Bulletproof {Fadepaw}

{SPT}

Hoewel ze er een hekel aan had om dit territorium te betreden vond ze het best wel nodig. Ze had Silhouette allang niet meer gezien, en hoewel ze afgesproken hadden dat hij handlangers bij Shadowclan zou zoeken, kon het eens geen kwaad om er zelf heen te gaan. Ze had de Fourtrees al even achter zich gelaten, en bevond zich al even op het terrein van Shadowclan. Silver trok geïrriteerd haar poot van de drassige grond. Ze had zo een hekel aan dit gebied. Haar kop draaide zich een kwartslag naar links en kwam oog in oog te staan met een Shadowclanner.

Vanuit de positie waarin ze zich bevond kon ze de contouren van één of andere kat opmerken. Aan de geur op te maken wist ze dat het een Shadowclanner was. Silver beende op de poes af en stopte een staartlengte van de poes. "Zo zo, nog zo laat op pad?" Ze liet het klinken alsof ze verwonderd was dat apprentices op dit tijdstip nog zo laat buiten kwamen. Maar zelf deed ze niets anders, dus verwonderde het haar totaal niets. "Waar is je mentor? Hoor je niet te trainen op dit moment?" Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze als indringer een gesprek aanging met een Shadowclanner, bleef ze nog even geduldig, wachtend op haar antwoord.

{Still Silverpaw hier~}

De poes leek er niet zo in te trappen zoals haar clangenoten deden. Dan was haar mening over de andere clans dan toch fout. Er waren wel degelijk katten die slimmer waren dan haar eigen clangenoten. En zij die dacht dat alle poedels oerstom waren. 'Wat wil je?' Wat dat betrof keerde die vraag toch echt bij iedereen terug. "Ooh niets hoor. Ik was alleen even de grenzen aan het aflopen." Dat dat niet de echte waarheid was hadden sommigen niet altijd door. Zou deze Shadowclanner ook zo stom zijn? Silver snoof op de reactie naar haar mentor. Maar liet toen een aardig glimlachje zien. "Nou nou, niet zo gemeen. Mijn clangenoten zijn hier niet meer." Ze had het verhaal van de bosbrand bij Skyclan al vaak horen vallen. Uiteindelijk had ze er genoegen aan genomen om te doen alsof ze één van hen was. Met de vraag waarom ze dan naar Riverclan rook had ze zich ook gemakkelijk weten te redden. Het was een kwestie van liegen en overtuigen. En liet ze daar nu toevallig goed in zijn.

Het was goed om je kalmte te behouden. Zo zei ooit eens een oude kat tegen haar toen ze weer stond te vloeken en schelden van nervositeit. Toen had de grijze poes geen idee waarom dat nodig zou zijn. Maar in omstandigheden als deze was het slim om een helder hoofd te hebben. "Als je er zo op staat, ga ik wel weg. Het was fijn om je te leren kennen, eum... Wat was je naam ook alweer?" Nog steeds straalde ze alleen maar rust uit. Het had wel degelijk effect. De grijze poes maakte aanstalten om verder te gaan. Als die apprentice nou echt dacht dat ze weg zou gaan zat ze goed mis. Er was nog zoveel in Shadowclan die ze niet gezien had. Daarbij zocht ze ook even het territorium hun zwakste plekken op.