Red glow

Het werd steeds lichter in de nursery. Daykit gaapte en keek even om zich heen. Het oranje licht van de zonsondergang viel naar binnen en gaf iedereen die voor de ingang stond een lange schaduw en een oranje gloed. Daykit ging net daar staan, en haar rosse vacht werd rood als vuur. Ze stapte naar buiten en moest haar amberen ogen toeknijpen voor het felle licht. Ze bleef daar staan kijken naar de zonsopgang die boven de bomen uitsteeg. Alles zag er nog roder uit als normaal. dit was haar favoriete moment van de dag. Het was nog rustig in het camp, en alles baadde in het oranje zonlicht. Het was het begin van een nieuwe dag.

~Eerste post Zealpaw

Zijn vacht lichtte net zo vuurrood op als dat van zijn vader Firestar ooit had gedaan in het opkomende zonlicht. Een vermoeide gaap verliet zijn bekje toen hij het kamp even rondkeek en met een verveelde blik in zijn ogen staarde hij naar de Nursery waar zonet een kitten uitliep. Hij herkende haar als Daykit, de pleegdochter van hun nieuw aangestelde deputy Snowdrop. Hij had zo zijn twijfels over haar, aangezien ze hem veel te verlegen leek voor de taken die ze zou moeten vervullen. Maar iedereen was nog onervaren in het begin, zijn vader en Silverfang waren dat waarschijnlijk ook. Zealpaw zou dus maar afwachten en zien wat er van kwam, wie weet bleek ze uiteindelijk juist een perfecte kandidaat ervoor te zijn geweest..

Er klonken pootstappen. Dayit wendde haar blik af van de rode vuurbol en keek in de richting van het geluid. Een vuurrode kater, waarvan ze wist dat het een zoon was van Firestar, kwam op haar af. De gedachte aan Firestar liet een steek van verdriet door haar heen gaan. Hij was moedig gestorven, bij het beschermen van zijn clan, zo had ze gehoord. Ze twijfelde er niet aan. Het had zijn laatste leven gekost. Daykit knikte naar de kater ter begroeting en keek weer naar de opkomende zon.

(Ik had niet vermeld dat hij op haar afkwam, hé? xD

Toen de poes zijn richting opkeek en hem een knik als begroeting gunde, deed hij dit terug. Echt de neiging om ook op haar af te lopen had hij niet echt. Zijn poten waren nog te moe om echt in beweging te schieten. Hij wist dan ook dat wanneer hij terug moest beginnen met trainen eens hij een nieuwe mentor had gekregen, hij enorm zou moeten wennen aan het vroege opstaan. De kater was er vreselijk slecht in, zeker nu de nachten zo koud waren en zijn spieren altijd stijf aanvoelden in de ochtend. Nogmaals gaapte hij even, duidelijk vertonende dat de slaap nog niet geheel uit zijn lichaam verdwenen was.

De kater knikte terug maar bleef liggen. De zon bleef verder omhoog gaan, tot de oranje gloed minderde en meer het alledaagse zonlicht was. Daykit zuchtte even en draaide zich toen weer naar de kater, die nog steeds op dezelfde plaats zat. Langzaam liep ze dichterbij. er stond een beleefde glimlach om haar lippen. Ze wist niet hoe zwaar het was om je vader te verliezen, maar ze wist wel hoe het was om zonder te leven. Er lag iets van medelijden in haar blik.

~Really? Sorry, ik dacht wss van wel x'D Negeer dat stuk maar dan (a)

Toen de poes op hem afkwam en hem begon aan te kijken met medelijden, begon hij zich ietwat geërgerd te voelen. Maar hij wist dat ze het goed bedoelde, en ze was tenslotte nog een kitten. Hij zou het haar niet kwalijk nemen. Hij plaatste eveneens een glimlach op zijn rode gelaat en sloeg even met zijn staart op de grond. "Goedemorgen Daykit." Miauwde hij vriendelijk, zijn heldere blauwe blik op de jongere poes richtende. Hij herinnerde nog goed hoe hij zelf als kitten was; Avontuurlijk en nieuwsgierig. Het was ook een hele opgave geweest voor hem om zes hele manen te wachten voor hij apprentice mocht worden, en nu hij het eindelijk was, daagde zijn mentor niet op. Ergens hoopte hij dat deze kitten voor hem niet hetzelfde lot te wachten stond.

"Goedemorgen Daykit", antwoordde de apprentice, waarvan ze zich net herinnerde dat zijn naam Zealpaw was. Ze knikte als antwoord en ging zitten met een vragende blik in haar ogen; Als ze hier niet mocht zitten, dan zou ze snel weggaan, maar ze kon er niet bepaald naar vragen. De rosse kitten gaapte even en strekte zich eventjes uit, waarna ze haar aandacht weer naar Zealpaw richtte.

De kitten zei niks terug, maar knikte alleen als antwoord. Even wiebelde de roodwitte kater met zijn oren, niet goed wetende waarom ze niets terug zei. Was hij onbeleefd geweest omdat hij niet zelf naar haar was toe gegaan? Was dat de reden? Zealpaw schudde even onopvallend zijn kopje en probeerde zich te focussen op iets anders. "Hoe gaat het?" Vroeg hij dus maar, Daykit aankijkende met zijn heldere blauwe ogen.

"Hoe gaat het?", vroeg de apprentice. Daykit bleef gewoon vrolijk glimlachen en tikte een keer met haar staart op de grond. Ze was zo blij dat ze een manier gevonden had om te communiceren dat het niet eens in haar opkwam dat Zealpaw dat misschien niet eens snapte. De rosse kitten hield haar kopje schuin en deed haar mond open en dicht, alsof ze iets wou vragen, waarna ze met het puntje van haar staart naar de rosse kater wees. Er was een vragende blik in haar ogen, maar ze bleef glimlachen. Ze probeerde gewoon te vragen hoe het met hem ging.

Opnieuw zei de poes niets en maakte ze slechts enkele rare gebaren met haar staart. Zealpaw's oren begonnen wat ongemakkelijk te wiebelen bij het zicht ervan. Was er iets mis? Had hij dan toch iets verkeerds gedaan? Zijn blauwe blik vestigde zich op de kleinere kitten toen hij zijn mond opende om tenslotte dan toch de vraag te stellen die in zijn hoofd rondzweefde. "Is alles oké? Ik heb toch niets verkeerds gedaan?" Klonk zijn stem lichtelijk bezorgd, zich afvragende of alles oké was.

Terwijl de kater rustig afwachtte op een antwoord van de rode kitten, wist hij niet dat er tegelijkertijd een andere kleine pluizebal hem besloop. Hij schrok dan ook even zodra iets of iemand zijn staart vastgreep en aanstalten deed om eraan te gaan sabbelen. Algauw trok Zealpaw zijn staart weg en keek hij de grijze kitten wat verontwaardigd aan. "Waar was dat voor nodig?" Miauwde hij verontwaardigd, maar wel met een speelse glimlach op zijn gelaat om te voorkomen dat hij anders de kleine kat zou wegjagen. Zealpaw was niet bepaald handig met kittens, maar wist ongeveer wel wat hij moest zeggen en wat hij moest doen. Maar hij was nog jong, en zo dus was het meer dan normaal dat hij nog onhandig was. Later zou dit wel verbeteren.