Wasted Moments...

Ze opende haar ogen moeizaam en voelde een ijzige honger aan haar knagen, kon die honger niet wat later op de dag komen, zodat ze nog wat langer kon slapen? Maar nee hoor, hoe meer ze het probeerde te negeren, hoe erger het werd. Met een zucht stond Descentpaw op van haar warme en comfortabele mosnest, in haar gedachte fluisterde ze het vaarwel en liep toen de den uit. Ze was nog helemaal slaapdronken, dus besloot ze om eerst haarzelf te wassen, zo netjes zag ze er nou ook weer niet uit. Nadat ze zich helemaal had verzorgd, stond ze op en liep ze naar de Fresh Kill pile, ze was zo in zichzelf bezig dat ze niet zag dat ze recht op een Warrior afliep. Toen ze botsten, keek ze meteen op. 'Nee, nee, mijn fout.' zei ze vlugjes. Ze wierp een blik op de kattin om te kijken wie het was. 'Goedemorgen, Ratbite.' begroette ze en ze liet een glimlach zien. Ze zag dat de kattin erg mager was, dus deed ze een stap naar achteren. 'Pak jij maar eerst, dan kunnen we misschien samen wat eten?' stelde ze voor, en pakte voorzichtig een klein muisje van de hoop. Zo veel prooi was er nog niet, dus kon ze als leerling zijnde niet echt een groot stuk prooi pakken om haar buikje volledig mee te vullen, maar daar zou ze mee moeten leven. Warriors verdienden nou eenmaal meer.

Ratbite bedankte haar en ze knikte als antwoord. 'Het is geen probleem,' zei ze en legde haar muis ook op de grond neer. Ze nam een hap en luisterde naar de vraag van de warrior. "En? Nog wat leuks gedaan?" vroeg Ratbite. Ze zuchtte en glimlachte. 'Nog niet echt, zonder mentor geen training, en zonder training niks te doen, èh. zei ze en glimlachte zoetjes. Haar blik wendde even af naar de ingang van het kamp, waar een kleine patrouille terugkwam. Ze zuchtte opnieuw en keek weer naar Ratbite. 'Mijn excuses,' zei ze. 'Als ik een beetje saai overkom.'

"Geeft niks,ik ben allang blij om even te kunnen praten" zei Ratbite. Descentpaw glimlachte weer op haar zoete manier. 'Fijn,' zei ze. Ergens vroeg ze zich af hoe Ratbite zo mager was geworden, aangezien niemand nu echt ondervoed was. Of was ze nog aan het herstellen van Leaf-Bare? Descent zou het echt niet weten, dus besteedde ze er ook geen tijd aan. Ratbite zou het sowieso niet erg waarderen als ze ernaar zou vragen, dat zou zijzelf ook niet doen als een vaag bekende zou vragen naar haar problemen. "Maar jammer dat je geen mentor heb" zei Ratbite. Descentpaw haalde haar schouders op. 'Ja, naja, het is niet anders.' zei ze. 'Ik zal toch moeten wachten tot de volgende ceremonie.'

Ratbite leek het te begrijpen, haar probleem. "Ik kan je wel eens meenemen, heb naast Fadingpaw vast wel een plekje voor jou" zei ze. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Meen je die? Maar ik weet nog helemaal niets, dus waarschijnlijk ben ik vreselijk tegenover Fadingpaw.' zei ze. Maar aan de ene kant, zo kon ze haar Clan ook beter leren kennen, right? 'Bedankt, Ratbite.' zei ze kalm. 'Ik zal je niet teleurstellen.' ze keek weer om zich heen. Ze vroeg zich toch af wie ze als mentor zou krijgen na de ceremonie...