It's got me wondering [ Glowpaw ]

Ze grinnikte toen ze voor de zoveelste keer door de den stapte die haar aandacht nu het meest trok. De apprentices den. Niet veel langer zou het duren of ze zou er zelf zitten! Tenminste, dat mocht ze willen. Ze was ongeveer twee moons en vrolijk als wat, maar klaar voor het apprentice-schap? Nee, dat eigenlijk nog niet. Ze was nog veel te jong, veel te kinderlijk. Toch wist ze al precies waar haar nest zou komen en wist ze al precies wat ze zou gaan doen als ze eenmaal apprentice was. Ontdekken natuurlijk! Ja, ze zou alles willen weten van de wereld om haar heen, en zou ook absoluut niet schromen om alles aan haar mentor of andere warriors te gaan vragen. Maar ook voor oudere apprentices was ze niet bang, hoor. Waarom zou ze hier anders zijn? Ze keek om zich heen. Een oudere apprentice met een rode, langharige pels lag dichtbij haar, en ze stapte op hem toe. "Hi!" glimlachte ze met haar kittenpiepstem. "Wie ben jij?"

Hè. Wat fijn. Het was altijd fijn om te zien dat anderen ook vrolijk waren. Want dat leek deze apprentice ook te zijn, dat zag ze aan de brede glimlach die zijn snuit uitdrukkelijk sierde toen zij op hem toe stapte. "Hallo! Ik ben Glowpaw en wie ben jij?" gaf hij antwoord op haar vraag, en kaatste hem terug. Ze glimlachte breed, net als hij. "Mooie naam! Ik ben Flashkit! Dat heeft ook met licht te maken!" sprak ze vrolijk naar hem. Ze mocht hem eigenlijk wel. Hij had echt een mooie oranje pels. Een beetje als Firestar. Zo bevond ze dat ook weer. Alhoewel, de pels van de leider had ook wel vage strepen. En de kater had ijsblauwe ogen, en dat had Firestar ook niet. "Ik vind je vacht mooi." zei ze. Typisch haar. Gewoon iets willekeurigs zeggen over iemands uiterlijk of innerlijk. Wel, nu maakte het niet veel uit. Het was toch een compliment!

De kater nam het gelukkig ontzettend positief op. "Ik vind jouw ogen echt super! Zo groen... Ze vallen gelijk op!" Een brede grijns sierde haar kleine snuit bij het mooie compliment. Haar ogen? Ja, dat waren dan de enige dingen die ze zelf niet kon zien. Ze had ze wel eens gezien, weerspiegeld in wat water, maar echt goed had ze ze nog niet bekeken. Daar zou ze vast genoeg tijd voor hebben als ze eenmaal apprentice werd. Ook van de apprentice kreeg ze een vriendelijke glimlach. Nu wilde zij weer iets vragen. Iets belangrijks, wat haar al langer dan alleen vandaag bezighield. Als twee moons, in werkelijkheid. "Hoe is het als apprentice?"

Hij reageerde zoals elke kat dat zou doen. Wel, tenminste, hoe de kitten verwachtte dat elke apprentice zou doen. Wist zij veel. "Fantastisch! Maar ook moeilijk! Jagen, dat vind ik nog het allermoeilijkst. Maar buiten het kamp is het echt prachtig! Maar, Flashkit, laat je niet teveel verleiden... Het kan gevaarlijk zijn." zei hij waarschuwend. Maar Flashkit knikte. Dat wist ze, waarschijnlijk niet beter dan haar zusje, maar ze wist er alles van. "Dat weet ik," mompelde ze. Ze keek op. "Mijn zusje ging naar buiten en toen zat ze vast in het prikkeldinges. Of hoe het ook mag heten. En toen had ze heel veel wonden en nu is ze bij... Maskheart." vertelde ze aan Glowpaw, zich de naam van de medicine cat herinnerende. Toen glimlachte de kleine tabby toch weer. "Maar het gaat heel goed met haar, dat zei mama!" Dat haar mama dat alleen maar had gezegd om haar weer gerust te stellen, dat kon zij ook niet weten. Daarvoor had haar moeder dat toch zeker gezegd?

Hij reageerde vrolijk. Yes! Ze had de stemming er toch een beetje in gehouden. "Mooi zo! Maskheart kan heel goed katten behandelen, dus wees niet bang. Hij heeft mij ook een keer gered!" Terwijl hij dat zei glimlachte hij, en dus glimlachte ze terug, ondanks dat ze wel nieuwsgierig was. "Wat had je dan gedaan? Was je ook naar buiten gegaan? Mocht dat niet? Was je toen ook nog een kitten zoals ik?" Terwijl ze hem overlaadde met vragen zwiepte ze opgewekt met haar nog korte kittenstaartje. Ze wilde het allemaal weten, zoals veel jonge kits willen. Nouja, ze was nu al niet zo jong meer, maar toch. Ze wist nog steeds niet alles, hoor!

De kater slikte eventjes, dat zag ze ook wel. Maar realiseren dat het een vervelend verhaal moest zijn geweest? Nee, dat deed ze zich absoluut niet. "Ik was net apprentice, dus ik wou natuurlijk weten hoe het er allemaal uit zag. Dus ging ik naar het Thunderpath. Dat is heel dicht bij het Shadowclan kamp! Ik wou een Shadowclanner ons territorium uit krijgen, maar zonder succes. Hij sleurde me over zijn grens en gaf míj toen ze schuld. Toen lag ik daar, hij dacht dat ik dood was..." Nu slikte Flashkit ook. Ze had gehoord dat Shadowclan gluiperig en gemeen was, maar zo erg? "Wat gemeen!" riep ze verontwaardigd uit, oprecht meelevend met de kater. "Dus, als je net apprentice word, neem alsjeblieft een warrior of ouder iemand mee!" voegde hij er nog aan toe. Ze knikte. Dat begreep ze wel. "Valse Shadowclanners!" gromde ze. Maar toen een nieuw idee haar kopje door schoot glimlachte ze. "Ik heb een goed idee! Als ik apprentice ben, dan leer ik vechten, en dan zoek ik die Shadowclankat en dan val ik hem ook aan! Wat denk je ervan?" Oh, de naïviteit. Maar wat kon zij eraan doen? Ze vond het echt stom voor Glowpaw. "Als ik apprentice wordt, misschien wordt jij dan warrior! En dan wordt ik misschien jouw apprentice!" Wauw wauw wauw! Dat zou toch wat zijn!