Hey boy with one eye. (Forest)

Normaal kwam ze hier nooit, voor haar was het te hoog en te lang lopen. Ze haatte haar opengespleten pootkussentjes naar het lange lopen over harde stenen. Maar vandaag was Mary toch bij de Hightones te vinden. Na het gesprek met Slenderstep, was ze toch benieuwd waar de rare clankatten in geloofden. Na haar klim stond ze boven op een rots, en keek trots over het land heen. De wind woei de haar korte, zwarte vacht, en ze moest toegeven, het was prachtig. Ze klom weer naar beneden, en bekeek de plek. Steen. Veel steen. Was dit nou de oh zo heilig plek? Mary ging liggen, licht teleurgesteld, en begon verveeld wat in de stenen te kassen. Na een tijdje stond er: Mary was here. Gekrast met de nagels van de zwarte She-cat.

|Voice|

Dus dit is die heilige plek van die clanners? Geintresseerd bekeek de kater de enorme plakken steen. Hm, Starclan? Forest sloot zijn oog en luisterde ontspannen naar het geruis van de wind op steen. "Goedenavond, Mevrouw." Hij hoorde een paar vossenlengtes van zich vandaan, hoger dan hij was, een poes lopen. "Kunt u even stoppen met krassen?" Siste de kater geirriteerd, nog steeds met zijn oog dicht slenterde hij richting de poes, en plaatste zichzelf vlak voor de poes. Hij voelde met een poot wat ze erin had gekrast. Wary? Nee.. "Wary? Mary?" Lachte hij, hopelijk zou zij niet de zoveelste kat zijn die het leuk vind hem te onderschattten..

Beetje een Flutje...

Een witte kat verscheen in haar blikveld, een witte kat met maar één oog. "Goedenavond, Mevrouw." Mary zei niks, ze grijnsde alleen maar. "Hello one-eyed." Antwoordde ze. Ze wist niet of dit aanstootgevend was, maar het maakte toch niks uit. "Kunt u even stoppen met krassen?" "Kan ik dat?" Zei de poes verveeld terug, en kraste door tot ze klaar was. Toen alles er sttond, voelde de witte kater over het steen. "Wary? Mary?" "Mary." Verbeterde ze hem. "En jij? Of moet ik je maar 'boy with one eye' noemen?" De kater had geluk; Ze was in een goede bui. ZZe had wel een hart. Misschien. Ergens diep daarbinnen. Mary liet haar gedachten glijden naar alle katten die ze had vermoord of verwond. Nee, ze had geen hart.

|Voice|

Forest lachte "Ik ben Forest, aangenaam." Grijnsde de kat, hopelijk was deze poes in een goede bui, en zou hem niet aanvallen. "Sorry voor het storen." Maar ik had gewoon zin in een gesprekje! Hij maakte een vriendelijk gebaar met zijn staart, en staarde even in de rode ogen van de poes. Hij sloot zijn oog en concentreerde zich op de ademhaling Niet vijandig, gelukkig! Hij lachte even, en opende zijn oog. "Ga je mij ook aanvallen zonder reden, omdat ik een oog heb? Want dat zou ik niet zo heel erg aardig vinden."

"Ik ben Forest, aangenaam." "Boy with one eye klinkt leuker," Besloot ze. . "Sorry voor het storen." Hij stoorde, ja, en normaal zou ze hem van kant hebben gemaakt. Maar ze zou hem sparen. Voor vandaag. "Ga je mij ook aanvallen zonder reden, omdat ik een oog heb? Want dat zou ik niet zo heel erg aardig vinden." De kattin dacht na, voor ze antwoordde. "Nee," begon ze, "Vandaag zal ik je sparen. Met de nadruk op vandaag." Er zat een kille ondertoon in haar stem, daar kon ze niks aan doen. Maar als je heel goed luisterde, hoorde je dat het een grapje was. "Mag ik vragen hoe je een oog bent verloren, Boy with one eye?

|Voice|

"Gestoorde poezen." Murmelde de witte kater, een lichtelijke irritatie klonk in zijn stem. Even zweeg hij, en likte zijn vacht even glad. "En met gestoord ..." Zijn blik dwaalde even af over de rotsen. "... Bedoel ik ook écht gestoord." Een scheve lach vormde op zijn gezicht, en hij kraste met zijn nagel in de steen. Met zijn goede oog bekeek hij Mary even goed, rode ogen! Was zijn linkeroog nou helemaal in de war geraakt of had die poes nou gewoon rode ogen ... In zijn gedachte haalde hij zijn schouders op. "Hm, kom je hier vaker?" Vroeg Forest maar, om de stilte te doden, zijn staart zwiepte gefrustreerd heen en weer toen zijn nagel een pijnlijke piep veroorzaakte door het krassen op de stenen grond. Snel trok hij zijn klauw in en zette hem gewoon weer voor zich neer. "excuse moi, madame" grijnsde hij, die Mary mocht dan wel moordlustig en duivels zijn met haar rode ogen, maar zo kende hij er nog wel meer.

Sunset Tigerstorm Forest Demon

Stuff::

"Gestoorde poezen." Misschien was het niet voor haar oren bestemd, maar ze had het wel gehoord. Licht boos zwaaide me haar staart. "En met gestoord ..." Ja, dit sloeg echt op haar. "... Bedoel ik ook écht gestoord." Terwijl de kater zo'n beetje grijnsde, liet Mary een geïrriteerde grom ontsnappen. De kater richtte zijn enige oog op haar, en keek. "Hm, kom je hier vaker?" "Do hedgehogs fly?" Ze had geen zin om deze kater informatie te geven. Toen kraste boy with one eye in de rots grond, wat een verschrikkelijk piepend geluid maakte. De kattin legde haar oortjes in haar nek, en siste luid. "Stop it!" "excuse moi, madame" Mary versmalde haar ogen, en ademde diep in en uit. "Move your but to somewhere else, or, STOP IT!"

|Voice|