Sometimes I need you to STAY AWAY FROM ME!

Sometimes I need to remember just to breathe
Sometimes I need you to stay away from me
Sometimes I'm in disbelief I didn't know
Somehow I need you to go

Hier was alles toen begonnen, en tevens was ze hier alles kwijt geraakt. Haar blauwe ogen waren op het kleine meertje gericht en een kille blik lag erin. Ze snoof eventjes en liep langs de rand. Nooit had ze kunnen dromen dat ze weer terug zou vallen op het krengerige, ijzige gedrag dat ze al sinds haar apprentice tijd had gehad. Lionroar had haar een beetje doen ontdooien en ze had positiever in het leven gestaan, maar dat allemaal was weer verdwenen toen het uit ging en ze er weer alleen voor stond. Haar kittens waren bijna op de leeftijd om warrior te worden en dan hoefde ze niet meer naar ze om te kijken. Hoeveel ze ook van haar kittens hielt, de gedachten aan de Deputy deed te veel pijn. Icyrose zuchtte zachtjes en keek naar de wolken. Wit en zacht, zoals de vacht van Whitelion. De kattin kon zichzelf niet stoppen om zachtjes te snorren bij de gedachten aan de kater. Ze had hem heel mooi om haar pootje gewikkeld, maar was daardoor ook verschrikt geraakt in haar eigen gevoelens. Ze stond nu te midden van de moedige, knappe Whitelion en de kater die haar hart als eerste had; Lionroar. Een dilemma die haar nog eens door midden zou kunnen scheuren.

Don't stay
Forget our memories
Forget our possibilities
What you were changing me into
Just give me myself back and
Don't stay

Ze zuchtte zachtjes en schopte wat zand in het meertje. Nog altijd zag ze het aanblik van Skymask toen hij hier dood neer lag en hoe Lionroar hem had meegenomen. De blik in zijn ogen, een blik die genoeg zei; hij zou hen allebei kapot maken. Ze grinnikte zachtjes, het was hem nog aardig gelukt ook. Icyrose was er echter wel sterker uitgekomen, nu ze zichzelf naast haar warrior taken ook nog eens ging trainen. Ze moest en zou sterker zijn, zodat ze nooit meer afhankelijk hoefde te zijn van menig kater dan ook.
Een bekende geur deed haar omkijken en ze gromde naar de flame-point kater die er stond. "Wat moet jij hier, Lionroar," gromde ze de kater toe, terwijl haar ijskoude blauwe ogen hem onderzochten.

Sometimes I feel like I trusted you too well
Sometimes I just feel like screaming at myself
Sometimes I'm in disbelief I didn't know
Somehow I need to be alone

Het was ondertussen wel een gewoonte geworden, haar geur volgend, snorren als hij haar rook en hij betrapte zich er iedere keer weer op dat hij het deed. Onbewust, maar het gebeurde toch. Hij moest gewoon uit die sleur komen, weg van haar blijven en dan zou het goed komen - maar iets diep van binnen zei dat het dan nooit meer goed zou komen. Ze was tenslotte de moeder van zijn kinderen en waarom had hij haar zo van zich afgeduwd? Het had allemaal een reden, maar ze begreep hem niet en hij wist dat Icy kwaad op hem was. Veel kon hij er niet meer aan doen, hij had haar vertrouwen in hem kapot gemaakt op de dag dat hij Skymask vermoordde en op de dag dat hij zo bot tegen haar had gedaan. Had hij het nog kunnen rechtzetten? Misschien, maar daar was het nu zeker te laat voor. De flame-point kater betrapte zich erop dat hij haar enkele secondes lang had aangestaard toen ze langs de rand van het meer liep, de gebeurtenissen die hier gebeurd waren lagen nog op zijn geheugen alsof het de dag van gisteren was en speelden zich in die paar secondes in zijn hoofd af. Tot haar stem tot hem doordrong en hij zijn oren iets wantrouwend naar achteren boog. "Mag een kat niet eens meer in zijn eigen thuis rondlopen?" Gromde hij terug naar haar, zijn helderblauwe ogen waren echter nog steeds op haar gericht en even fronste hij. "Ik zie dat je veel met Whitelion omgaat.." Weerklonk zijn stem wat zachter, het was een suggestie dat vroeg naar een bepaald antwoord, maar de vraag zelf kon hij niet over zijn lippen krijgen.

Haar blauwe ogen stonden kalm, maar de eeuwige ijzige blik leek alleen maar te verharden toen de kater zijn bek open deed. Nee, ze wilde niet met hem praten, ze wilde eigenlijk gewoon dat hij weg ging en haar alleen laat. Maar het leek alsof ze gewoon beide naar deze plek terug getrokken werden. Ze snoof zachtjes op zijn opmerking en gromde zachtjes toen ze zijn grommende stem hoorde. Maar er verscheen al snel een glimlach op haar gezicht toen Lionroar het had over Whitelion en ze kon het niet laten om hem wat meer te pesten door een zacht gesnor te laten horen. "Ja, Whitelion en ik kunnen het goed vinden. Hij snapt hoe ik me voel en ik help hem over wat dingen heen te komen," miauwde ze kalmpjes, terwijl ze nonchalant haar pootje begon te wassen. Nu was het alleen maar afwachten hoe de Deputy zal reageren. Eens zien of ze de reactie zou krijgen waar ze al zo lang op had gehoopt.

Ze gromde zachtjes toen ze zijn stem hoorde en hij kon haar haat voor hem gewoon voelen. Het deed pijn, diep in zijn hart, maar hij liet het niet zien. Te trots om op te merken dat hij nog van haar hield, heel veel zelfs, en haar geur nog steeds onbewust volgde tot op het punt dat hij haar zag, dat hij haar in zijn buurt had. Haar woorden waren net een dolk die door zijn hart werd gestoken en even keek hij weg, zijn jaloerse blik verbergende door die te richten op het meer. "Ik ben blij voor je." Kwam er onderdrukt uit, alles in hem riep hem dat hij kwaad op haar moest worden, haar moest uitmaken voor de gek die ze was om zo'n gevaarlijk spelletje te spelen met zo'n gevaarlijke kat. Hij was een monster, een verschrikkelijke moordenaar en zij moest dat weten. Alleen, het lukte hem niet om het over zijn lippen keek te krijgen en keek nog meer de andere kant op, zijn ogen sluitend. "Ik hoop maar dat je weet dat hij niet de kater is die hij zich voordoet." Sprak hij kalm, maar de ongecontroleerde woede die hij voelde dat ze nu met Whitelion om ging en niet met hem, was te horen aan zijn soms wat trillende stem.

Haar blik bleef neutraal, maar ze gierde het uit van het lachen van binnen. Wat een dommertje was Lionroar toch, altijd even soft. Als hij haar zo graag terug had willen hebben had ze toch wel iets meer pit van hem verwacht. Misschien was het voor haar inderdaad beter om bij hem weg te blijven en bij Whitelion te blijven. Die kater wist tenminste hoe het was om het harde leven te leiden en er niet onder weg te kwijnen alsof bij haar deputy was gebeurd. Een sluwe grijns op haar gezicht verried dat ze er plezier in had om zijn woede zo uit te lokken. Zou ze hem echt kwaad kunnen krijgen? Challenge Accepted! "Ach, zo ken ik nog wel iemand," sprak ze kalmpjes, terwijl haar helder blauwe ogen zich boorde in die van hem. Oh ja, hij mocht weten dat ze over hem sprak. Ze zou het hem laten voelen!

Kijk haar gewoon aan, watje. Waren de woorden die hem ertoe hadden gezet om haar strak aan te kijken, betekende ze überhaupt nog wel iets voor hem? Nu ze zo deed niet, maar was dat gewoon maar schijn? Hield ze van Whitelion, net zoals ze ooit van hem had gehouden? "Ach, zo ken ik nog wel iemand," Hij fronste. Oh ja, hijzelf natuurlijk. Een zachte, arrogante puf verliet zijn mond en hij stond op. "Zegt de kattin die zijn eigen partner eerder aanzag voor haar enge vader." Hij keek haar strak naar en alsof hij net zoals haar de challenge had geaccepteerd om elkaar kwaad te maken bleef hij haar ook zo aanstaren. "Ik durf te wedden dat als ik daar had gelegen je Skymask had omarmt." Het was de waarheid, zij was weggerend toen hij Skymask had vermoord uit pure woede. Hij had haar doen denken aan haar vader en vanaf dat moment was de liefde gestopt. Van haar kant dan, in ieder geval.