[darkfoot]Sad, sadder, saddest

Verdrietig kwam hij overeind en probeerde de gedachtes die hem kwelde van zich af te gooien. Dit bleek echter een onmogelijke taak, geen een wou verdwijnen. Een kater liep langs hem en onmiddellijk werd zijn gezicht weer gevoelloos. Zonder ook maar enige uitdrukking in zijn ogen begroette hij de warrior en liep weg. Doelloos slenterde Blackwing door het kamp en merkte nauwelijks dat verschillende katten hem bekeken en met medelijden over hem praatte. Bijna iedereen wist van zijn afschuwelijke leven en hij haatte het. Ze moesten zich met hun eigen zaken bemoeien. De dood van Mistflare was iets van hem alleen. De enige andere die wist hoe erg de kater hier onder leed was Otterflight. De zwarte kater moest iets hebben om zijn gedachtes af te leiden. Jagen misschien? Nee, dat zou hij niet kunnen. De pijn was nog te vers en hij was zijn partner verloren toen hij aan het jagen was. Die verdomde rogue. Woede vulde hem en met vernieuwde kracht keek hij om zich heen naar een kat waar hij het op kon uiten. Zijn ogen vonden het perfect slachtoffer en met een wrede grijns liep hij naar de donker kater. "Goedemorgen Darkfoot" sprak hij onschuldig.

Met een bedroefde blik in zijn ogen staarde de tabby kater voor zich uit. Hij zag wel iets, echter waren de dingen die voor zijn geestesoog verschenen, de dingen die hij juist níét wilde zijn. Zijn broertje, terwijl het leven met zijn bloed uit de enorme wond in zijn hals weg liep, terwijl hij Dark een laatste glimlachje toewierp. Vervolgens de lege ogen van zijn moeder toen ze werd gevonden. Onbekende littekens op haar vacht, enkele verse wonden, maar niets ernstig genoeg om haar de das om te doen. Vermoedelijk gestorven door het verdriet om zijn broertje of van ouderdom. En dan als laatste zijn vader, die vlak na zijn moeder heen gegaan was. Hij schudde even zijn kop. Zijn familie keek op hem neer, wilde vast niet dat hij zijn leven doorbracht met treuren om hen. Echter was het het enige dat hij op het moment kon. 'Goedemorgen Darkfoot,' klonk de stem van een clangenoot. De tabby keek op, en zag een zwarte kater aan komen lopen. 'Ook goedemorgen Blackwing.'

Spoiler:

De kater leek nog niks te vermoedde en Blackwing vond het bijna fijn om dit gesprek te hebben. De gemene kant in hem overheerste de laatste tijd en hij had er geen problemen mee. Zijn gemene kant was perfect en emotieloos. De andere kant treurde nog veel te veel en hoorde gewoon niet thuis. Het kamp kende hem als de gevoelloze kater die niks echt aangaat. Dit mocht absoluut niet veranderen, zeker nu niet. De zwarte kater wist dat een paar eenvoudige woorden genoeg waren om de pijn in zijn hart tot het maximum te brengen en er bestond kans dat hij dan zou doordraaien. Mistflare, ze was dood, alleen Rudekit was over. Verdriet vulde hem weer en meteen stopte hij zijn eigen gedachtes. Ze mochten niet de overhand krijgen. Gevoelloos staarde hij naar Darkfoot en dacht na over de feiten die hij had. Was de familie van deze kater niet dood? Zekerheid had hij niet dus vroeg hij het gewoon. Als het zo was zou het Darkfoot toch wel pijn doen. "Je broer is toch dood?"

Een kleine glimlach vormde zich langzaam om de kaken van de kater, maar wist diens ogen niet te raken. Even slikte de kater, terwijl hij in de haast gevoelloze ogen van de andere kater keek. Er was iets met deze kater. Hij wist het zeker. Echter zat hij zo ver in zijn eigen verdriet, dat hij de miserie van andere katten niet meer zo goed op sloeg als hij vroeger had gedaan. In de tijd dat hij nog iedereen wilde helpen. 'Je broer is toch dood?' klonk de stem van de ander. Een schok van pijn was even in zijn ogen te zien, terwijl hij zacht zuchtte. 'Ja, mijn broer is dood.' Zijn ogen dwaalden af naar de grond. 'Onder andere.'

Spoiler:

Darkfoot antwoordde en een soort gevoel van tevredenheid vulde hem. Het was nog het meest positieve gevoel dat hij de laatste dagen had gehad. Ook herinnerde hij zich nu weer wat er was gebeurd. Niet alleen de broer van de kater was dood maar ook zijn ouders. Daarin had hij het geluk dat zijn familie nog leefde en zijn kitten ook nog. Blackwing vroeg zich af of de kater tegenover hem ooit nog liefde zou kunnen vinden. Hij was tenminste nog een tijd gelukkig geweest met Mistflare. Darkfoot leek echter al depressief sinds de dood van zijn broer. Ergens vond een kant van hem het alweer fijn om een gesprek te hebben over doden dat vredig verliep, helaas was die kant in de minderheid. 'Dat is heel jammer voor jou' zei hij sarcastisch. Een verdwaalde dode muis trok zijn aandacht en even concentreerde hij zich op de prooi. 'Het was zeker erg bloederig' miauwde Black voor hij nog een hap nam en een klein straaltje bloed uit zijn bek liep. Een kille lach verliet zijn mond toen de druppeltjes de grond raakte en een rood plasje vormde.

De gestreepte kater begon Blackwing steeds onsympathieker te vinden. De kater leek het ergens wel leuk te vinden, dat Dark zo'n moeite had met de dood van zijn familie. Het was immers ook niet niets, drie doden in korte tijd... Maar daar viel toch niet om te lachen? 'Dat is heel jammer voor jou,' klonk de stem van de zwarte kater op sarcastische toon. Darkfoot keek met een plotseling vaste blik in de gele ogen van de andere kater. 'Dat is zeker jammer,' klonk zijn stem toonloos. 'Het was zeker erg bloederig.' Dark bleef hem aankijken. 'Dat was het ja.' Zijn ogen volgden de rode druppels die de bek van de kater verlieten. Er was ook iets met deze kater, schoot het hem te binnen. Iets met... 'Mistflare..' fluisterde hij, haast onhoorbaar. De kater had zijn partner verloren.

Spoiler:

De antwoordden van de kater veraste hem. Ze waren een vreemde manier kalm alsof het hem niets kon schelen. Blackwing had eerlijk gezegd niet zo'n toon verwacht. Zijn verwachtingen waren dat de kater een gevoel had getoond. Iets waarop hij met gemak kon voortbouwen, woede, verdriet, zo iets. Blijkbaar kon Darkfoot zich goed beheren en dus probeerde hij een nieuwe poging. Het bijna onverstaanbare gefluister van de kat bereikte zijn oren. Zijn ogen vernauwde zich iets maar meer reactie kwam er niet van zijn kant, dat gunde hij de kater niet. 'Ik ben benieuwd hoe je je nu voelt' zei hij om vervolgens een paar suggesties te geven; 'Verdrietig, boos, of gewoon stom.' Even dacht hij na over wat hij er aan kon toevoegen voor de zwarte kater vervolgde. 'Dat laatste ben je namelijk, de dood van je broer is namelijk overduidelijk jouw schuld.' Met een arrogante staartzwiep benadrukte hij zijn woorden voor dat hij grijnzend lachtte. Nog killer dan de vorige keer.

Dark hield de zwarte kater voor hem angstvallig in de gaten. Hij snapte niet wat deze kater van hem wilde. Meer reactie dan een kort vernauwen van de ogen lokte zijn zachte gefluister niet uit. 'Ik ben benieuwd hoe je je nu voelt.' klonk de stem van de zwarte kater. 'Verdrietig, boos, of gewoon stom.' De mondhoeken van de gestreepte kater zakten iets naar beneden. Verdrietig, natuurlijk. Boos ook. Maar waarom zou hij zich stom voelen? 'Dat laatste ben je namelijk, de dood van je broer is namelijk overduidelijk jouw schuld,' zette Blackwing zijn woorden kracht bij met een arrogante staartzwiep en een grijnzende lach. 'Mijn schuld?' Zijn stem klonk wat zacht, terwijl hij de korte vraag formuleerde. 'Dat zul je me uit moeten leggen,' sprak hij met opeengeklemde kaken.

Spoiler:

'Jazeker,' antwoordde hij kalm, 'het was allemaal jouw schuld.' De vraag was alleen waarom, de zwarte kater wist het niet. Dus ging hij over op een nieuwe strategie. Gelukkig was het Darkfoot die hem de vraag stelde met opeengeklemde kaken en hoefde hij alleen maar antwoord te geven. 'Wist je niet dat twee katten makkelijk een vos kunnen verslaan?' Zei hij, doelend op de tragische gebeurtenissen die hij toen nog erg had gevonden. 'Zelfs als deze katten nog apprentice's zijn.' Sprak hij soepel en liet zijn woorden even tot de kater doordringen. Het was zo leuk om gedachte's van anderen te manipuleren. Het moest niet al te ingewikkeld zijn om de al verdrietige kater depressief te krijgen. 'Maar ja, jij was daar toch echt niet om hem te helpen.' Natuurlijk wist Black het achtergrond verhaal niet maar zijn woorden klonken redelijk. Als zijn broer in gevaar was geweest had hij geen moment geaarzeld om die te reden. Voor Mistflare was het echter te laat geweest.

De gestreepte kater vernauwde zijn ogen. 'Jazeker, het was allemaal jouw schuld. Wist jen iet dat twee katten makkelijk een vos kunnen verslaan? Zelfs als deze katten nog apprentice's zijn. Maar ja, jij was daar toch echt niet om hem te helpen,' sprak de zwarte kat. Darkfoot snoof even. 'Natuurlijk was ik daar wel,' bromde hij. 'Vacht verbergt littekens prima, wanneer ze jong op worden gelopen. Maar toch heb ik hem niet kunnen redden..' mompelde hij.
- Kort, sorry

Spoiler:

Een zachte grom verliet zijn mond toen de kater antwoordde. 'Je was er vast bij, maar je hebt hem niet gered' snauwde hij. Blackwing begon het gesprek langzaam zat te worden. Het ging niet meer zoals hij het wou en dus besloot hij het terug te leiden naar de basis. 'Je bent gewoon een hoop muizenstront.' Hij was inmiddels weer gaan zitten maar kwam nu dreigend overeind. Blackwing was de grootste van de twee en was dus ook de baas. Bovendien zou de kater het waarschijnlijk niet durven om in het kamp te vechten. Wel, hij had er ook niet veel zin in maar als het moest om zijn eer te verdedigen. 'Je zou nog niet eens van een kittypet kunnen winnen' snauwde hij, het woord kittypet vol afschuw. Op dat gebied zou de zwarte kater prima in de Bloodclan kunnen. Zijn kitten hield hem echter hier en natuurlijk het feit dat hij ooit leider ging worden van deze clan.

~Geeft niet^^

'Je bent gewoon een hoop muizenstront.' Dark had het moeilijk met zichzelf, en begon de grip op zijn rustige, koele gedrag te verliezen. 'Denk je dat ik dat zelf niet weet?!' gilde hij het plotseling uit, overeind springende. Hij was net te laat gekomen. Met een warrior naast zich weliswaar, zijn mentor, maar ze waren te laat geweest. Natuurlijk, ze waren achter de vos aan gegaan. Maar zijn broertje hadden ze inderdaad niet kunnen redden. Je zou nog niet eens van een kittypet kunnen winnen,' snauwde de zwarte kat vol afschuw. 'Oh nee? En jij wel zeker?' klonk zijn stem. Echter bouwde de sterkte erin zich langzaam af, zijn toon liep langzaam over naar wanhopig. Eigenlijk wilde hij gewoon dood.

Spoiler:

Eindelijk verbrak de kater zijn kalmte en een opgelucht gevoel verspreidde zich door Blackwing. De zwarte kater was bang geweest, hij gaf het eerlijk toe, dat de ander rustig was gebleven. Hij had het fout, gelukkig. Zijn mondhoeken krulde omhoog toen de stem van de kater verzwakte. Daar was het eerste teken dat zijn woorden echt effect hadden, op de manier die hij wou. Mistflare had het leuk aan hem gevonden, dankzij haar waardeerde hij het nu ook van zichzelf. Black kon nu perfect de gevoelens van andere veranderen met eenvoudige woorden. Vroeger gebruikte hij dit op om andere te helpen, nu om andermans leven te verpesten. 'Wel, sinds mijn familieleden nog leven neem ik aan van wel, in tegenstelling to de jouwe die allemaal dood zijn, helaas.'' Antwoordde hij met een geamuseerde toon die niet eens nep was. Het feit dat zijn woorden tot de donkere kater doordrongen was iets leuks. Een nieuwe ervaring waarvan hij nooit had verwacht dat het zo leuk kon zijn.

De gestreepte kater begon zich langzaam te herpakken. Hij liet zijn kont weer op de grond zakken en wist langzaam weer die rustige blik in zijn ogen te halen. 'Wat hebben die kittypets daar dan wel niet mee te maken, Blackwing?' In zijn groenige ogen was weer zijn blokkade komen te liggen. 'Wat maakt jou dit eigenlijk uit, Blackwing?' vroeg hij toonloos.

Spoiler:

Het feit dat de kater weer gekalmeerd was irriteerde hem en zijn antwoord was kort en gesnauwd. 'Wie niet van een kittypet wint kan zeker niet van een vos winnen.' Grommend duwde hij zijn klauwen in de aarde en keek op naar de kater. Als dit het kamp was geweest had hij zeker aangevallen. Misschien moest hij ngo meer oefenen op het controleren van zijn gevoelens, nu was perfect daarvoor. 'Alles, Darkfoot, alles' sprak hij duister. Een soort vuur van haat glinsterde in zijn gele ogen. 'Weet jij waaraan je ouders zijn gestorven?' siste hij dreigend. Zijn antwoord zou perfect zijn, wat Darkfoot ook ging antwoorden, zijn antwoord bleef perfect. Het was een eenvoudig maar geniaal plan. Hij zou de oorzaak zijn van de dood van Blackfoots ouders. Lachend keek hij neer op de kater en wachtte af op het antwoord. O, dit was zo leuk.

Darkfoot toonde geen reactie op de woorden van de zwarte kater. Hij had natuurlijk wel gelijk. Wie geen kittypet aankon, kon al zeker geen vos aan. Echter deed dat er niet toe, als de kater toch zeker wel een kittypet aan kon. Hij had immers ook trainingen gehad, in zijn apprentice tijd. Zoals ieder ander. Wel was hij een moon langer apprentice gebleven, omdat hij een maand vertraging had gehad in zijn training door de dood van zijn broertje. 'Weet jij waaraan je ouders zijn gestorven?' siste de zwarte kater ineens dreigend. 'Ouderdom,' bromde de gestreepte kater, terwijl hij zich wat groter maakte. Zijn enige houvast. Dat van zijn ouders was zijn schuld in ieder geval niet geweest.

Spoiler:

Weer was zijn lach kil en gevoelloos toen de kater antwoordde. Alsof de natuur het met hem eens was waaide de wind koud langs hun heen. Een paar andere katten rilde en ook Black zette zijn vacht iets op. Gelukkig trok zwart warmte aan en dus voelde het algauw weer als van tevoren. Tevreden met zijn vacht keek hij op en sprak tegen de tabby. 'Dat weet je zeker?' vroeg hij arrogant. 'Ik kan me namelijk iets heel andere herinneren.' De toon in zijn stem was vrolijk, te vrolijk.

~sry kort