I got to tell, I got to! (Vulture)

Het zonnetje was doorgekomen en daar genoot de cyperse kater volop van. Luierend in zijn tuintje lag hij op zijn zij languit. Hij sliep niet maar leek het wel op het eerste gezicht. Zijn witte buik en keel was helemaal schoon gepoetst in het afgelopen uur waardoor hij er weer spik en span uitzag. Niets kon deze dag nog verpesten! Prooi kwam terug door dat het zomer werd, hij was al weken lang niet gestoord door vijandige rogues, Buzzard leek gelukkig, .. Hij spitste zijn oren toen hij bekende voetstappen hoorde. Ja hoor, daar kwam zijn nichtje. "VULTURE!" Verbrak ze de heerlijke stilte. Hij glimlachte breed en kwam overeind. Hij beantwoordde haar kopje en spon luid. Hij nam haar vlug in zich op, iets wat hij zo onopvallend mogelijk wilde doen. Hij deed dat om te checken of ze wel oké was. Ze spendeerde veel tijd weg van hem wat begrijpelijk was. Als je inmiddels al tien manen was wilde je niet altijd met je saaie, oudere neef rondhangen. Maar Buzzard zag er goed uit. Meer dan goed. Ze was zelfs een beetje .. mollig! "Brandt los" Miauwde hij opgewekt en hij trok met zijn snorharen. Zijn bleek groene ogen fonkelde. Hij krulde zijn staart om zijn voorpoten en zuchtte blij. Het was altijd leuk al zijn nichtje hem een bezoekje bracht. Het was nog leuker om te zien dat ze gewoon oké was! Had hij toch nog iets goeds gedaan sinds hij Cyber had- Hij drukte de gedachten heel snel weg en toverde een oogverblindende glimlach tevoorschijn. "Zo te zien heb jij het goed gehad" Zei hij met een knipoog naar haar dikke buik. Hij keek automatisch naar zijn magere, rogue lijfje. Eigenlijk zag die er gezond uit voor een kat maar rogues waren nou eenmaal altijd iets minder vlezig dan clan katten en zeker als kittypets. Totaal niet bewust van het duidelijke feit van zijn nichtjes mollige buikje keek hij haar verwachtingsvol aan met zijn soms wat naïeve blik.

Vulture glimlachte en keek Buzzard recht aan toen ze begon te spreken. Zijn glimlach werd eerst twijfelachtig. .. Achternichtjes en neefjes ..? Toen kwam de rest er achter aan en ging zijn blik van twijfelachtig naar ontzetting, afkeer, boosheid, angst en toen verwarring. Hij opende zijn mond. "Cyber.. wie.. leeft.. kittens .. Sid" Kwam er enkel uit. Hij staarde haar met open mond aan en probeerde wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Hij leek absurd veel op een vis op het droge op die manier. Cyber leefde? Hij had hem niet vermoord? Vulture wilde juichen dat hij geen leven had genomen maar ook wilde hij het liefst zichzelf van kant maken. Die moordzuchtige moordenaar leefde nog en zou voor hem komen! Of erger .. Angst gonsde door zijn lichaam heen en hij begon te beven. Te beven van angst maar ook van woede. "Cyber leeft dus nog" Zei hij op een krankzinnige, trillerige toon. Maar dat was allemaal goed. Prima. Want er zou nog een mooie verassing komen. De kerst op de taart. Zijn kleine nichtje was zwanger van hem. Maar nee het werd nog beter. Cyber wilde de kits vermoorden.. háár kits en zíjn achterneefjes en nichtjes! Maar het ging dus niet gebeuren. En als laatste pakte Vulture het cadeautje uit in de vorm van een nieuw gevaarte. Ene Sid. Voor de langste tijd was hij doodstil. Hij keek Buzzard heel dom aan met grote ogen en zijn mond tot een dunne spleet vertrokken. Allerlei gevoelens wilde eruit maar hij wist niet welke eerst moes. Vulture sloot zijn groene ogen en zuchtte trillerig. Misschien kon hij maar beter verzwijgen dat hij Cyber bijna had vermoord. Misschien moest hij het zeggen. Misschien moest hij hem nu wel gaan opzoeken. "Ik kan niet .." Begon hij op een gebroken toon en hij keek nu wel naar zijn poten. Cyber vermoorden voor je wilde hij zeggen. In plaats daarvan kwam er een jammerend. "jouw en je kits beschermen" Zijn gevoelens maakte plaats voor schuldgevoel. Hoe had hij het zo ver laten komen!? Hij voelde de aandrang om zichzelf pijn te doen. Zodat hij iets voelen kon. Bittere tranen van woede lekte uit zijn ooghoeken. "Hoe heb ik het zo ver laten komen" Zei hij met op één geklemde kaken. Hij moest iets doen .. en wel nu! Maar wat? Plotseling vloog hij overeind en begon hij als een bezetenen te ijsberen, mompelend in zichzelf als een verwarde elder die niet goed meer wist waarom hij ook weer was waar hij was. Cyber was een gestoorde maniak. Die maniak zat achter zijn zwangere- hij voelde zich alsof hij flauw ging vallen bij de gedachte alleen al, nichtje aan en zou haar en de kits vermoorden. En dan was er nog die Sid. Dat klonk niet als goed nieuws. Wat moest dat mormel? Hoe durfde hij haar zo maar te benaderen en .. en .. Mompelend struikelde hij bijna over zijn eigen poten. Hij ving zichzelf op en keek Buzzard vol afkeer en paniek aan. "En nu?" Zei hij op een erg hoge toon. Met een gestoorde blik in zijn ogen maakte hij een paniekerig geluidje. Wat zat hij in een lastig pakket. Wacht! Hij wist wat hij ging doen! Hij zou Buzzard schaduwen. Ja! Dan zou hij haar elk moment van de dag in de gaten kunnen houden en dan als Cyber kwam.. Met een gefrustreerde kreet draaide hij zijn rug naar Buzzard toe. Nee.. hij was niet in staat een kat te vermoorden. Dat zou hem kapot maken. Zelfs als het zo'n gestoorde psycho als Cyber was. Maar wacht eens! Misschien kon hij Sid overhalen het te doen. Ja! Sid klonk wel als een stoere naam .. Sid hield van Buzzard? Tenminste dat zou hij vast beweren. Maar was dat ook wel zo? Zonder waarschuwing schoot hij op Buzzard af en bleef recht voor haar staan. Dichtbij genoeg dat hun neuzen elkaar bijna raakte. "En waar is die Sid nu?" Sid. Sid. Ja, Sid moest hij hebben. Sid.

(Overbezorgde Vulture .. hij is niet gek hoor. Alleen .. overbezorgd? :p)

"Nee! Ik laat het niet aan jou over" Zei Vulture met stemverheffing. Cyber had haar op de grond gedrukt? Hij stond niet er voor in om een kat te vermoorden maar hij twijfelde toch wel of hij voor zichzelf in kon staan als hij hem tegen kwam. "Buzzard, ben je dan echt zo dom?" Zei hij totaal niet met de bedoeling om dat ook te menen. "Hoe kun je dit doen!? Cyber is een psychopaat en een moordenaar.. ik heb hem bijna vermoord, Buzzard! En ik was onder de veronderstelling dat ik een leven had genomen tot jij vandaag voor me stond en dit vertelde .. en vertelde dat je ZWANGER van hem was!" Zijn stem werd steeds luider en luider. Hij kon wel stampvoeten van woede als hij een mens was geweest. Hij sloeg geagiteerd met zijn dunne staart en slaakte een kreet. "Ik wil je beschermen, Buzzard! Dat is mijn taak als neef! Ik kan het niet aan om je te verliezen, je bent de enige famile die ik heb .. die om me geeft" Zuchtte hij diep, plotseling erg vermoeid. Hij plofte neer op zijn achterste en keerde zijn rossige nichtje de rug toe. Hij sloot zijn bleek groene ogen en zuchtte beverig. "Ik wil je beschermen en helpen maar het is niet in mijn macht .. ik .. ik .." hij voelde tranen van frustratie en pijn opkomen. "Ik.." Begon hij weer maar er kwam niets uit. Hij sloeg met zijn klauw tegen de aarde en keek hoe de stofwolk opvloog en weer vervaagde in de bries. Er viel een stilte en hij vroeg zich oprecht af wat Buzzard ervan zou vinden dat hij Cyber bijna vermoord had. Hij had het gezegd .. en nu kon hij niet meer terug. De kracht van zijn woorden zonk in en hij voelde zich doodop. Paniek gonsde nog door hem heem. Hij wilde .. haar bij zich houden en beschermen. Zijn lieve, kleine, onschuldige nichtje die hem gevonden had een maan of twee en domweg zijn voorbeeld had gevolgd om de clan te verlaten. En nu .. was ze zwanger .. en ten dode opgeschreven.