[Halloween event groepje 1] In a cold cold night~

Langzaam sloop de witte kater door het donkere bos opzoek naar onschuldige muizen. S'nachts waren veel dieren actief, zowel vijand als prooi, s'nacht was de tijd van de jacht. Gespannen liep hij door het bos zonder een geluidje te missen. Draco had zin in avontuur en wanneer kon je het beter vinden dan op dit tijdstip? Een lichte grijns speelde rond zijn lippen toen een spierwit muisje zich bekend maakte met een hoop gekraak. Tenminste voor hem was het een hard geluid, iemand die niet had opgelet zou niks hebben gehoord, maar hij wel. Al zijn zintuigen waren geactiveerd en niks ontsnapte aan zijn aandacht. De geur van eventuele vijanden, het geluid van het muisje dat zich langzaam verplaatste, de stevige aarde onder zijn poten en natuurlijk waren het zijn ogen die ieder druppeltje licht opvingen. Zo lukte het de witte kater om algauw tevreden door te lopen met een klein wit diertje in zijn mond. Een paar druppeltjes bloed gleden langs zijn witte kin en lichtte op in het maanlicht. Het gaf hem een spookachtige aanblik en hij vond het geen probleem. Dat zou nieuwsgierige kittens wegjagen. Snel en geluidloos als een schaduw vertrok hij richting de twolegs. De laatste tijd waren daar dingen veranderd die geen kat konden ontgaan. Er waren heel wat twolegs geweest die een soort heel apart huis bouwden en hij vroeg zich af of het al klaar zou zijn. De witte kater had namelijk altijd iets gehad met huizen binnensluipen, en zeg nou zelf, wie zou dit huis kunnen weerstaan? Meestal deed hij dat soort dingen overdag maar nu kon het ook prima. Zijn muis liet hij achter bij het kamp en keek even om zich heen. Zijn ogen vielen op een poes die blijkbaar ook wakker was. Cara nogwattes, haar naam boeide hem niet. Wat de young-one wel boeide was het feit dat ze misschien wel wou weten waar hij heen ging. Dus mompelde hij ’Twolegs, nieuw huis, kijken’ smeet zijn muis neer en verdween.

Hijgend bleef hij stilstaan bij het donkere gebouw. Het was af. Zwijgend bleef hij een minuut of tien zitten en bestudeerde het aparte ‘huis’. De buitenkant zag er niet bepaald uitnodigend uit en hij vroeg zich af of de binnenkant veel beter was. Toch weigerde hij om bang te zijn voor dit huis en zette een paar kleine stappen dichterbij. Het deed hem denken aan een ding dat hij ooit eerder had gezien. Zijn zoveelste avontuur in een twoleg huis was in een grote villa geweest en aan de muur had een plaatje gehangen. Er had een soort mens opgestaan met scherpe hoektanden en er leek bloed aan te hangen. Alsof hij net een muis had gegeten, maar mensen aten geen muizen. Wat had de poes die daar woonde ook al weer gezegd? De naam van de persoon was iets geweest met Drac, maar geen Draco. Dracula! Dat was de naam. Hmm, Dracula Malfoy, klonk best goed. Misschien kon dat zijn schuilnaam worden als hij die ooit nodig had. Jep, de young-one had toekomstplannen. Met vernieuwde moed liep hij naar het gebouw en probeerde een ingang te vinden. De spinnenwebben die eromheen hingen hinderde zijn zoektocht en dus haalde hij er een paar neer. Geïrriteerd haalde hij het kleverige spul uit zijn vacht. Waarom hingen twolegs in hemelsnaam spinnenwebben aan hun huizen? Nieuwsgierig geworden door deze vraag liep hij naar de ingang. Tot Draco’s opluchting stond hij open. Met een zenuwachtig grijnsje stapte hij naar binnen, het donker huis in.

Onmiddellijk overviel het donker hem en grommend wachtte hij tot het duidelijker werd. Nu kon de witte kater een paar vormen onderscheiden en nam de omgeving in zich op. De witte kater stond in een soort van gang en de verschillend dingen die hij kon onderscheiden waren niet erg aantrekkelijk. Zacht gegiechel klonk en al zijn haren rezen overeind terwijl hij dreigend siste. Hij speurde om zich heen naar de bron van het geluid maar zag niks. In de verte klonken stemmen en hij kromp ineen. Er waren meer katten hier! Echter leken de stemmen die hij hoorde niet bij het gegiechel te passen, er was dus nog een onzichtbare kat. Langzaam zette hij een stap vooruit en ging dieper het huis -als je het nog zo kon noemen- in. ’Aargh!’ meteen deinsde hij minstens vier stappen achteruit en vloog weer naar voren toen zijn staart tegen iets aankwam. Met grote ogen keek hij om zich heen, maar zag niks meer. Wat was dat geweest? “Play with me.” Dat was die giechelaar! Dreigend klapte hij zijn nagels uit zoekend naar het onbekende. Draco hield van avontuur, maar niet van dit.

~Hope it's oke~