Above the World

Het was nat weer, de regen was net opgehouden maar dat maakte het bos er niet veel droger op. Zo nu en dan werd de kater begroet door een regen van druppels die uit de bladeren vielen. Sommigen namen zelfs de steeds roder kleurende bladeren met zich mee. Het maakte de kater niet uit, de kou deerde hem niet, en het was een prachtig gezicht. Het hielp ook wel mee dat het naar zijn idee heerlijk weer was, en dat de kater een goede nachtrust had gehad. Blij struinde hij dus door het bos, langzaam op weg naar de Burnt Sycamore waar Innerghost hem een les zou geven. De apprentice was vroeg vertrokken, en had dus allesbehalve haast, wat ook wel bleek toen hij aankwam en nog geen teken zag, hoorde of rook van de deputy. Tevreden met het feit dat hij in ieder geval niet te laat was haalde hij zijn schouders op, en besloot de overige tijd maar nuttig te besteden. Vandaar dat hij niet eens ging zitten, maar meteen zijn geur gebruikte om de meest dichtbijzijnde muis te vinden. Het duurde niet lang of hij vond er een, sprong in een haast perfecte stalkmodus, en haalde zonder al teveel moeite en haast met flair het beestje neer. De dodende beet was snel gegeven, en maar al te blij pakte Tall het op en liep rustig terug. Daar vond hij de zwarte poes, zoals hij al wel gedacht had, bij de boom. "Goedemiddag," Mauwde hij vrolijk, nadat hij de muis had neergelegd. "Ik was vroeg, dus ik dacht dat even jagen geen kwaad kon," Vervolgde hij toen, met een kleine hoofdbeweging naar de muis, waarna hij die snel begroef om later op te halen. Daarna sprong hij letterlijk even op, en keek met een grote glimlach naar de ander. Hij was actief vandaag, als niet hyper, en had zin in de les.

De deputy vond het duidelijk een goede keuze van hem, en dat maakte even dat hij glimlachte. Dat veranderde echter al snel toen hij zijn opdracht hoorde. Zonder verdere vragen te stellen, maar wel met een verwarde yet geamuseerde blik in zijn, liep hij rustig naar de rand van de open plek. Vanaf daar begon de kater met rennen, in grote rondes, om de deputy heen. Hij spaarde zijn krachten, en ging dus niet te snel, ook liep hij verend, zodat hij de kracht van de vorige sprong kon gebruiken om de volgende te maken.

De kater deed het met zijn gebruikelijke vrolijkheid, zijn oren bewogen alle kanten op, en ondertussen kon hij door zijn niet al te snelle tempo mooi ook genieten van het weer. Het duurde ook niet zo lang of hij verveelde zich kapot, en dus kwamen de woorden van Innerghost als redding. "Nee, Tallpaw. Ik wil dat je álles geeft," Zijn blik schoot even naar haar, duidelijk vol mischief. Hij zou dan ook maar eens alles geven. Zo gezegd zo gedaan, het tempo schoot plots waanzinnig omhoog. Zijn hele lichaam leunde naarbinnen toe om de bocht te kunnen draaien en zijn oren lagen plat om niet eraf geblazen te worden. De katers' ogen stonden geconcentreerd, en hij gebruikte meer techniek dan domweg kracht, daarvoor was hij nu eenmaal te netjes opgevoed.

Hij lette ondertussen ook heus wel op de poes die hem les gaf, maar het was zo simpel om je te verliezen in het rennen, even alles eruit gooien en even alle irritaties wegrennen. In plaats van langzamer te gaan zette hij meer kracht achter elke stap, ging hij steeds harder, steeds verbetener. Alles moest er even uit. En toen mocht hij stoppen. Tall ging over tot een drafje, en stopte toen. "Ben je al moe?" Zijn blik was nog even op de grond gericht om de rage die op was gekomen weg te halen, en grijnsde toen naar Inner waarna hij naar de deputy toeliep. "Of wil je het nog zwaarder? Je mag kiezen voor vandaag, zwaar, zwaarder en zwaarst," Hij grinnikte nu even, want ondanks het feit dat al zijn opgekropte gevoelens zoals woede, irritatie en bezorgdheid, naar boven kwamen tijdens iets wat veel inspanning vergde, hij had het onder controle en wilde juist dat het zo nu en dan gebeurde, het was zijn uitlaat en hielp hem. "Zwaarst," Antwoordde hij toen, heel zeker van zijn zaak, het was ook niet bedoeld een makkie te zijn.

Het duurde natuurlijk niet al te lang of een complicatie trad alweer op, deze keer in de vorm van de poes die hem gewoonweg gevloerd had. Wat verbaast keek de kater haar aan en slikte eens. "Ehm.. Hi?" Mauwde hij, het nogal awkward vindende, wat moest hij nu ook alweer doen?

De kater keek een beetje verward naar zijn mentor, en knikte in antwoord op de vraag. Een ietwat scheve grijns was te zien op zijn gezicht, allemaal om de poes in het duister te laten tasten over wat hij zou doen. Alles aan hem was nog relaxed. Toen ineens duwde hij zich hard af op zijn voorpoten, en hoopte daarmee de poes ietwat te verassen. Dan schoof hij zichzelf namelijk van haar weg, klaar om een tegenaanval te doen. Het punt was namelijk dat, ook al vond hij vechten geen probleem, hij de poes geen pijn wilde doen.

Eigenlijk was hij nog redelijk verbaasd dat het werkte, vandaar dat het even duurde voor de kater weer op vier poten stond. Hij glimlachte toen de poes hem een compliment gaf, maar wist dat als hij antwoordde zijn concentratie ver te zoeken zou zijn. De deputy en hij cirkelden om elkaar heen, en ergens wist Tall wel dat de aanval nu aan hem was. Een idee vormde zich vaag, aangezien ze nu meer aan de rand van de open plek stonden en er dus bomen waren. Het plan was uitgewerkt in zijn hoofd in minder dan een seconde. De kater zette zich af en vloog op hoge snelheid op de poes af, op het laatste moment echter week hij uit en sprong tegen de bast van de meest dichtbijzijnde boom. Met de kracht van het momentum in zijn poten zette de apprentice zich af en draaide in de lucht zodat hij op/achter de poes kon landen.

Het was zeker een mooie aanval geweest, had de deputy hem niet zo goed gekend en was ze een apprentice geweest. Nu werkte het nogal averechts, allemaal goedbedoeld maar nog steeds moest Tall een klap incasseren. De onmiddellijke reactie was dat de kater de oren in de nek legde en zijn hart voelde zinken in teleurstelling in zichzelf. Dat was fijn, hij had gefaald. Als hij nu een opgever was geweest was hij gestopt en gaan pruilen, maar ook al was Tall hard voor zichzelf, hij bleef ook doorgaan tot hij op zijn minst tevreden was. De teleurstelling in hemzelf verhardde dus zijn vastberadenheid. De normale reactie na een klap was even wachten en kijken waar te slaan, het was wat katten verwachtten. Niet het plan voor nu, zijn teleurstelling en vastberadenheid had allemaal plaatsgevonden in minder dan een seconde, wat hem genoeg tijd gaf om razendsnel ook zijn poot uit te laten slaan terwijl die van Innerghost zelfs nog niet volledig op de grond stond. Het was het enige moment waarop ze wankel zou zijn.

Zijn aanval lukte, maar tijd om er blij mee te zijn had de kater niet want de ander viel hem al aan. Met twee poten voorover sprong Innerghost op hem af. Het was een effectieve aanval, maar over het algemeen werkte hij het best als je een flink stuk zwaarder was. Aangezien de twee bijna even zwaar waren kon Tall zijn gewicht te gebruiken voor extra vaart. Hij kromde echter ook zijn rug en sloeg hard uit met zijn achterpoten in de buik van de deputy waardoor hij als het ware een acteruitkoprol maakte en zij hopelijk verder weg zou vallen.

Hij stond meteen alweer klaar voor de poes, zijn truc was in zoverre geslaagd dat hij uit de poes haar greep was. Ze viel hem echter niet aan, wat de reden was voor zijn ietwat verwarde blik. "Goed gedaan Tallpaw, dit was je assessment vechten," Hij rechtte zijn rug terwijl zijn mond open viel. De drang om te vragen of het goed genoeg was beet hij terug en knikte enkel, nog steeds verdwaasd. "Ik zal dit door geven aan Shrewstar, en wat mij betreft mag je er op uit gaan om te jagen," De kater knikte, nog steeds een beetje in de war, en opende toen zijn mond. "Dankjewel," Kwam eruit, waarna hij zich omdraaide en duidelijk nog steeds een beetje in de war wegliep. Wow.