Who killed Mr. Moonlight?(OPEN)

A broken arrow in a bloody pool
The wound in the face
Of midnight proposals
Someone shot nostalgia in the back
Someone shot our innocence

Langzaam opende de gevlekte kitten haar ogen. Het was donker, mooi. Het duurde even voor haar ogen gewend waren aan de duisternis. Haar blauwe ogen gleden de nursery. Iedereen leek te slapen. Leopardkit knipperde nog een paar keer, en stond toen op. Ze beende behendig door de slapende lichamen door, de den uit.
Ze was meestal alleen s'nachts actief. Buiten was het koud, en een beetje nat van de regen. Leo ging zitten, en keek naar de lucht. De nachtelijke hemel straalde iets koels en kouds uit, wat ze mooi vond. Ze hield van de nacht. Het poesje bestudeerde het nog eens goed, en het viel haar op dat het bewolkt was, en dat ze geen sterren, noch een maan kon zien. Het was apart. Normaal was de maan er altijd om haar pad te verlichten, en om hem nu niet te zien, maakte haar een beetje verdrietig. Ze vond andere katten maar vervelend, maar de maan leek bijna als een vriend. Nu hij weg was, voelde het poesje zich verraden. Toch bleef ze zitten, ze wou niet slapen. Ze kon niet slapen. Niet s'nachts. Het kamp was rustig en mooi nu. Niet zo druk en chaotisch zoals overdag. Leopard ademde een diepe teug nachtlucht in, en ontspande zich weer een beetje. Ze had maanlicht niet nodig, dacht ze bitter. Ze wist best dat ze hem wel nodig had, en dat ze de maan zeer mocht. Hopelijk kwam hij snel weer terug. Zij zou wachten op hem.

-Open! c:

Tigerkit lag rustig in zijn nest. Hij had zijn eigen nest, geen gedeelde nest. Wel sliep er iemand altijd dicht bij hem. Zijn enige zus, Leopardkit, zijn enige familie. Het donker gestreepte katertje rekte zich uit en opende zijn ogen. Het was pikkedonker, en de nest naast hem was leeg. Hoogstwaarschijnlijk was het enige poesje waar hij normaal tegen deed buiten. De donker gestreepte kitten kwam overeind en keek eerst behoedzaam om zich heen om te kijken of er geen andere katten wakker waren. Dit was gelukkig net het geval. Tigerkit liep met een lege gezichtsuitdrukking naar de uitgang van de nursery. Hij stak zijn kop naar buiten en zocht naar waar zijn zus zich bevond. Na de nursery uit gesprongen te zijn trippelde hij zachtjes naar haar toe. "Wat doe je?" Vroeg hij zacht. Zijn stem was leeg, zoals gewoonlijk, zijn uitdrukking was leeg. Maar Leopardkit kon onmogelijk anders van hem gewend zijn.

"Wat doe je?" De kit draaide haar kop naar het geluid, dat afkomstig was van haar broer. Broertje, wel te verstaan. Met een toon zonder emotie, net als zijn gezicht. Ja, dit was Tiger. Leo schuifelde een beetje dichter naar hem toe, zodat ze haar stem niet hoefde te verheffen. "Niks," Begon ze, en haalde haar schouders op. "Wachten op de maan." Tegen haar broer kon ze best praten. Ze mocht hem. Hij was aardig. Onhandig leunde het poesje tegen Tigerkit aan. Hoewel de kater jonger was, was hij zeker twee koppen groter. Leopardkit had geen idee hoe ze moest uitdrukken dat ze hem mocht, dus bleef ze zo'n beetje tegen hem aanhangen. Niet te zwaar, maar ze was al vrij licht. "Wat doe jij hier?" Vroeg ze, naar de grond kijkend. "Gaat het?" Het was raar dat zij dit vroeg, meestal waren het de andere katten. Eigelijk wist ze het antwoord al. Eigelijk boeide het haar ook niet zo veel. Opnieuw keek ze naar de lucht, hopend dat de wolken opzij zouden schuiven. Dit gebeurde niet. "Denk je dat ze ons raar vinden?" Met 'ze' maakte Leo een kleine staart beweging naar de nursery, doelend op de kittens. Ze had namelijk vaak blikken ontvangen, die duidelijk maakten dat katten haar raar vonden. Het maakte haar niks uit. Ze had niemand nodig.

Tigerkit weerhield zichzelf er van een wenkbrouw op te trekken bij de reden die Leopardkit hem gaf. "Wachten op de maan..?" Zijn toongeving liet merken hoe belachelijk hij het vond. De jonge Tigerkit was veelte vroeg volwassen geworden. Hij was als jonge kitten altijd stil en observerend geweest met een duistere, chagrijnige gezichtsuitdrukking. Naarmate de tijd zich vorderde werd hij gemener en brutaler, daarnaast hield hij gewoon niet van die drukke kitten spelletjes. Hij was te snel te realistisch geworden voor een kitten. Leopardkit ging tegen haar broertje aan zitten, en leunde zo tegen hem aan. Hij wist wel dat zij van hem hield, hij was het enige dat zij had, net als dat zij het enige was dat hij had. Hij liet het daarom ook toe, en ergens vond hij het fijn, al liet hij het gevoel niet toe. Hij liet geen enkel gevoel toe. Tigerkit kreeg de zelfde vraag van zijn zus terug. "Ik zag dat je niet meer in je nest lag, dus kwam ik kijken," miauwde hij droogjes. "Gaat het? Vroeg Leopardkit toen. Tigerkit's gezicht verstrakte. "Altijd, toch? Het klonk sarcastisch, maar hij forceerde een lachje op zijn gezicht. Vervolgens kreeg Tigerkit een vraag dat hij niet verwacht had. Hij gaf niks om de andere kittens en queens in de nursery. Al hadden andere queens voor hem gezorgd toen hij nog hulpeloos en klein was. "Jou heus wel," reageerde hij. Hem niet, hij was gemeen, hij was duister, hij was hij, en dat paste niet in het cirkeltje van gemogen worden.

"Ik zag dat je niet meer in je nest lag, dus kwam ik kijken," Reageerde haar broer. De volgende vraag leek iets te raken, wat zeer zeldzaam was, en ze zag het gezicht van de tabby verstrekken. "Altijd, toch?" Zei Tiger sarcastisch. Hij had gelijk. Ze zaten best wel in een foxdung situatie. Ze had dat woord een keek gebruikt, en toen op haar kop gekregen van een queen. Ze haatte de queens. Ze haatte de kits. "Jou heus wel," Geen verrassing, maar best hard. Maar anders was ze ook niet gewend. "Bedankt voor die peptalk, broeder." Zei ze cynisch. Ze wist heus wel dat ze niet gewenst was, maar was Tigerkit dat wel? Nee. Leopardkit bleef een tijdje zitten, leunen, zwijgen. Haar broer had zich te snel ontwikkeld. Zij ook, Maar minder. Hij leek net een elder. Maar beide waren ze gedwongen geweest om heel snel op te groeien. Om te leren dat het leven hard is. En koud. Dat is waarom ze andere katten niet mocht. Ze waren niet te vertrouwen, maar het ergste was dat ze het allemaal verdoezelden. Ze deden alsof het niet erg was. Alsof het leven leuk was. De kits blij houden, de warriors laten geloven in fabeltjes over Starclan. Leo geloofde niet in starclan. Ze kon onmogelijk geloven dat haar ouders boven haar waren, als twee sterren. Birdshit. Even wierp de kit een slinkse blik op Tigerkit, en toen weer naar boven. Eigelijk, eigelijk was het zijn schuld. Als hij nooit was geboren was het nooit gebeurt. Nooit gebeurt. Het echode door haar hoofd, maar ze onderdrukte het. Hij was immers alles wat de bengal nog had, dus ze zou hem niet haten. De lucht was zo donkerblauw dat het bijna zwart was. Zwart. Onwillekeurig vormde er een lachje om de lippen van de kit. Zeer zeldzaam. Na een lange poos gezwegen te hebben keek ze naar haar broertje, en zei; "Geloof jij in starclan?" Ze wist dat de meeste kits er in geloofden, maar van Tiger leek het haar sterk.

De sarcastische reactie van zijn zus deed hem niks. Het was wel zo, haar mochten ze sowieso meer dan ze hem mochten. Zij was tenminste nog een beetje levendig. Tigerkit snauwde iedereen bij het eerste woord al af, al was dit niet altijd zijn intentie. Hij wou wel vrienden maken, katten waar hij mee om kon gaan. Enkel had hij gewoon al snel genoeg van gezelschap. Tenslotte was alleen toch veiliger. De volgende vraag van Leopardkit verbaasde hem echter. Na zich los gemaakt te hebben van Leopardkit keek hij haar vragend aan. "Ja, dat wel, waarom zou ik daar niet in geloven?" Klonk zijn stem met een frons op zijn gezicht. Starclan vond hij geen onzin, er was sowieso iets na het leven, en Starclan klonk het meest logisch in zijn oren.