Two Snows at one place

Zijn poten hadden hem regelrecht richting de Sandy hollow geleden. Waarom wist hij niet, maar ergens gaf het hem wel een nostalgie gevoel. Het deed hem denken aan de tijden dat hij nog apprentice was, tijden waarin hij zich nog vredig gedroeg en met iedereen vriendelijk omging. Maar er was veel gebeurd sindsdien, te veel. Het heeft ervoor gezorgd dat hij zich gedroeg zoals nu. Maar het verleden was het verleden. En hij wist dat hij dit nooit terug kon draaien. Een zachte zucht verliet zijn bekje toen hij verder stapte, niet goed wetende wat hij moest doen. Snowdrop had hem geen taak gekregen, en no way dat hij zou luisteren naar die Silverfang, Silverstar of hoe die rotzak nu ook heette. Veel maakte het toch niet uit. Nu was het beleid van de Thunderclan gevormd door katten die hem niet mochten. Lekker handig was dat..

{Snowdrop}

Ze liet zich door haar poten zakken, haar goudgele ogen waren gericht op een kleine muis die tussen de bladeren scharrelde. Rustig zette ze een stap naar voren, waarbij even de blaadjes zachtjes kraakte. Het magere beestje was veel te alert en keek op waarna hij haar grijswitte pels zag en zich uit de poten maakte. Langzaam kwam ze overeind en zuchtte zachtjes. Het was best lastig om te jagen als er bladeren lagen want ze was niet bepaald de felxibelste of de lichtste. Ze was meer een kat die moest vertrouwen op haar grote als het op jagen aankwam en ook natuurlijk het feit dat ze wat sterker was dan de gemiddelde kat. Dit zou beteken dat ze een goede vechter was, maar dat was ze helemaal niet. Haar karakter was rustig en vredevol waardoor haar sterke lichaam vaak werd verwaarloost. Maar ze had Whitelion al een keer kunnen verslaan... Dus zo slecht kon ze nu ook weer niet zijn...
Ze wandelde rustig verder, haar blik stond neutraal toen ze de witte gestalte opmerkte. Ze herkende hem als Snowstorm, veel wist ze niet over hem, maar ze wist echter wel dat hij het niet zo goed kon vinden met Silverstar. Toen ze dichter kwam vertraagde ze haar pas waarna ze rustig ging wandelen en op hem afstapte. "Dag Snowstorm," zei ze met een knikje naar de witte warrior.

Zijn ongewoon blauwe ogen staarden voor zich uit, het grijswitte gestalte dat op hem afgelopen kwam nog niet opmerkende. Hij schrok dan ook deels toen hij plots een stem hoorde. 'Dag Snowstorm,' Zodra de woorden zijn gehoorstelsel binnendrongen en hij zich omdraaide om te zien wie de zin had uitgesproken, wendde zijn oren iets naar achteren. "Snowdrop." Miauwde hij terug, zijn felle blauwe blik in de hare priemende. Ze mocht dan misschien deputy zijn, Snowstorm was niet de kater wiens respect je zomaar kreeg als je een hoge rang had. Zijn respect moest je verdienen, met daden, niet met woorden. Het liet hem koud wat ze tegen hem zei, zolang ze de Clan maar goed diende en groots maakte. Dan, heel misschien, was er een kans dat hij respect begon te ontwikkelen.

De witte kater draaide zich om naar haar en plooide zijn oren wat naar achter. De grijswitte kattin wiebelde even met haar oortjes waarna ze gewoon rustig bleef en de kater met een kalme blik aankeek. "Snowdrop." zei hij, zijn ijsblauwe ogen staken diep in haar goudgele blik. Ze liet haar blik daarom ook meteen naar het bos verschuiven, naar de kruinen van de bomen die langzaam hun bladeren aan het verliezen waren. Ze slikte even waarna ze terug naar hem keek, zijn blik ontmoette weer de hare. "Hoe gaat het?" vervolgde ze op vriendelijke toon waarna ze even een stapje naar voren zette en vlug de lucht opsnoof uit voorzorg. Wie wist konden de Riverclanners verder doorgedrongen zijn en dat wilde ze echt wel voorkomen.

De poes vermeed algauw zijn blik en keek inplaats daarvan naar het bos dat zich achter hem bevond. 'Hoe gaat het?' Had ze nog gezegd, waardoor de kater was gaan zitten. Zijn sneeuwwitte vacht begon zachtjes te golven toen een ijskoude wind over zijn ruggengraat rolde. "Zoals gewoonlijk." Sprak hij kalm, zonder al te veel emotie te laten doorstromen in zijn stem. "Met jou?" Vroeg hij tenslotte, om te voorkomen dat de deputy nog een slechter beeld van hem zou krijgen. Wat hem ook was opgevallen was dat de poes zorgelijk haar neus in de lucht stak om de markeringen op te snuiven. Een scheve lach kwam op zijn gelaat te staan, niet vriendelijk bedoelt maar ook weer niet vijandig. "Geen zorgen, ik heb de grenzen al nagekeken. Die vissenvreters zijn niet dieper het territorium ingekomen." Sprak hij koeltjes, nog steeds zijn ongewoon blauwe blik op haar gericht.

Nadat ze had gevraagd hoe het hing met de oudere kater, hing deze zitten. "Zoals gewoonlijk." zei deze. Snowdrop keek hem even aan. Zijn stem had zo leeg geklonken, geen emoties te voelen in die tonen, niks, het was een leegte zonder echt iets anders. "Met jou?" Ze haalde haar schouders op. "Goed," zei ze, waarna ze nogmaals de lucht opsnoof, maar ze zag in haar ooghoek, hoe de kater even schuin lachte naar haar en ze staakte wel meteen haar actie, waarna ze haar oren in haar nek plooide en even naar de grond keek, had ze iets verkeerds gedaan? Snowstorm was immers ouder dan haar... "Geen zorgen, ik heb de grenzen al nagekeken. Die vissenvreters zijn niet dieper het territorium ingekomen." Snowdrop keek hem even kort aan en knikte toen snel dankbaar naar hem. "Bedankt," zei ze met een klein lachje waarna ze ook hing zitten. Ze keek even naar hem, ook weer even kort en merkte nu pas op hoe speciaal zijn ogen wel niet waren, ijsblauw. De grijswitte kattin lachte even naar hem, een onzekere uitdrukking op haar gezicht. "Nog iets interessants gedaan?" De plotse interesse in de kater was snel verschenen, maar zou kort na zijn antwoord vast weer verdwijnen, het was enkel iets om het gesprek wat leven in te blazen. Iets dat ze niet echt goed kon...