My day's are numbered sister.. (Gravelpaw)

I wanna break out
I found a way out
I don't believe that it's gotta be this way
The worst is the waiting
In this womb I'm suffocating

Zijn ogen stonden leeg terwijl hij het kamp inliep. Zijn vacht doorweekt van de hevige regenbui en hij was koud tot op het bot maar de kou en de regen waren niet de rede dat hij terug was gekomen. Zijn bek vol met prooi was de enige rede. Hij had een besluit genomen. Hij zou vertrekken maar hij kon het niet over z'n hart verkrijgen om zomaar te verdwijnen dus hij hoopte dat de twee konijnen en de waterrat genoeg waren om zijn afwezigheid op te vullen veel meer was hij nou eenmaal niet waard.

In stilte liep hij naar de fresh kill pile en legde de fresh kill neer een halve tevreden glimlach over zijn lippen lopend. Hij wist zeker dat zijn moeder wel trots zou zijn voor dit. Het was tenminste iets toch? Met een zucht draaide hij zich om hopend dat geen kat hem had opgemerkt.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

De blauwgrijze poes had haar vachtje liggen fatsoeneren en tegen de tijd dat het eindelijk gedaan was met regenen glom ze dan ook van top tot teen. Normaal gezien was ze niet zo'n poes die haar pels om de tien tellen terug goed legde, maar aangezien ze voor de rest toch niets anders had kunnen doen was ze er toch maar aan begonnen om al de klitten er eens uit te krijgen. Gravelpaw was veranderd: De magere kleine kitten van voorheen was veranderd in een prachtige, slanke kattin die waarschijnlijk algauw krijger werd. Het gebeurde nu steeds vaker dat katers naar haar keken, iets wat ze nooit had verwacht als ze terug dacht aan de tijden dat ze nog jonger was geweest. Maar opscheppen deed ze er niet mee, Gravel gedroeg zich nog steeds hetzelfde. In het gezelschap van anderen stond ze bekend als degene die altijd wel een handje wou meehelpen, iemand waarop je kon rekenen in moeilijke tijden. Maar zodra ze ook nog maar in de buurt van haar zuster kwam, Starlingpaw, trok ze een masker over haar gezicht. Iedere keer als ze haar zuster zag opdagen, bleef er niets meer over dan alleen angst en onzekerheid. De pesterijen van vroeger hadden hun tol geijsd, en een zekere schuwheid voor Starlingpaw was ontstaan. Misschien was het zelfs wel een fobie. De Starlingpaw fobie..
Gravelpaw werd plots uit haar gedachten getrokken toen ze haar oudere broertje zag opdagen. Een glimlach sierde zich rond haar lippen toen ze zag dat hij zelfs in dit weer er in geslaagd was om prooi te vangen. Om eerlijk te zijn was ze zelf beter in vechten dan in jagen, maar iedereen had zijn eigen talenten, zo blijkt. Maar zodra de kater zich terug omdraaide en aanstalten maakte om het kamp terug te verlaten, sprong de blauwgrijze poes uit haar nest en rende ze de den uit. "Rowaaan!" Klonk haar stem vriendelijk, met een gespeelde zagerige toon. "Waar ga je naartoe?" Vervolgde ze, een onschuldige blik in haar ogen zettende en een kleine glimlach op haar gelaat plaatsende.

My day's are numbered sister.. (Gravelpaw) T7jv0DU

Zijn ogen stonden vol verdriet en pijn terwijl hij door liep. Het deed pijn te vertrekken maar hij moest wel. Hij moest wel verdwijnen.. De stem van zijn zusje liet hem opschrikken en langzaam draaide hij zijn donkere kop om en staarde naar zijn zusje een trilling over zijn rug glijdend. De laatste tijd had hij meer met Starlingpaw opgetrokken. Haar opnieuw warm willen maken in de tijd dat hij nog van plan was te blijven.. Maar nu was alles omgedraaid. Met Silverstar aan de macht was hij niets anders dan hopeloos verloren en stond zijn gedachte vast op vertrekken..

Hij zuchtte en keek naar haar blije koppie. "Ehm.. Weg.." Mompelde hij zachtjes en zuchtte. "Voor een lange tijd.. Binnenkort word je warrior he.. Maak mams trots wil je?"

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.