F'd up world

Innerghost had de rest van de patrouille op jacht gestuurd nadat ze al een heel stuk gehad had. De zwarte poes moest nog een klein stukje, en dat kon ze prima in haar ééntje doen. Het leek er toch op dat het rustig was. Innerghost stopte met lopen bij het horen van geritsel. Ze spitste haar oren en snoof de lucht op. Ze keek op zij naar het geluid en zag een lijster de struiken uit vliegen recht over het stukje Thuunderpath. Net op dat moment kwam er een gigantische monster aan rijden. Innerghost kromp in één en enkele veertjes vielen langs haar heen. Haar vacht ging weer liggen en ze ging weer recht op staan. Daar, op het Thunderpath lag het dode vogeltje. Ze schudde ongelovig met haar kop, en richtte een velle blik op de verdwijnende monster. Deze wereld sloeg nergens op als ze het zo bekeek.

OOC: Whitelion.

Vanuit de struiken keek de witte kater naar het Thunderpath. De monsters waren wreed, wreder dan hij in zijn slechtste bui, en ze gingen voor niets en voor niemand in de weg. Nu had hij net een vogel, een lijster om preciezer te zijn, vermoord en hem niet eens meegenomen. Wat voor en prooiverspilling was dat nou? Wat voor nut had dat? Het leek alsof het monster gewoon moordde om te moorden, maar hij keek zelfs niet om, rende gewoon weg. Alsof hij vluchtte. Misschien was dat ook wel zo, want niet lang erna kwam een enorm lang monster voorbij en achtervolgde de eerste. De kater zette een stapje naar voren, zodat zijn witte vacht nu heel duidelijk moest zijn aan de overkant, maar dat deerde hem niets. hij deed niets fout nu, toch?

~Zo laat, sorry xD

Ja, het leven was oneerlijk. Het beestje lag daar nu, plat en dood. De veren er omheen liggend. Verspilde prooi, zonde gewoon. Vooral in tijden als deze, nu leafbare naderde. Met dat beestje had ze zeker twee queens voedsel kunnen bieden. Maar helaas, dit was niet meer mogelijk. Innerghost wou zich omdraaien en verder gaan, tot er plots een gigantische monster voorbij reed, die haar liet verstijven. Toen het ding voorbij was, zag ze een kat aan de overkant die ze liever niet zien wou. Whitelion. Zijn bedreiging dat hij nog niet klaar met haar was, was ze zeker niet vergeten. Maar nu zij hier stond, en hij daar was alles nog goed. Ze keek de kater enkel kort aan, en zwaaide wegwuivend met haar staart. Daar had ze nu geen zin in, al zou het ook niet verkeerd zijn om hem terug te zetten op zijn plaats.