Hello there young one [&Birchkit]

Vanuit zijn nest opende een massieve tabby kater zijn ogen, om begroet te worden door een eeuwige duisternis. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn kop weer neerlegde op zijn poten. Blind zijn had hem geen goed gedaan, hij voelde zich bijna een vreemdeling binnen de Clan. Hij wist ook wel dat zijn Clangenoten hem niet zouden verstoten na de manen die hij van dienst had kunnen zijn. Ergens hoopte hij dat hij er aan gewend zou raken, dan zou hij zich kunnen voortbewegen met wat meer zekerheid in plaats van het onzekere schuifelen wat hij nu deed.
Zijn poten strekkend dacht de kater even terug aan die dag dat hij het gevecht verloor dat hem had weggenomen waar hij trots op was geweest. De kater had dan wel zijn zich weggenomen maar diep van binnen lag de Warrior in hem op de loer, nog altijd klaar om te strijden voor zijn Clan. Terwijl hij opstond snoof hij de lucht even goed op en verschoof zijn poten langzaam richting de uitgang zodat hij geen staarten of poten tegenkwam. Met zijn snorharen leidde hij zichzelf naar buiten en schoof opzij zodat hij niet voor deingang van de den zat maar ook niet te ver weg. De wonden die hij had opgelopen waren nog niet geheeld maar ze deden niet zoveel pijn meer dat hij niet kon bewegen. Langzaam draaide de kater zijn kop en begon de vacht op zijn flank een wasbeurt te geven, zijn oren gericht op zijn omgeving. Hij moest leren zijn oren en neus te gebruiken om verder te kunnen maar dat ging maar moeizaam.

Hello there young one [&Birchkit] I3iAIpa

To forget the past, you have to embrace the future that is offered to you

Met haar kont hoog in de lucht sloop Birchkit door het kamp. Ze had de voorbije week gekeken hoe de apprentice's pochend hun technieken oefenden naast de prooistapel en geprobeerd om hen na te doen. De uitkomst was... curieus. Haar stappen waren klungelig, haar staart zwiepte opgewonden heen en weer en zelfs de doofste kittypet zou haar aan horen komen, maar toch was ze ongelooflijk trots. Birch keek vluchtig het kamp door. Waar zou ze eens naar toe gaan? Haar oog viel op de Elders den, dat leek nog wel interessant! Ze ademde diep in en uit, vastbesloten om zo goed mogelijk haar best te doen bij het gebruiken van haar sluiptechniek terwijl ze op de den afkwam. Eerst ging de kit nog traag, haar stappen zorgvuldig uitkiezend, maar een tinteling in haar donzige buikje spoorde haar aan om sneller te lopen. Pas wanneer ze het nest bereikte merkte ze dat er ook effectief een elder in lag. Ze paste haar tred weer aan, het reducerend tot een luide maar charmante poging tot sluipen. De ouwe was en reusachtige tabby kater, met littekens die zijn donkere pels doorkliefden en een doffe, afwezige waas voor zijn ogen. Hij gaf liet niet merken dat hij wist dat Birchie er was dus bleef ze in haar positie. Langzaam kwam ze op hem af, haar stappen nauwkeurig zettend en toen ze vlak bij hem was... "Hallo!", mauwde ze met een onschuldige trotsheid die eigen is aan kittens. "Hoe gaat het er mee meneer?" Ze krulde haar lippen naar binnen, wachtend op een antwoord.

OOT: Ik moet er nog wat inkomen xD

Terwijl de oren van de kater heen en weer schoten hoorde hij van ver een paar poten bijna stampen, iets wat zelfs een patrouille buiten nog kon horen. Maar toch ontstond er een geamuseerde glimlach rond zijn snuit. Toch was het leven als Elder heel anders dan hij vaak had gedacht. Hij genoot best wel van de aandacht die de kittens kwamen zoeken en geven. Zelfs zonder dat het jonge katje het doorhad bereidde hij zich voor op een mogelijke sprong. Hij was nog niet te oud en vond het niet erg om lichtelijk te stoeien met anderen. Het schrille stemmetje naast hem deed hem niet eens opschrikken en hij bewoog zijn oor haar kant op. ''Hallo daar,'' Antwoordde hij rustig en draaide zijn kop naar het jonge poesje toe voor hij naar haar toe boog en haar vacht even besnuffelde. het duurde even maar de geur die hij rook behoorde toe aan Birchkit een jonge dochter van Brightspots. De onschuld die hij had gehoord had hem laten ontspannen. Hoewel haar vraag hem even zijn kop deed wegdraaien. ''Nou Birchkit, met deze meneer gaat het wel. Deze meneer heeft nog een beetje pijn maar verder is alles goed.'' Antwoordde hij met een plagende toon. Meneer, wie had ooit kunnen bedenken dat hij eens zo werd aangesproken door een kitten. Ze was nog best jong wist hij, zelfs zonder te zien en wellicht had ze de ceremonie niet meegemaakt. ''Nu mijn vraag, weet je ook hoe deze meneer heet?'' Vroeg hij en krulde zijn staart langzaam om zijn voorpoten om vervolgens voor zich uit te staren. Niet dat het uit maakte waar hij heen keek, hij zag toch helemaal niks meer.

To forget the past, you have to embrace the future that is offered to you

Ze kneep haar grote, blauwe ogen geïnteresseerd samen toen de kater reageerde. Zijn bewegingen waren langzaam maar alert, alsof hij op z'n hoede was. "Hallo daar", mauwde hij. Zijn stem was zwaar maar warm, Birch vond het wel mooi klinken. Ze deed even een stapje terug toen hij aan haar snuffelde en gaf een strakke zwiep met haar staart. De elder had blijkbaar geroken wie ze was want hij zei:"Nou Birchkit, met deze meneer gaat het wel. Deze meneer heeft nog een beetje pijn maar verder is alles goed". Zijn toon was plagerig en dat lokte een glimlach bij Birch uit. Waarom zou hij pijn hebben, flitste er door haar hoofd. Ze bekeek de kater eens wat nauwkeuriger. Hij had littekens, maar die deden geen pijn voor zover ze wist, warriors pochten daar juist mee! Misschien is het gewoon van de ouderdom, bedacht de kit, stroeve gewrichten of zo. Er was trouwens iets geks aan hem, de kit kon niet zeggen wat, maar er zat iets niet helemaal juist. De kater onderbrak haar gedachten. "Nu mijn vraag, weet je ook hoe deze meneer heet?" Een vraag, ai, daar was ze niet op voorbereid. Er ontstond lichte paniek bij het poesje en nerveus begon ze de ondergrond te kneden. Tenslotte mauwde ze:"Ik weet het niet". Er zat iets schuldbewusts in haar stem. "Maar het is ook niet echt eerlijke, hé meneer. Want u hebt al veel meer tijd gehad om de namen van de katten te leren dan ik!", vervolgde Birchkit in haar eigen verdediging. Ze sloeg haar staart voor haar poten en wachtte op een respons.

Hij merkte wel dat ze een stap naar achteren deed maar de enige manier waarop hij anderen nog kon herkennen was door de geur die ze droegen. Het bleef even stil vanaf de kant van het kleine poesje maar hij wachtte geduldig af. Haar antwoord verbaasde hem nog niet echt, ze was nog jong en waarschijnlijk nog niet te vaak buiten de nursery geweest. Maar bij haar verdediging schoot hij zacht in de lach en schudde zijn kop. ''Je hebt de laatste ceremonie dan gemist denk ik. Ik ben Thunderstrike en nog niet zo lang slaap ik hier.'' Zei hij en richtte zijn kop haar kant op om te tonen dat hij toch wel naar haar luisterde al had het voor hem geen nut om haar kant op te kijken. ''Maar vergeet niet dat ik ook telkens nieuwe namen moet leren kennen, elke keer als er kleintjes zoals jij bijkomen moet ik ook weer wat bijleren.'' Legde hij vriendelijk uit en sloeg met zijn staart zacht haar kant op. Boos kon hij nooit zijn op kittens, zeker niet als ze zo jong waren als Birchkit. Hij had ook wel de schuld in haar stem gehoord zodra ze eerlijk toegaf dat ze zijn naam niet wist, maar ze was ten minste eerlijk tegenover hem.

To forget the past, you have to embrace the future that is offered to you

Birchkit trok haar wenkbrauwen op toen de kater zachtjes begon te lachen:"Je hebt de laatste ceremonie dan gemist denk ik. Ik ben Thunderstrike en nog niet zo lang slaap ik hier." Ik was toen nog maar pas geboren, hoe zou ik dat nu moeten geweten hebben, dacht de kitten een tikkeltje geirriteerd. Maar bon, ze ging deze elder nu niet prikkelig maken door voor betweter te spelen. De ex-warrior zwaaide onhandig zijn kop haar kant op toen hij aan zijn eigen verdediging begon. Birchkit knikte rustig toen Thunderstrik vertelde dat hij ook steeds nieuwe namen moest leren. Dat klinkt logisch, dacht ze bij zichzelf, hij is ook al een elder. "Eum, Thunderstrik...", begon ze beleefd. Bichkit wist eigenlijk niet of ze die vraag wel mocht stellen, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar manieren dus vervolgde het poesje:"Hoeveel oud bent u? Want ziet er helemaal niet uit als een elder." De kit wiegde heen en weer op haar tenen en hoopte dat ze hem niet beledigd had door die vraag te stellen.

Hij luisterde naar de kleine reacties van het jonge poesje terwijl zijn snorharen even geamuseerd trilden. Hij vond het diep van binnen ook wel heerlijk om jong gezelschap te hebben zonder dat hij eigenlijk wat moest doen nog. Niet dat hij niks wilde doen maar er stonden geen taken op hem te wachten dus had hij eens de tijd. Hij draaide zijn kop weg zodra hij haar stemmetje weer hoorde. ''Ja Birchkit?'' Antwoordde hij voor hij zijn oor naar haar toe draaide. Haar vraag deed hem even grinniken en hij schudde zijn kop. ''Nee normaal gezien zou ik gewoon nog warrior taken uitvoeren. Ik ben welgeteld 57 manen oud, en ik voel me ook nog iets te jong voor een elder.'' Antwoordde hij warm, haar nieuwsgierigheid niet bestraffend. Hij vond het wel leuk om zulke vragen te beantwoorden. ''Maar helaas kan ik mijn warriortaken niet meer uitvoeren, hoe graag ik dat ook zou willen.'' Vervolgde hij zacht en liet zijn kop iets zakken zonder naar haar toe te draaien. Niet dat hij haar bang wilde maken maar hij werd moe van het draaien van zijn kop zonder ook maar iets te zien.

To forget the past, you have to embrace the future that is offered to you