Time to go hunting (Heartbroken)

No, don't
Leave me to die here,
Help me survive here.
Alone, don't remember, remember.

De andere kater stapte zelf achteruit, blijkbaar geschrokken van zijn reactie. Maar wat kon je verwachten van de rode kater, hij wilde daarom ook nooit met anderen mee tenzij het hem opgedragen werd. De reactie van de kater deed hem wegkijken en hij zuchtte. Was het nu zo moeilijk om alleen te kunnen zijn hier? Zijn amberen ogen staarde recht in de blauwe van de jongere kater voor hij zijn kop schudde. Hij was dus niet gestuurd om hem te halen en dat was al een opluchting. ''Je begreep mijn vraag niet maar ik heb mijn antwoord al.'' Zei hij, zijn stem zacht zoals altijd maar die ene laatste zin had de rode kater in lichte onzekerheid gebracht. Waarom zou er iemand blij kunnen zijn met zijn aanwezigheid, dat was nooit iemand geweest. Hij was nooit anders dan uitschot behandeld. Maar de woorden van de kater deden hem zijn kop opnieuw wegdraaien. ''Ik ben door niemand gestuurd en was niet van plan iets te doen.'' Antwoordde de kater afwezig en probeerde de ogen van de kater weg te denken terwijl zijn klitterige staart heen en weer schoot over de grond. ''Vanwaar de interesse?'' Snoof hij bijna. Zijn sociale vaardigheden waren bijna nul maar het interesseerde hem niet. Hij wilde niet met anderen praten, ze hoefde niet meer te weten wat er in hem omging na al die manen. Natuurlijk had hij zijn nachtmerries maar dat leek niemand te interesseren en dat vond de rode kater prima. Het was zijn probleem en hij had al zijn manier om te kunnen omgaan met zijn verleden en toch nuttig te blijven voor de Clan.  

No, don't
Leave me to die here,
Help me survive here.
Alone, don't remember, remember.

Hij wist niet wat de kater van hem wilde maar zoals alle manen eerder hield hij niet van gezelschap. Waar hij als kitten van hield maakte hem nu alleen maar ongemakkelijk en zenuwachtig. Het puntje van zijn staart tikte tegen de grond terwijl hij toch in zijn  gedachtes wegdroomde weer. Zolang het stil was kon hij het wel accepteren dat er een ander bij was maar iedereen die nooit met hem had omgegaan of hem vaker had gezien stelde vragen terwijl hij wist dat het hen niks boeide.  De opmerking van de kater deed hem weer opkijken voor hij de kater aanstaarde. ''Denk wat je wil denken, ik heb al genoeg gedaan.'' Was zijn zachte maar toch bijtende antwoord. Alsof hij nooit wat deed, hij was degene die gehele dagen spendeerde met jagen zodat hij niks anders hoefde te doen. Maar was zelfs een dag rust hem niet gegund in zijn leven? Als iemand nog wat aan hem wilde hebben had hij toch echt meer rust nodig dan wat hij nu kreeg. ''Shrewstar heeft geen commentaar op mij omdat ik genoeg doe, maar als denkt groots te willen zijn ga je gang. Ga maar naar haar toe en zeg dat ik niks doe, het interesseert me toch niet zoveel.'' Zijn stem ging langzaam door maar het waren al meer woorden dan dat hij meestal tegen anderen sprak. Toch was de toon uit zijn stem verdwenen en er was geen emotie meer in te horen, als hij langer zo doorging zou hij niks anders zijn dan aan angstig hoopje vel dat alle andere emotiess behalve angst en alles wat daarom heen lag verdrukt had. Zodra hij hetzelfde antwoord kreeg haalde hij zijn schouders op. ''Motief.'' Was zijn simpele antwoord. Eigenlijk wilde hij nu gewoon vertrekken en ergens anders weer gaan zitten. hij begreep al niet eens waarom de kater naar hem toe was gekomen, elk ander vermeed hem ten alle tijden.