Stumbled upon a place

''Not every open wound is simply healed by time, but revenge is always sweet and chaos is the prize.''

Aarzelend wierp de queen nog een laatste blik op de nursery voor ze het kamp uitstapte. Ze moest ooit leren haar kitten los te laten als deze de leeftijd van zes manen bereikt had, dus waarom niet nu alvast een beetje oefenen?
Het was al een tijdje geleden dat ze het kamp uit was geweest. Ze wilde Forestkit geen moment uit het oog verliezen. Het kamp was niet echt een vrolijke plek de laatste dagen. Ruim drie manen geleden was haar geliefde Lotusflare vermoordt door dezelfde monsters die haar nobele leider om het leven gebracht hadden. Ze walgde van RiverClan, het waren een stelletje ratten. Gelukkig wist ze haar woede en verdriet grotendeels te verbergen achter een glimlach.
Een tijdje had ze doelloos rond gesjokt zonder enig idee waar haar pootjes haar heen brachten, iets wat ze wel vaker deed. Haar heldere blik viel op een kater die ze herkende als het zoontje van Firestar. Wat deed hij hier alleen? Dit was toch een plek waar mentoren hun leerlingen heen brachten om te trainen? De arme ziel zal vast kapot zijn over de dood van zijn vader. Misschien kon ze hem maar beter gezelschap gaan houden.
Voorzichtig trippelde ze de zandkuil in, naar het katertje toe. ''Hey,'' begroette ze hem op vrolijke toon, alhoewel, die probeerde ze op te zetten.

Aan de toon van zijn stem te horen had de kater zeker moeite met het verlies van zijn vader, wat ook wel vrij logisch was. Een dierbare verliezen was altijd moeilijk, maar gelukkig wisten de meeste zich er vroeg of laat wel weer overheen te zetten.
''Jep!'' Was haar antwoord op zijn vraag. ''Ik ben blij dat ik moeder ben geworden, maar om drie manen lang in het kamp rond te hangen is niets voor mij.'' grinnikte ze. Waarschijnlijk klonk haar vrolijke toontje wat geforceerd, maar ze hoopte dat ze deze leerling hiermee wat uit zijn verdriet kon trekken. ''Dus,'' Ze wilde dolgraag een gesprek beginnen, maar ergens was ze ook wel bang dat het hem eerder zou irriteren in plaats van opvrolijken. ''Arrowpaw, was het toch?'' Haar stem klonk iets voorzichtiger. Het zou haar niets verbazen als de leerling liever alleen gelaten wilde worden.