Evil lurks in the darkness beyond. I'll be outside [ O P E N ]

Zijn nu nog kittenblauwe kijkertjes keken het kamp rond. Een schattige kleine tabby. Nauwelijks één moon oud. Zo kon je hem zien. Maar dat was hij niet. Hij was een ander soort kat. Nu misschien nog niet, maar het zat er aan te komen. Zijn moeder was zo. Zijn vader was zo. En hij zou zo zijn.
Joltkit speurde zonder iets te zeggen het kamp af. Hij speurde naar niets. Hij had geen zin om iets te zeggen. Mocht er iemand komen, dan kreeg die nu een grote bek van hem. Of niet. Hij kon ook stil blijven. Misschien deed hij dat wel. Maar nu dacht hij daar even niet aan. Hij zou wel zien. Het lag eraan wie er op hem af kwam. Wie er hier dan ook zou komen. Hij zat immers in de donkere schaduw van de nursery, en met deze grijze lucht van leaffall was het hier alleen nog maar donkerder. Het was een fijne plek.

Ah, mousedung. Er was iemand zo slim geweest om bij hem te komen zitten. In stilte observeerde Joltkit hem. Apprentice, constateerde hij. Veel groter was hij niet. Tabby, dat ook, en grijs. Blauwe ogen, zoals hij nu nog. Grappig. Hahaha, eh, nee. Niet grappig. De andere kater - nog een gelijkenis - snorde, iets wat je Joltkit nou niet snel zou horen doen. "Gegroet, soortgenoot," sprak hij. De jongere tabby lichtte langzaam één wenkbrauw op. Wát? "Wat doe jij hier, helemaal van de nursery af?" Ehm, dat snapte hij niet. Hij zat náást de nursery, nota bene. Waarom zou deze kater zoiets zeggen? "Ik zit naast de nursery," antwoordde hij dus. Zijn wenkbrauw hing nog steeds niet op de normale plek. "Nou, wat wil je van me?" gromde hij. Spreken had hij wel geleerd in de afgelopen tijd. Niet door het te doen, dat vooral niet. Maar door goed te luisteren. Want dat was zijn specialiteit. Hij kon luisteren, hij kon horen, van alles wat iedereen zei pikte hij wat op. Hij was een snelle leerling als het ging om dit. Hij was de spion en de vechter. Perfect.

Rusteloos trippelde Daypaw door het territorium. Als ze zo opgefokt was kon ze nooit goed jagen. Steeds weer probeerde ze het, maar iedere keer rook het diertje haar te snel en glipte weg. Iedere keer slaakte ze een gefrustreerde kreet en ging dan op zoek naar een nieuwe prooi. En dan gebeurde alles weer opnieuw.
Uiteindelijk had ze haar pogingen tot jagen maar gestaakt. Ze was naar de Sunningrocks gegaan om te genieten van de zon. Al vrij snel kreeg ze genoeg van het liggen niksen -en verdween het laatste beetje zon achter de dikke grijze wolen- en was ze weer opgesprongen. Wat nu? Als ze vrienden had gehad zou ze iets leuks met hen gaan doen. Maar ja, jammer voor haar dat ze er geen had. Ze sjokte rond in het gebied, haar zintuigen testend op rondscharrelende prooi. Ook dit begon haar op den duur te vervelen. Ze slofte naar het Camp. Misschien viel er daar nog iets te doen. Irritante kittens pesten ofzo.
Toen ze in het Camp aankwam keek ze om zich heen en kwam tot de veronderstelling dat er geen kittens in de buurt waren die een gemakkelijk doelwit vormden. Haar blik gleed langzaam langs de Apprentice Den, de Warrior Den en de Nursey. Vlak naast de Nursey zag ze twee katten zitten. Ze besloot er naartoe te lopen. Toen ze dichterbij kwam kon ze zien wie het waren. Riverpaw en Joltkit. 'Nou, wat wil je van me?' hoorde ze Joltkit grommen. 'Hey,' mompelde ze terwijl ze neerplofte. 'Jullie ook hier.' De laatste drie woorden waren nauwelijks verstaanbaar.

Oh help. Niet nog zo'n vervelend gevaarte. Op hen af liep een rood apprentice meisje. Hij wist haar naam niet. Gelukkig, het boeide hem ook helemaal niet hoe ze heette. "Hey," zei ze. Het was bijna onverstaanbaar, vooral de laatste drie woorden. "Jullie ook hier?" Zoiets was het. Jaha, hij had geen slecht gehoor. Ze plofte naast hem en Riverpaw neer. Ze stonk naar vis, zoals de rest van hun Clan. Vis stonk helemaal niet zo. Andere katten stonken gewoon, naar zijn mening. Ongeamuseerd tikte hij voorzichtig heen en weer met zijn korte, tabby gestreepte staartje. Gatverdamme, kon iedereen niet gewoon even oprotten ofzo? Met hun vragen en hun groeten, hun vrolijke lachjes en 'eerlijke,' hartjes. Joltkit zou maar al te graag alle vrolijkheid uit zijn Clan wissen. Riverclan was de beste Clan, maar werd niet geleid door de beste. Hij moest leider zijn. Dan koos hij Mazelock als zijn deputy, en dan zou de Clan eindelijk zijn zoals deze hoorde. Deze apprentices zaten hun tijd te verdoen met hem, terwijl ze ook hadden kunnen jagen voor zijn moeder. Dan was haar melk tenminste wat vetter, en dat was extra lekker. Deze twee mousebrains zaten hier maar niets te doen!