To Join The Black Parade!

Onderwerp: To Join The Black Parade! za 27 sep 2014 - 12:57

De jonge kater mankte door de Nursery, terwijl hij lastig piepend tegen de muur opliep, en zijn oortje liet hangen, want hij was nu eenmaal een aandachtzoeker die zijn leven kon geven gewoon om aandacht te krijgen. Zijn neusbrug was gerimpeld omdat hij zijn 'wenkbrauwen' fronstte, en zijn neusje optrok. Het was echt balen dat hij niets kon zien, en dat zijn woordenschat zo onontwikkeld was! Toch marcheerde de zwarte kitten door de Nursery, en mompelde wat terwijl hij doorliep. Hij beelde zich in hoe hij samen et allemaal andere zwarte kittens door het Territory marcheerde en de katten allemaal onder de indruk achter zouden laten. Haha .. Zijn dagdroom vervloog toen hij weer tegen een kat opliep. "Souwwy."

-Open c:

Het was weer eens een dag zoals alle anderen. Frostkit bewoog met haar oortjes heen en weer terwijl ze naar de spelende kittens keek. Haar blauwige ogen waren treurig gericht op het bed van mos waar ze op lag. Ze had haar broertje Icekit nog nergens gezien en besefte dat hij vast wel aan het spelen was met de kittens. Ze wilde dat ze dat ook kon, maar haar hart wilde het niet toelaten. Vriendschap en liefde was iets wat ze niet wilde accepteren. Ze was afstandelijk en snel geïrriteerd en dat was iets wat andere katten snel de andere kant op lieten gaan als ze haar zagen. Nee, ze was niet bepaald populair in haar Clan. Ze vermoedde dat de meesten wilden dat ze niet eens geboren was. Ze keek opnieuw somber naar de grond en zag daarom niet dat iemand naar haar toe kwam. Opeens voelde zich hoe een lijfje tegen de hare botste en verontwaardigd piepte ze. 'Doe normaal!' riep ze verontwaardigd uit. 'Ben je blind of zo?' Ze duwde het katje geïrriteerd een beetje van zich af en keek daarna met een dik staartje naar hem, wachtend op antwoord.

'Doe normaal!' Hoorde hij een stem. 'Ben je blind of zo?' Hij voelde poten tegen zich op en verontwaardigd rolde hij om. "Wja!" antwoorde hij, in de war. Hij was op het moment inderdaad nog blind. Hij trok met zijn oogjes en kroop in een bolletje op elkaar, omdat hij zich beldigd vond. "Wjie ben jij?" vroeg hij stilletjes, en rolde zijn dichte ogen rond in hen kassen.

Een indringend gevoel dat zich uitdrukte in spijt nam haar bijna over toen ze merkte dat hij inderdaad blind was. Ze was normaal gezien afstandelijk, kil en snel geïrriteerd, maar ze vond het niet correct van zichzelf om boos te zijn om iemand die met een beperking moest leven. Ze keek even naar haar pootjes, geprikkeld zijnd door haar eigen verwarde gevoelens. Maar wie was zij nu om zoiets te beslissen? Zij kon geen vrienden maken, evenals aardig zijn tegen iemand. Ze was niemand. Een stomme kitten toevallig geboren op deze koude wereld. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de kitten. 'Frostkit,' antwoordde ze kortaf. Zou het katertje nu ook al willen dat hij haar nooit ontmoet had? Waarom verpeste ze het altijd voor zichzelf? 'Hé,' sprak ze zacht, niet wetend hoe ze moest verwoorden, 'ik wist niet dat je écht blind was. Is dat permanent? Ben je voor altijd blind?' Ze voelde zich verward. Ze voelde zich aan de ene kant schuldig omdat ze zo uit haar slof geschoten was, maar aan de andere kant werd ze weer zo nieuwsgierig naar haar leeftijdsgenoten zoals altijd het geval was als ze iemand ontmoette. Ze stak gewoon veel te gecompliceerd in elkaar, besloot ze.