moesten ze nog ontmoeten. Tientallen moons moesten ze nog samen zijn... Tranen liepen langs zijn witte pels heen. Als zilveren parels vielen ze op de bruingrijze grond. Zijn oranje ogen groot van de pijn die in zijn hart heerste. Nee, dit mocht niet gebeuren. Hij kneep zijn ogen dicht en duwde zijn kop tegen Vani aan. Zijn mond ging een beetje open, enkel en alleen om een jammerskreet te laten horen. “S-starClan, g-,” De zwarte-witte kater tilde zijn kop wat op en staarde naar de kattin waarvan hij altijd zoveel van had gehouden. “G-ge ef m-me é-en k-k..” Hij snikte even zachtjes en staarde naar haar kop, hopend haar groene ogen nog een laatste keer te aanschouwen. “k-kans o-om af-a-a..” Het gehoest leek haar te verstikken. Hij leunde naar voren en krulde zijn lichaam tegen dat van Vani op. Hij sloeg zijn staart rond haar grijze lichaam heen, haar prachtige, zilveren pels en sloot zijn ogen. Hij raakte teder het neusje van zijn zusje aan en genoot van de laatste adem die uit haar lichaam zou komen. Het streelde zijn gezicht als een bries en liet hem ergens kalmeren. “Afsc-cheid t-te n.. ne.. nemen..” Haar geur o zo bekend in zijn neus, de geur zou hij nooit vergeten, net zoals haar... Ze zou haar nooit vergeten, wat ze samen moesten doen, wat ze samen hadden gedaan. Wat zij voor hem had betekend... De enige die hem ervan weerhield om meteen met Crimson mee te gaan. Zij was zijn grootste liefde geweest, het enigste waarvoor hij nog niet was weggaan. De tranen glinsterden zachtjes in het zwakke licht. Het enigste wat hoorbaar was was het geruis van de wind en het gepiep van haar adem. Hij klemde zijn tanden op elkaar. Laat haar niet lijden, Dacht hij tot de Starclan, laat haar gelukkig zijn voordat jullie haar bij jullie nemen.

"Nog één keer, Starclan,"

Fluisterde hij zachtjes, de tonen in zijn stem waren bijna niet hoorbaar door het verdriet.

"Laat haar nog één keer gelukkig zijn..."

Hij kneep zijn ogen toe en beet op zijn onderlip. De stem van de ander klonk zo ver, hij was hier alleen met haar, niemand was erbij, niemand mocht hen storen in hun laatste moment samen. Hij hoopte enkel dat haar laatste wens uit zou komen en ook zijn wens... De wens haar nog een laatste keer te zien, gelukkig te zien. Hij snikte even zachtjes en opende langzaam zijn ogen. Waar ooit geluk in had gestaan stond nu pijn. Het was niet langer een warme, oranje vlam die anderen konden verlichten of verwarmen... Nee het was een waterige, dode plek geworden waar enkel pijn in te lezen stond. “Lake..” Een vonk ontsprong in zijn ogen. Tranen had hij al lang tegen gehouden, niet langer stroomden zij over zijn kaken heen. Ze waren er niet langer om te treuren om haar, omdat zij verloren was. Nee, want tranen konden toch niks oplossen... Niks kon dit oplossen, dit kon geen Medicine Cat oplossen, niemand kon dit... Dit was Starclan's wil. “Lakepaw,” Een lach verscheen op haar lippen en wel meteen verscheen een lachje op de zijne. "Vanilla..." Fluisterde hij zachtjes terwijl hij zijn lichaam tegen de hare drukte. Zijn staart was nog steeds rond haar lichaam gewikkeld alsof hij haar wilde beschermen... Maar tegen Starclan kon je niemand beschermen... “I-ik zal je niet ver-verlaten..” De gevlekte kater bleef haar aankijken. "Dat weet ik," fluisterde hij mer schorre stem. “I-ik z-zal altijd over j-je w.. waken..” Langzaam ontsprongen tranen in zijn ooghoeken. Maar deze keeer waren het niet tranen van pijn... Maar tranen van geluk... Hij bleef haar aankijken, zijn gezicht leek in een gevecht te zijn met zichzelf of hij nu moest huilen of moest lachen... Toch bleef zijn glimlach staan... Hij zou gelukkig zijn voor haar, sterk zijn... Voor de laatste keer... Voor haar... “Lakepaw..” zei ze opnieuw. Hij drukte zijn flank nog wat tegen haar aan. “Het maakt me niet uit wat je doet, ik sta aan je zijde, voor altijd..” Nog meer tranen gleden langs zijn kaken heen. Herinneringen van Ladykit vlogen langs zijn ogen voorbij. Hoe zij verloren was gegaan, hoe zij was gestorven... En mama... En papa, die ze nooit hadden gekend... Ze zou bij hen zijn... Bij wie ze het liefst was... Starclan riep haar. Hij neeg zijn kop uit eerbied van haar woorden, maar kon zijn onstabiele uitdrukking nog behouden... Nog even.  “B-beloof me.. Pas goed op jezelf..” Hij keek op en lachte zachtjes. "Enkel en alleen als jij goed voor hen zal zorgen," fluisterde hij zachtjes. “D-doe wat je denk d-dat goed is..” Hij knikte langzaam en neeg zijn kop om haar lik over haar kop te geven. Ze zweette erg, maar Lake staakte het likken helemaal niet. Dit was zijn zusje... Hij zou alles voor haar doen... “A-alle keuzes die je maakt zijn goed,” Hij staakte het likken en keek haar met waterige ogen aan. "Vani..." Fluisterde hij zachtjes. "Ik... Weet niet of ik dat wel kan... Zonder jouw," zei hij met schorre stem, maar ze had al haar ogen gesloten. Paniek besprong hem als een roofdier en hij sperde zijn ogen open.
Opeens hoorde hij haar zachte stem... De stem die hij nooit zou vergeten. “H-honeyb-lossom.. h-het is a-al te l-laat…” zei deze. “Lakepaw.. I-ik hou van j-je en i-ik vergeet o-onze tijden n-nooit..” Hij sloot zijn ogen, zijn mondhoeken waren al naar beneden gedraaid. "Ik... Hou van je zusje," snikte hij zachtjes. "Ik zal je nooit vergeten... Ik zal... Ik zal... Altijd aan je denken... Denken wat jij zou willen... Wat het beste voor me zou zijn..." Fluisterde hij zachtjes. “I-ik w-wil dat je e-een di-ng doet..” Hij spistse zijn oren en kwam wat dichter waarna hij zijn snuit tegen haar kop duwde, zacht maar toch hard genoeg om zijn aanwezigheid aan te duiden. “Z-zeg t-egen Timberlake d-dat i-ik hem l-leuk vind, d-dat hij heel belang-langrijk voor me is, z-zeg dat h-het me allemaal spijt..” Lakepaw knikte. "Dat zal ik doen," fluisterde hij zachtjes. Toen sloot de kattin haar ogen... Een lach op haar lippen. Haar staart werd op de zijne gelegd en hij wikkelde zachtjes de zijne in de hare... Voor een laatste keer. "Je was de beste zus die een kat zich kon wensen," zei hij met een lach. "Je was meer dan een zus... Iemand waar ik op kon vertrouwen en bouwen..." fluisterde hij zachtjes. "Dank je... Lieve zus," fluisterde hij zachtjes. "Ze verdient geen pijn... geen pijn in haar laatste moment..." Hij keek op en zag dat een lach haar lippen sierde. Tranen van vreugde ontsprongen in zijn ogen, wetend dat zijn zusje niet langer moest lijden aan de pijn die haar dood was geworden. “L-lakepaw..” zei ze... “H-het is de tijd.. I-ik ben altijd bij je La..” Een laatste keer streek haar adem langs zijn haren heen... Niet langer was de warmte ervan te voelen. Opeens opende ze haar ogen... Voor een laatste keer. Het was veel te kort, veel te pijnlijk om haar te laten gaan. “Don’t cry bro..” En toen sloot ze voor een laatste keer haar prachtige ogen. "Dat doe ik ook niet..." Fluisterde hij zachtjes. "Ik ben gewoon blij dat je niet langer pijn hebt..." zei hij zachtjes.  Hij duwde zijn neus in haar pels en sloot zijn ogen, tranen gleden langs zijn kaken heen, het was voorbij... Zijn zus maakte niet langer deel uit van zijn leven... Hij slikte even moeizaam en keek nog een keer naar haar kop. Een lach stond nog steeds op haar lippen. En toen verscheen ook een lach op zijn lippen, wetend dat zijn geliefde niet langer de pijn van de wereld moest aanvoelen, niet langer moest vechten, maar nu kon rusten, in vrede. Ze zou voor altijd in zijn hart blijven, voor altijd bij hem zijn... En pas nu zag hij... Wat hij al de tijd voor haar had gevoeld...

"I love you,"