I told you to be fine [Skinny love]

Ze werd wakker van een luide knal tegen het raam in de bijkeuken, het gangetje waardoor ze normaal naar buiten had gekund. Voordat haar kattenluikje dichtgeschroefd was. Haar tweebeen zette mopperend de tv harder. “Die domme vogels ook.” Ze luisterde naar het gemopper van haar tweebeen en schudde haar kop. Ze verstond geen woord van wat de vrouw zei, maar de tweebeen had blijkbaar niet begrepen dat er een kat tegen het raam aan was gesprongen, want dan had ze wel even gekeken. Die luidde knal was duidelijk van een kat geweest, tenminste daar ging Skinny Love vanuit. Ze stond op op de schoot van de tweebeen en rekte zich uit. Ze verwachtte ergens een pijnscheut te voelen, maar het viel mee. Blijkbaar had ze een goede dag vandaag. De tweebeen stopte met aaien en keek haar vragend aan. Skinny sprong van haar schoot af en liep naar haar waterbak, daardoor verloor de tweebeen haar interesse in wat ze ging doen weer. Ze dronk wat uit de drinkbak om haar dorst te lessen en liep toen in de richting van het halletje. Daar ging ze zitten, de blik in haar gele ogen op het raampje gericht. Wie was van plan om haar territorium binnen te komen. Toen bracht de wind de geur van de kat mee. Ze herkende die geur, dat was alweer een tijd geleden. Sunset schoot er door haar kop. Ze had de poes een tijdje onder haar hoede genomen, om haar manieren bij te brengen. Ze wachtte af of het de poes zou lukken om binnen te komen. Zelf had ze de kracht er niet meer voor om door het raampje naar buiten te glippen. De koorts maakte haar zwak, dat had ze ook duidelijk gemerkt toen het haar laatst gelukt was om buiten te komen. Ze was een Clankat tegengekomen toen en ze was tot de conclusie gekomen dat het niet zo slim was om in deze staat buiten rond te gaan lopen. Toen ze weer terug naar het hol van haar tweebeen was gelopen had die even op haar gescholden, maar haar toen zo ongeveer plat geknuffeld. Nou bleef ze maar binnen terwijl ze wist dat ze op deze manier haar dood zat op te wachten. Ze was hulp nodig en de tweebeners wisten niet hoe ze die aan haar konden geven.
Haar aandacht werd getrokken naar het raam toen ze wat hoorde. Ze grinnikte zacht toen ze besefte dat Sunset was gevallen. Geamuseerd wachtte ze af. Ze hoorde een luidde piep en zag hoe Sunset het voor elkaar kreeg om het raam open te krijgen en naar binnen kwam. Een blafferige hoest verliet haar keel.   "Skinny?" Ze wachtte totdat Sunset haar opgemerkt had. “Wel wel wel,” zei ze kalm. “Dat is langgeleden.” Ze keek Sunset recht aan, een geamuseerde fonkeling in haar ogen. “Probeerde jij de hele buurt aan het schrikken te maken. Je was nou niet bepaald lichtvoetig Sunset.” Ze likte haar voorpoot en keek daarna weer naar de andere poes.

Ze grinnikte toen Sunset over het paarse vachtje begon. Ze wilde net antwoordt geven op de vragen van Sunset toen haar tweebeen binnen kwam, een vermoeide zucht verliet haar keel. Ze had eigenlijk gehoopt dat de tweebeen naar die niet levende dingen was blijven kijken in de doos, maar blijkbaar had ze toch iets opgevangen. “Sunset stel je niet zo aan.” Siste ze toen de poes zich achter haar verschool. Ze stond op en keek haar tweebeen strak aan. Ze siste zacht waardoor de vrouw een stap achteruit deed. Ze moppelde iets. “Oké oké, dat is dus een vriendin van jou. Zorg wel dat ze snel weer weg gaat.” Zei de tweebeen. Skinny Love wachtte totdat de tweebeen weer uit het halletje verdween en draaide zich toen om naar Sunset. “Je weet toch dat ik de baas ben. Ze gaat jou echt niks aandoen, want dan weet ze dat ze een kras op haar gezicht kan verwachten.” Ze ging zitten en keek de poes streng aan. “Ook al is het lang geleden ik bescherm je als je daar behoefte aan hebt, maar alleen wanneer je dat verdiend. Dus je gaat niet met je staart tussen je benen wegkruipen begrepen?” Er lag geen sarcasme in haar stem, alleen maar ernst. Ze mocht Sunset, een van de weinige katten die ze mocht. Dat kon bij haar alleen wel omslaan als ze doorkreeg dat diegene haar aandacht niet meer verdiende. Je moest haar respect verdienen en ja daar moest je flink wat voor doen. “Dan even om terug te komen op jou vorige vragen. Die paarse vachtjes hangen hier overal voor die koude dingen waar je doorheen kunt kijken, waarschijnlijk zodat je er niet meer doorheen kunt kijken. Waarom die koude dingen daar dan in vredesnaam zitten als je er toch niet doorheen wilt kijken moet je niet aan mij vragen, want ik heb serieus geen idee. Tweebeners zijn nou eenmaal rare wezens.” Ze trok even bedenkelijk met haar snorharen. “En hoe zag dat ding eruit in de tuin? Dat kan trouwens nog wel een probleem worden als ze dat merkt.” Ze grijnsde. “Maar ze zal eerst wel doelloos naar die niet levende wezens in dat vierkante hol blijven staren.” Ze merkte dat ze veel praatte, daardoor werd ademhalen moeilijker. Toch merkte ze aan zichzelf dat ze zich iets beter voelde, wie weet zou ze het toch redden. “Je ruikt naar Bloodclan.” Vervolgde ze toen droogjes. “Waarom kwam je mij opzoeken? Had je mijn hulp nodig Sunset?” Er lag iets van interesse in haar ogen en dat kwam niet vaak voor.

Ze staarde Sunset alleen maar aan toen ze haar klaagzang begon. Er was geen greintje medelijden in haar houding te bespeuren. “Nou piep je weer Sunset.” Zei ze kalm. Skinny Love had een stem die geen tegenspraak duldde. Ze was een poes die graag het laatste woord had en geen blad voor haar mond nam. Ze was keihard, maar wel rechtvaardig. Ze deed dat alleen maar om de ander iets duidelijk te maken, meestal iets wat diegene diep van binnen eigenlijk ook wel wist. “Je hebt altijd een keus Sunset en dat weet jij ook. Angst is een hele slechte raadgever. Je moet je hart volgen, je instinct. Als jij daar weg wilt dan ga je gewoon.” Ze keek Sunset strak aan. “Het klopt dat ik ziek ben, maar daar hoef je niet van te schrikken. Ik leef nog weet je en dat was ik van plan nog heel lang te gaan doen. Al denken mijn tweebeners daar volgens mij anders over, die denken dat ik dood ga. Daardoor hangen ze nog al om mij heen, tot irritatie aan toe eigenlijk.” Ze grimaste kort en likte gefrustreerd haar poot. “Als ik genoeg aangesterkt ben dan kan ik eindelijk dit hol weer uitglippen.” De grimas ging over in een geniepig grijnsje. Het was lastig als je lijf niet deed wat je wilde, maar zo snel dat probleempje verholpen was kon ze weer naar buiten en misschien zouden ze haar kattenluik dan ook weer open maken. Toen hoorde ze haar tweebeen schreeuwen, ze bewoog even haar oren om te luisteren waar het geluid vandaan kwam. “Ah dus dat heb je gesloopt.” Ze schudde grinnikend haar kop. “In dat hok zitten hele rare beesten, die leggen eieren die de tweebeners op kunnen eten. Ze kunnen ook een beetje fladderen, dus daar is ze nog wel even mee bezig.” Ze veegde met haar staar over de grond en keek naar de zwarte poes voor haar. Die bezig was de vloerbedekking te molesteren. “Laat je het wel heel, anders krijg ik straks ook nog op mijn kop.” Zei ze toen droogjes. “Dus je bent verliefd en wie is de gelukkige?” Ze veegde nog een keer met haar staart over de vloer.

Ze trok even met haar snorharen toen ze de wonden zag. “Die hebben jou dan flink te pakken gehad.” Zei ze toen. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Lette je niet op op het Thunderpath?” Er leek een beetje verwijt door haar stem te klinken. Ze vond het een domme actie en dat verborg ze dan ook niet. “Je kunt beter eerst je ogen dicht doen, jezelf kalmeren en nadenken en dan pas iets doen, dat weet je toch Sunset?” Ze keek haar vroegere leerling doordringend aan. “Behalve als er geen tijd meer is om na te denken, dan moet je handelen naar jou instinct.” Ze hoorde de deur open en dicht gaan, dat betekende dat haar tweebeners weer binnen kwamen. Ze luisterde even, maar het klonk niet alsof ze hun kant op kwamen. Ze gingen op de bank zitten, waarschijnlijk uitgeteld na hun vang avontuur. Ze grijnsde even en richtte toen haar aandacht weer naar Sunset. "En wat houd jou bezig, de laatste tijd?" Ze staarde even langs Sunset maar keek haar toen weer aan. “Ik was een kitten aan het leren om te overleven, maar dat moest ik onderbreken toen ik ziek werd. Ik had simpelweg geen kracht meer om haar op te zoeken, nou is ze verdwenen. Ik hoop dat ze het goed maakt. Ik mocht die kit wel.” Ze leek het van haar af te schudden en glimlachte weer. “Maar ja, soms loopt het niet helemaal zoals je zou willen. Dat kun je dan maar het beste accepteren anders kun je jezelf beter meteen van kant maken.”

Soms vergat ze even hoe jong Sunset eigenlijk nog was. Toch pakte ze haar hard aan zoals ze bij iedereen deed, maar Sunset leek daar niet van onder de indruk. Waarschijnlijk deed ze het dus goed. Ja, ze was hard en ze kon soms zelf wel een beetje gemeen zijn, maar het was altijd wel op het moment waarop de ander het er ook echt naar gemaakt had. Ze zou nooit zomaar tegen iemand uitvallen en ze deed het ook alleen om anderen wat te leren. Ze werd opgeschrikt door de vragen van Sunset. Die had ze niet voelen aankomen, maar het kon wel eens dat ze er iets over tegen Sunset gezegd had. Er waren niet veel katten die er van wisten, eigenlijk bijna geen, ze hield het liever voor haarzelf. Alleen de oudere katten die het zich nog herinnerden wisten er van af, maar blijkbaar had ze er ook iets over tegen Sunset gezegd. “Het klopt inderdaad dat ik ooit clankat ben geweest, maar dat is echt heel erg lang geleden. Dat mag ook niemand weten Sunset, dus vertel het alsjeblieft niet door.” Benadrukte ze. Ze had geen zin in praatjes. Ze staarde Sunset droogjes aan toen ze zei dat ze waarschijnlijk veel had meegemaakt. Ze nam niet eens de moeite om dat te beantwoorden, dat wist de jonge poes ook wel dat ze veel had meegemaakt, dat hoefde Skinny Love niet nog eens uit te leggen. Waarschijnlijk was het ook een retorische vraag geweest. Ze keek toe toen Sunset bij het vachtje ging kijken en daarna weer naar beneden sprong. Ze moest moeite doen om niet in de lach te schieten van de logica van Sunset. “Het is inderdaad dood en van een dier afgehaald, maar niet van mij hoor Sunset. Ik heb nooit een vacht gehad.” Ze grinnikte zacht. “Volgens mij doen ze dat bij die idioot volgzame dieren die ze altijd opsluiten. Ik heb niet het idee dat ze daar katten voor gebruiken.” Vervolgde ze toen rustig.

Ze staarde Sunset verrast aan toen ze begon te giechelen. Toen verscheen er een grijnsje om haar lippen en gaf ze haar een knipoog. “Fijn dat je het niet doorverteld, dat voorkomt veel geroddel.” Toen werd het grijnsje om haar lippen nog wat breder. “En jij bent Sunset.” Vervolgde ze op de vraag van de jonge poes."Nog iets meegemaakt de laatste tijd?" Ze schudde haar kop. “Niet zo heel veel, veel in mijn nest gelegen of op een Twoleg. En geprobeerd dat hol van Twolegs te overleven met al die vieze geuren en pijnlijke prikjes, omdat ze denken dat dat werkt.” Ze snoof even. “Maar volgens mij werkt dat voor geen meter, maar ja ze brengen me er toch wel heen als ik ziek ben.” Ze schudde even mistroost haar kop en keek daarna Sunset weer aan. “Hoe gaat het met je trainingen Sunset? Redt je je een beetje?” Er ontstond een strenge en afwachtende blik in haar ogen, benieuwd wat de jonge poes ging zeggen. Ze bewoog haar snorharen terwijl ze afwachtte en veegde een keer met haar staart over de vloer.

“Mooi,” was het enige wat ze zei. Ze wiebelde even met haar oren, omdat haar Twolegs weer in beweging leken te komen. “Misschien kun je nu beter gaan Sunset, wanneer ik me beter voel kom ik je opzoeken.” Ze keek even in de richting van de woonkamer, maar he leek niet of ze hier heen kwamen. Maar goed je wist het maar nooit, misschien was het beter als ze weer weg ging. “Daarnaast ben ik best moe.” Ze zou dat nooit zomaar tegen iemand zeggen, behalve als ze diegene vertrouwde. Ze vond het een teken van zwakte, maar omdat ze niet fit was was ze ook veel sneller moe. “Ik beloof je dat als ik helemaal aangesterkt ben ik je kon zoeken en zorg er dan voor dat je er een beetje fatsoenlijk uitziet.” Ze klonk serieus en streng, maar in haar ogen lag een lichte plagerige fonkeling. Die je alleen zou opmerken als je haar goed kende, dan kon je zien dat ze het niet meende. Ze wenkte met haar staart naar het raam waardoor Sunset naar binnen was gekomen. “Tot ziens Sunset.” Haar stem had een dringende ondertoon gekregen, omdat ze opnieuw haar Twolegs hoorde.

[Topic uit? En binnenkort een nieuwe?]