[Halloween event groepje 3] You think I’m crazy?

De maan stond al hoog in de lucht, Duskpaw was de hele tijd opgebleven zodat hij wat kon onderzoeken. Eerder die dag had hij bij de borders bij de twolegs waren een raar huis gezien. De nachtzwarte kater had er niet eerder durven kijken maar hij was er zeker van dat niemand hem zou volgen als hij zo laat op pad ging, aangezien de katten dan in hun warme nesten zouden liggen. Omdat de kater het niet helemaal alleen op onderzoek wou gaan besloot de kater twee andere Apprentice's wakker te maken, of in iedergeval, hij dacht dat ze aan het slapen waren. Waneer hij de twee wakker porde met zijn poot mauwde de kater met een gedempte stem "Komen jullie mee? Ik heb iets intressants gevonden." of ze met hem meegingen was de vraag, ze konden hem natuurlijk ook nog gaan verlinken aan een van de wakende Warriors die zich in het kap bevonden maar dat lag aan hun. Zonder op een antwoord te wachten sloop Dusk de den uit, keek om zich heen om te checken dat niemand iets verwachtte te gebeuren. De kust leek veilig. Met zijn staart wenkte hij de twee apprentice's welke hij later pas herkende als Mistpaw en Petalpaw, terwijl de zwarte kater richting de kampuitgang sloop wierp hij zo nu en dan een blik achterom, soms om te kijken of de twee hem nog volgden en eventueel andere volgers.
Met de route in zijn geheugen geprint naar die rare Twoleg Den liep hij door het territorium, Duskpaw had de plek alleen maar van heel wat vossenlengtes bekeken maar op dat moment kwam hij veel meer dichterbij dan eerst. Door zijn nachtzwarte vacht was de kater niet te zien, het enige wat hem zou verraden zouden zijn ogen zijn of de zachte geluiden van zijn poten en zijn ademhaling, elk zintuig stond voor het geval dat op strak, als er namelijkiets ging gebeuren wou de Apprentice er klaar voor zijn. Langzaam werd de plek zichtbaar en Dusk keek naar achter, het leek er op dat Mistpaw en Petalpaw hem bog steeds volgden,dat was mooi. Na het huis te hebben bereikt was al vanaf een staartlengte af die vreselijke twoleg geur te ruiken en even wou de kater de geur van zijn neus afspoelen, wat natuurlijk niet kon op dat moment. Nadat hij binnenstapte klonk er een stem door de gehele plek, wat deze zei was nog onduidelijk voor de jonge kater maar dat werd al snel duidelijk. "Play with me." klonk er spookachtig, het gaf de zwartharige maar de kriebels en dat werd zelf nog erger toen de grond begon te trillen, wat het in StarClan's naam ook kon zijn, de kater vond het helemaal niet tof.

Rustig lag Petalpaw te slapen in de apprentice den. Plotseling voel de ze een por in haar zij waardoor ze wakker werd. Uit reactie sloeg ze met haar poot richting de kant waar de por vandaan kwam. Deze raakte niets. Voorzichtig opende de kattin haar ogen, met wat moeite zag ze de zwarte kater voor haar staan. "Komen jullie mee? Ik heb iets intressants gevonden." Zei hij waarna hij naar buiten liep. Uit nieuwsgierigheid volgde de sealpoint hem naar buiten. Ze merkte dat Mistpaw, naast wie ze lag, ook mee liep. Eenmaal buiten herkende ze de kater als Duskpaw. Stilletjes volgde ze hem het kamp uit, richting kittypet gebied. Ze waren een heel eind door Shadowclan gebied gelopen en uiteindelijk hun eigen gebied verlaten. De geur van kittypet drong langzaam haar neus binnen, waarop ze een vies gezicht trok. Vlak voor een huis stopte ze, het stonk er vreselijk. "Wat doen we hi-" Petalpaw werd afgebroken door Duskpaw die het huis binnen liep. Zij en Mistpaw bleven buiten achter. Na het horen van allerlei stemmen besloot de kattin toch het huis binnen te gaan. Zodra ze ook maar een paar stappen binnen had gezet begon de grond onder haar poten te bewegen. Eerst wankelde ze een beetje, uiteindelijk vond ze toch haar balans. Onderweg werd hun pad verlicht door de maan, maar hier was niet veel te zien. Petalpaw zag een paar katten staan. "Wat is hier aan de hand?!"

Blijkbaar hadden ze hier met iets niet normaals te maken. Ze had altijd al geweten dat die Kittypets te veel met hun kop in de wolken zaten maar dit sloeg alles. Haar oren lagen plat in haar nek gevouwen en wat boos gromde ze. Wat hadden ze nu weer op hun dak? En alsof dat nog niet genoeg was rende er ook nog een Rogue binnen waar ze kwaad naar blies. Die katten moest ze echt niet hebben. In haar ooghoek zag ze Petalpaw, Duskpaw en Mistpaw lopen. Net toen ze naar hen toe wilde gaan lopen begon de grond te verschuiven en gleed ze pal langs de Rogue heen. Met een harde afzet sprong ze omhoog op een van de balken waar zojuist nog de schim had gezeten. Hijgend bleef ze even staren naar de grond en zag dat alle drie de apprentices binnen waren gekomen. "Jullie stomme mousebrains! Jullie horen in jullie Den te liggen! Niet in het holst van de nacht eropuit te trekken" zei ze grauwend. Toen viel haar oog op de zwarte schim die met een van de ShadowClan appenrices in zijn bek uitdagend stond de zwaaien. Haar oren gingen naar achter en met een grom sprong ze naar beneden op de rug van de kater. "Let. Him. Go" sprak ze ijskoud terwijl ze haar nagels in zijn schouders sloeg. Hier ging die kat nog lang herinneringen aan over houden, ver nadat ze hier was vertrokken met de drie imbecielen van Apprentices. Zomaar in de nacht her camp uitgaan. Wat dachten ze wel niet dat ze aan het doen waren. Maar voor nu was er een andere prioriteit. Deze was de Apprentices hier weghalen en deze kat voor dood achter laten. Hij bedreigde het voortbestaan van de ShadowClan en dat schoot haar ongelooflijk in het verkeerde keelgat.

Ineens kwam er een andere kat vanaf boven en mepte Duskpaw vrij hard, door de plotselinge klap verloor de kater zijn evenwicht even plofte hij neer. Wat had hij nou gedacht wat hij in de Twoleg Den zou gaan aantreffen? een stelletje twolegs die hun vriendelijk gingen begroeten en verwennen? Nee, natuurlijk niet maar wat er toen gebeurde was verre van wat de Apprentice had gedacht te zien. “Jij bent hem nu, jij bent hem!” hoorde Dusk iemand zeggen “Nou moet jij iemand tikken.” wat in StarClans naam was er allemaal aan de hand? De jonge kater kromp ineen toen hij de stem van iemand hoorde, was dat niet Otterflight? "Jullie stomme mousebrains! Jullie horen in jullie Den te liggen! Niet in het holst van de nacht eropuit te trekken" kort daarna hoorde Duskpaw iets boven hem “Pak ons dan kleine kater, toe dan.” vervolgd door een ijskoude stem van Otterflight. Waar Duskpaw bang voor was? dDat was niet de kat die dat deed, hij was vooral bang voor Otterflight die hem later straf zou geven. "Het spijt me Otterflight! Ik had Mistpaw en Petalpaw hierheen genomen." nam de jonge kat de schuld op hem, wat ook de waarheid was.