It feels so wrong,wake me up out this nightmare.{Silvercloud}

De zilveren poes had zichzelf verplicht om nog wat te gaan jagen. Ze had geweigerd om zich te laten verzorgen door de medicin cat. Haar wonden stoorden haar dan ook niet echt en er waren heus wel katten met ergere wonden geweest. Ze vermeed dan ook zoveel mogelijk het kamp, waardoor jagen een perfect excuus was. Haar clan ging voor. Haar loyaliteit was groot, soms wel groter dan haar eigen zorgen. Maar ze deed het met veel plezier. Met een waterrat tussen haar kaken liep Silver langs de oever van de Stream. Haar oren schoten even bedenkelijk naar voren toen de geur van Lynx haar wist te bereiken door de sterke geur van bloed. "Hoi Silvercloud." De warrior legde haar prooi neer bij de begroeting van de kater. Hij leek maar vaag voor zich uit te kijken, naar zijn spiegelbeeld. 'Wat doe je?' mompelde ze zachtjes en ging nieuwsgierig naast hem staan, haar blik gericht op het water. Zat er iets in het water? Ze zag niets, enkel hun spiegelbeelden op het vlakke water.

De poes wenkte even bedenkelijk met haar ene oortje, terwijl ze wachtte op een antwoord van de kater. "Ik heb nooit gezegd dat je moest komen,als je hier enkel bent om te laten merken hoe volwassene je opeens bent geworden," Silvercloud haalde haar lip op bij zijn antwoord. "Dan heb ik geen belangstelling,sluit je maar bij de rest aan en wordt maar net zoals zij. Zó volwassene" Een korte grom ontsnapte langs haar lippen. "Misschien word het eens tijd dat jij wat meer volwassen word. Je kan niet eeuwig een apprentice zijn," snauwde ze de kater toe en duwde haar nagels in de grond onder haar poten. "De verantwoordelijkheid ligt nu bij ons." siste ze er nog achter. "En ik word niet volwassen, jij gedraagt je gewoon als een verwende apprentice." Ze keek de kater met priemende ogen aan. Als hij haar ging beledigen, kon zij dat ook. En Silvercloud was niet iemand die voor zoiets terug deinsde.

Lynxfang schreef:

....

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Woedend en verbijsterend staarde hij haar aan,zijn pels was dik opgezet en een kort blaasje ontsnapte uit zijn bek die halfopen stond. Toen hij uiteindelijk haar woorden had gehoord,begon hijzelf meteen met de tegenaanval,"Ik hou me altijd aan de Warrior Code,sinds mijn Apprentice tijd heb ik me als een Warrior gedragen en taken aangenomen die ik nog niet hoefde te hebben"viel hij uit,"Ik was en ben altijd volwassene geweest,sinds ze mijn familie hebben vermoord"sprak hij met een kalme stem verder,al trilde hij van woede,"IK BEN GEEN VERWENDE APPRENTICE,IK VRAAG NOOIT IETS TERUG VOOR MIJN DADEN!!schreeuwde hij nu,recht in Silvercloud's gezicht. Toen hij uitgeschreeuwd was hijgde hij en keek haar nog steeds woedend aan. Hoe durfde ze hem niet volwassene te noemen?

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

De poes draaide zich nu zijdelings naar de kater om toen hij haar woorden bevestigde. "Het spijt me," Ze keek hem wat twijfelend aan, niet wetend wat ze nu moest zeggen. Haar ogen vingen die van hem op toen hij naar haar op leek te kijken. Ze had wel gemerkt dat de kater de laatste tijd onder alle druk leek weg te kwijnen. Wat daar de exacte oorzaak van was, was haar een raadsel. Maar ze zou er nog wel achter komen. Ze waren altijd goede vrienden geweest. Het was dan wel iets geminderd, hun dagelijkse gesprekken, maar dat wilde niet zeggen dat ze het niet terug konden oppikken."Blijf" Silvercloud's vacht was ondertussen gaan liggen. "Ik blijf wel, maar dan wil ik wel weten wat er de laatste tijd met je aan de hand is." mompelde ze zachtjes en zette zich ter plekke neer.

De poes legde haar staartje over haar voorpoten en richtte haar blik op de kater toen deze begon te spreken. ''Firestar,ik heb het gevoel dat zijn dood mijn fout is" Even draaide ze haar oortjes zijdelings bij wat de Riverclan kater zei. Het was ook helemaal zijn fout niet, maar die van Snowkiller, de kater die zij nog uit het water had gevist. Het was niet dat ze hem mocht, maar loyaliteit naar haar clangenoten ging gewoon altijd voor alles. Maar ik blijf me schuldig voelen,als ik hem niet zomaar had laten gaan,dan leefde hij nu nog Ze zocht Lynxfang's ogen op en duwde zich recht, waarna ze hem een kort kopje gaf, een troostend kopje. "Je moet je niet zo laten doen, laat je niet te veel leiden door je emoties." mompelde ze en zette zichzelf terug voor hem neer. "Dit kon iedereen overkomen. Het is gedaan en kan niet meer worden terug gedraaid."