The silver star arises I [&Maskheart]

Ergens kon hij het nog steeds niet geloven dat Firestar nu echt dood was. Het was iets dat eigenlijk niemand had verwacht en als hij eerlijk was had hij het zelf ook niet aan zien komen. Hij had verwacht dat zijn leider gewoon weer terug zou komen uit het gevecht met Riverclan, maar dat was niet zo geweest. Veel tijd om erover na te denken had hij niet gehad, want de katten hadden hem nodig gehad en eigenlijk was hij alleen maar bezig geweest met wonden te verzorgen. Veel rust had hij dus ook niet gehad, maar hij wist dat dat er voorlopig ook nog niet in zat. Vandaag zou hij namelijk met Silverfang naar de Moonstone moeten gaan en dat betekende dus dat ze nog een lange tocht voor de boeg zouden hebben. Het was allemaal dan wel niet nieuw voor hem, aangezien hij ook al met Firestar mee was gegaan toen deze zijn negen levens ging halen, maar toch bleef had altijd een apart gevoel om een nieuwe leider naar de Moonstone te begeleiden.
"Maskheart," Hij draaide zich om toen hij de stem van Silverfang hoorde. "Ik ben klaar." Even knikte hij kort, waarna hij naar Silverfang toeliep. "Ik ben ook klaar om te gaan." Hij had dan wel niemand waaraan hij zijn taken kon overlaten sinds Milkypaw haar rang had afgestaan, maar er was geen andere optie en hij had zijn best gedaan om iedereen te helpen en als er nu wat was zouden ze op hem moeten wachten, maar het was niet anders.

"Zijn er veel gewonden van het gevecht?" Hij kon duidelijk zien dat Silverfang zich er schuldig over voelde dat hij er niet eerder naar had gevraagd, maar hij kon het wel begrijpen. Het was niet niks om je leider te verliezen en het moest een zware last zijn voor Silverfang om nu de taak van leider op zich te nemen. "Er waren gelukkig niet al te ernstige verwondingen. De meeste hadden maar een paar oppervlakkige wonden." Het viel gelukkig allemaal mee, maar als er wonden zouden gaan ontsteken kon het nog steeds lastig worden, maar dat hield hij maar achterwege, aangezien hij er alles aan had gedaan om dat te voorkomen. Hij liep voor Silverfang uit richting de uitgang van het kamp en ging er daarna doorheen. Hij wachtte even tot Silverfang er ook bij was tot hij weer verder ging lopen. "Hoe zit het met je eigen verwondingen?" Besloot hij te vragen. De kater zou vast niet al te ernstige verwondingen hebben opgelopen, want anders zou hij nu wel moeilijker lopen, maar het was alsnog belangrijk voor hem om te weten of de kater ergens verwondingen had.

"Ik heb niks," Kwam het antwoord van Silverfang en hij knikte even kort. Dat was mooi, dan hoefde hij zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken. Hij hield zijn blik naar voren gericht, maar hield ook wel Silverfang in de gaten. Het zou namelijk niet best zijn als ze van elkaar gescheiden zouden raken en vooral niet als ze straks naar Windclan territorium zouden gaan. Wie weet wat ze daar tegen zouden komen. Hij ging er wel vanuit dat ze niet tegengehouden zouden worden, maar wat de reactie van de Windclankatten zou zijn als ze erachter kwamen dat Firestar dood was wist hij niet. Het zou misschien als een schok komen, maar toch zou het waarschijnlijk niet zo erg zijn als het voor zijn eigen clan was geweest. Er was natuurlijk ook een mogelijkheid dat ze helemaal geen Windclankatten tegen zouden komen, maar dan zouden ze op zijn minst hun geur later wel ruiken, dus onopgemerkt zouden ze hoogstwaarschijnlijk niet blijven.

Maskheart was half verbaasd dat ze geen Windclanners waren tegengekomen, maar misschien waren ze precies goed gelopen. Ook al zou hij toch wel op zijn minst een patrouille verwacht hebben of ze hadden hun wel gezien, maar hadden hun met rust gelaten. Dat was een optie, maar hij verwachte niet dat dat het geval was. Dat was nu alleen niet meer belangrijk, want ze waren het territorium al uit en dan zou er alleen nog wat kunnen gebeuren tijdens de tocht terug, maar dat zouden ze dan wel weer zien. Ze moesten eerst nog naar de Moonstone en dan zouden ze morgen wel weer zien wat er dan zou gebeuren. Hij keek even naar de lucht en merkte dat de zon al aan het zinken was, wat betekende dat ze wel mooi op schema lagen, want het had ook kunnen zijn dat ze wat sneller hadden gemoeten, maar dat was nu niet nodig.
Toen ze eenmaal aan waren gekomen bij de ingang van de moedermuil was de zon al een stuk verder gezonken en dat zou betekenen dat ze zo wel de grot in moesten gaan. "Als we straks bij de maansteen zijn wat... Wat gaat er dan gebeuren?" Daar kon hij hem niet veel over vertellen. Hij kon hem alleen vertellen wat hij moest doen, maar dat was waarschijnlijk beter uit te leggen als ze eenmaal binnen zouden zijn. "Ik leg het uit als we binnen zijn." Hij had de vraag graag willen beantwoorden, maar hij wist sowieso niet hoe een leider ceremonie ging. Hij wist alleen wat hij moest dan als Medicine cat en dat was het. "Ben je klaar om te gaan?" Hij wachtte even op een bevestigend antwoord van de kater en stapte toen door de ingang van de grot, naar binnen. Eenmaal binnen liep hij rustig door en volgde hij de voor hem al wel aardig bekende weg. Hij wist onderhand wel dat hij toch niks zou zien als hij door zou gaan, dus daar deed hij ook niet eens moeite voor. Hij liep alleen niet al te snel door de tunnel heen, want hij wilde wel hebben dat Silverfang hem nog zou kunnen volgen.

Het duurde niet lang meer voor hij merkte dat de wanden naast hem verdwenen en ruimte gaven aan de grot waar de moonstone in stond. Door het gat in het dak van de grot kwam er toch een beetje licht de grot binnen, maar omdat de maan nog achter een wolk zat lichtte de steen nog niet op, maar de wolk zou waarschijnlijk zo wel verdwijnen en hij wist dat hij Silverfang dan waarschijnlijk even de tijd moest geven om alles in te nemen. Dat had hij zelf namelijk ook wel nodig gehad de eerste keer en het gaf hem nog steeds een speciaal gevoel elke keer dat hij het weer zag.
De wolk verdween voor de maan, wat ervoor zorgde dat het licht via de opening de grot in kon gaan en zo de steen oplichtte. Even knipperde hij een paar keer met zijn ogen tegen het licht, maar ze raakten er al snel gewend aan. Hij richtte dan ook zijn blik op Silverfang, wie een vragende blik op hem wierp. "Het is de bedoeling dat je naast de steen gaat liggen en de steen met je neus aanraakt. Dan zal je vlak nadat je de steen met je neus hebt aangeraakt in slaap vallen en als het goed is zul je dan wakker worden in Starclan." Dat was zo'n beetje alles dat hij de kater kon vertellen. Er was sowieso een geheimplicht over wat er allemaal gebeurde tijdens het dromen met Starclan, maar ook wist hij niet hoe het zou gaan tijdens de ceremonie. "Ik zal hier blijven wachten tot je terugkomt." Zei hij en wachtte geduldig tot Silverfang de steen zou gaan aanraken.

Maskheart wachtte af tot Silverfang uiteindelijk naast de steen ging liggen en na wat te aarzelen ook de steen aanraakte met zijn neus. Hij wist hoe snel dit kon gaan en merkte dan ook al snel dat Silverfang aan het slapen was. Nu was het dus alleen nog maar wachten tot de kater terug zou komen en hopelijk met zijn nieuwe naam, want je wist maar nooit wat Starclan van plan was, maar toch ging hij er wel vanuit dat alles goed zou gaan. Hij wachtte nog heel even tot hij een plekje uitzocht en er ging zitten. Hij ging wel zo zitten dat hij Silverfang in de gaten zou kunnen houden, want hij wilde wel weten wanneer zijn leider weer terug zou komen. Misschien dat hij ondertussen even in slaap zou vallen, maar toch was hij wel van plan om wakker te blijven. Het zou alleen nog een hele klus worden, omdat hij de vorige nacht eigenlijk ook niet geslapen had.