Silly lamb {Creamypaw}

{SPT}

Ze lette nauwlettend op dat ze geen sporen na liet. Het gras had al een spoor achter zich gelaten, evenals de pootafdrukken in de modder, maar verder dan dat kon je niet weten dat het van haar afkomstig was. Voordat ze het kamp betrad, had ze zich tegoed gedaan aan haar schamele vangst van zojuist. Het muisje speelde ze in één keer naar binnen. Van de restjes had ze netjes ondergegraven onder een hoopje aarde.
Even keek ze om zich heen alsof ze elk moment een preek kon verwachten. Maar toen dat uitbleef stapte ze het kamp weer in waarbij ze per ongeluk op een den-genoot stootte. "Kun je soms niet beter uitkijken, uilskuiken!"

I'm so sorry. Beter dan dit werd het niet.

De grijze poes snoof minachtend. Wat een onnozelaar! Welke kat reageerde nou op zon manier tegen een geïrriteerde kat. Ze dacht toch echt dat het duidelijk was hoe geïrriteerd ze was. "Dan zou je maar beter weer vertrekken want je zit in m'n weg!" Ze sprak het ook absoluut niet vriendelijk uit, zo dus de kater was gewaarschuwd. "Zie ik je nog? Ga terug naar je den achterlijk schaap. Of moet ik je er heen katapulteren?" Ze bleef nog even wachten totdat hij iets van actie zou gaan ondernemen. Maar haar geduld raakte gauw op.

Ze begreep de kater echt niet. Hoe kon iemand nou zó achterlijk zijn. Het leek alsof hij alleen maar positiviteit kende. En laat ze dat nou het meest haten. Haar blik veranderde naar neerslachtig. Hoe kon hij nou zo vriendelijk blijven terwijl ze hem alleen maar uit schold? Het leek eindelijk tot hem door te dringen dat hij in haar weg stond. Maar hardnekkig bleef ze toch staan. Er was echt iets mis met die kater, hoe kon hij nou zo vriendelijk en rustig tegen haar blijven! Ze zou er hoe dan ook voor zorgen dat hij minder vriendelijkheid zou uitstralen. "Wat is er mis met jou! Waarom blijf je zo rustig. Ik sta je de huid vol te schelden!" Ze keek de kater aan alsof ze wachtte op zijn antwoord. "Waarom doe je zo! Je ouders zullen vast veel schaamte om je gekend hebben." Het waren harde woorden, woorden die haar niets deden. Maar het was allemaal deel van haar plan. Ze had geleerd veel katten met hun ouders en hun verleden te treffen. Dat waren vaak hun zwakste plekken. In elk geval bij poedels. Wat haar betrof had ze zich nooit droevig gevoeld over haar ouders.

Ze kon wel een tevreden grijns laten zien dat het lukte, maar daarentegen bleef ze gewoon koel en met dezelfde ongeïnteresseerde blik voor zich kijken. "Inderdaad ja. Maar ook niet iedereen zijn dag word verpest door een kleine wees als jij. Nou heb je het geluk dat ik je niet onmiddellijk aanval." Ze trok haar wenkbrauw wat op. Hij had echt geluk deze keer. Volgende keer zouden het geen woorden zijn die hem zouden pijn doen. "Hoe weet je het zo zeker, wees! Dat je ouders trots zijn? Je hebt hen niet eens gekend. Geen wonder dat ze zo snel bij je weg wilden." Het deel over haar ouders liet ze opzettelijk rusten. Het boeide haar niet wat er met de hare gebeurd waren, dus kwetste het haar ook niet langer.