Clans

Kalm liep hij langs de rivier. Er lag een vrolijke fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij de waterkant volgde. Zijn oren wiebelden oplettend heen en weer en hij had zijn bek een stukje open, waardoor hij alle geuren opving. Met een schok stond hij stil, rook hij dat nou goed? Meteen bekroop hem een akelig gevoel. Het rook naar Rogue, een Rogue kat in Riverclan gebied. Tweestrijd teisterde zijn gedachten. Het kwam door een groep Rogue katten dat hij buiten bewustzijn was geraakt en daardoor een deel van zijn trainingen gemist had. Toch won zijn loyaliteit aan de Riverclan het van zijn angst. Hij dwong zichzelf weer te gaan lopen en volgde de geur. Totdat zijn blik die van een jonge poes kruiste. Hij nam haar peilend op terwijl zijn crèmekleurige vacht omhoog kwam. “Wat doe jij hier?” Er lag een argwanende klank in zijn stem en hij moest zijn best doen om de beelden die op zijn netvlies gebrand waren op de achtergrond te houden, daardoor rook hij licht naar angst. Hij staarde de poes strak aan. Waarom was zij hier? Ze hoorde hier niet, ze moest weg.

Ze straalde iets uit wat Creamypaw niet goed kon plaatsen, maar hij wist wel dat het niet klopte. Er was iets aan deze poes wat niet klopte. Meteen begonnen de beelden in zijn geheugen over elkaar heen te duikelen. Zijn moeder die stierf terwijl hij tegen haar aangekruld lag en smeekte dat ze bij hem mocht blijven en de dode Rogue kat die een eindje verderop lag vermoord door zijn moeder. Toen de groep Rogue katten die hun patrouille hadden aangevallen en de Rogue die hem aangevlogen was. Die hadden ook zo’n soort blik in hun ogen gehad. Waren Rogue katten nou gewoon gek? Of kwam hij steeds de verkeerde tegen. Hij schudde zijn kop om het beeld en de angst kwijt te raken. Zij stond in Riverclan territorium dus moest hij haar hier zien weg te krijgen. Hij moest helder blijven. Toen ze iets zei schoten zijn oren naar achter, plat op zijn kop. Die stem alleen al liet een koude rilling over zijn rug lopen. “Jij mag hier niet zijn. Dit is het territorium van de Riverclan. Je staat midden in clangebied.” Hij keek haar verontwaardigd aan terwijl de beelden opnieuw naar de voorgrond probeerde te komen. Zijn poten trilden onder zijn lijf terwijl hij ze terug duwde.

Het was de manier waarop ze voor hem stond, waardoor hij het al wist voordat ze het ging zeggen. Ze zou niet uit zichzelf weggaan. Toen ze zei dat ze ging waar ze wilde verscheen er een kleine fonkeling in zijn ogen. Hij had een hekel aan vechten en hij vond het erg om anderen te bezeren, maar zijn loyaliteit was groter. Hij deed alles voor de Riverclan en als hij daarbij een kat uit het territorium moest zien te krijgen dan deed hij dat. Zijn haren stonden recht overeind en hij siste kort. “Zo werkt het hier niet.” Hij staarde haar strak aan, maar in zijn ogen was te zien dat  het hem moeite koste. Zijn trauma stond nog vers in zijn geheugen en dat was niet zomaar weg. Toen sprong hij naar voren terwijl hij zijn nagels uitsloeg. Hij remde pal voor haar af en sloeg zijn poot naar haar schouder. Hij was klein van stuk, misschien ietsje groter dan haar. Veel scheelde het alleen niet en een deel van hem wilde dit helemaal niet. “Ga weg.” Siste hij toen. Opnieuw verscheen het beeld van zijn dode moeder op zijn netvlies en de pijn flitste door zijn blik.

Hij gilde het uit toen haar poot over zijn gezicht kraste. Gelukkig voor hem miste ze op een haar na zijn ogen en bleef ze in zijn wang hangen. Het deed vreselijk veel pijn en meteen dacht hij aan de Rogue die hem in coma gemept had. Hij sidderde over zijn hele lijf toen ze zijn buik begon te bewerken. Hij voelde hoe haar nagels steeds meer van zijn buik openhaalde. Beelden duikelden over elkaar heen en maakten hem gek, waardoor hij niet normaal kon functioneren. Totdat de geur van bloed steeds sterker werd. Hij moest iets ondernemen, anders zou hij hier vermoord worden. Hij schudde zijn kop om weer bij zinnen te komen, wat heel veel van zijn zelfbeheersing vroeg maar het lukte hem. Toen draaide hij zich razendsnel van haar af. Zijn snelheid was zijn voordeel. Hij was niet sterk of gespierd, maar hij was vlug en lenig. Hij sloeg zijn poot in haar buik toen ze nog op haar rug lag, daarna sprong hij op over haar heen en liep dichter naar de rivier. Dit was een gevecht op leven en dood en dat wist hij. Ze wilde hem duidelijk vermoorden, dus moest hij wel. Hij moest zichzelf verdedigen. “Voor de Riverclan.” Mompelde hij. Bloed liep uit de vele krassen die ze op zijn lijf gemaakt had. Hij had het te lang toegelaten en dit was waar hij het mee moest bekopen. Hij wachtte af of ze weer op hem af zou komen.

Wilde ze hem nou echt in het water trekken? Dat leek er wel op, op de manier waarop ze op hem afkwam. Blijkbaar wist ze echt niks van de clans af, want in het water zou ze het niet van hem winnen. Ook al had ze geleerd om te zwemmen. Hij was zo ongeveer in het water opgegroeid. Hij had zijn longen al vol lucht gezogen zo snel ze op hem afkwam en hij liet zich meetrekken in het water. Het water kleurde meteen rood door zijn bloed. De rivier was diep in het gedeelte waar ze terecht gekomen waren en ze probeerde hem onder water te houden, maar dat loste hij simpel op. Met een paar slagen van zijn poten zwom hij dieper naar beneden, waardoor hij haar een stuk meetrok en ze uiteindelijk wel los moest laten. Voordat ze daar de kans voor kon krijgen sloeg hij zijn poten om haar heen en draaide haar onder hem. Toen trapte hij haar met zijn poten nog dieper naar beneden en zwom weer naar boven. Hij nam weer een nieuwe hap lucht voor het geval ze het weer zou proberen en hield zijn oren plat op zijn kop zodat er geen water in kwam. Er was een vastberaden blik in zijn ogen verschenen. Zijn crèmekleurige vacht op zijn wang werd meteen weer rood, nog meer aangewakkerd door het water. Zijn wonden prikte en deden pijn, maar hij zou door zetten. Deze poes was ronduit gemeen en ze moest verdwijnen.

Ze zette haar nagels in zijn borst. Meteen schoot er een vlijmscherpe pijn door zijn lijf. Hij zette zijn kaken op elkaar en nam een nieuwe hap lucht, voordat ze hem mee naar beneden trok. Hij hield zijn ogen open en zag hoe ze in de richting van de oever zwom. Hij bleef onder water en zwom haar achterna. Daardoor schoot hij onder haar door, waardoor hij haar poten onder haar vandaan trok. Toen draaide hij zich om zijn as en duwde haar kop onder water, waarbij hij zijn nagels in haar wang zette. Zijn achterpoot zette hij op haar zij om te proberen dat ze niet weg kon komen. Er vlamde woede in zijn lichtblauwe ogen. Waarom deed deze poes zo, hoe kon ze zo harteloos zijn? Zijn wonden deden pijn en het zou niet lang meer duren voordat ze hem zouden verzwakken. Hij verloor behoorlijk wat bloed, waar hij op dat moment nog geen weet van had. Het enige wat er door zijn kop ging was dat hij deze poes weg moest zien te krijgen.

Het was niet de bedoeling dat ze dood ging, dat ging hem veel te ver. Hij wilde geen moordenaar zijn. Ook al had ze hem behoorlijk toegetakeld en zou hij daar nog flink wat dagen last van hebben hij was niet van plan om haar te vermoorden. Zo zat hij niet in elkaar, totaal niet. Dus toen hij doorkreeg dat hij haar zou verdrinken als hij haar niet los liet, haalde hij zijn ene poot van haar kop. Zo kon ze haar kop weer boven water doen. Zijn achterpoot hield hij wel op haar zij, omdat hij bang was dat ze hem meteen weer aan zou vliegen. Hij merkte dat hij steeds vaker met zijn ogen moest knipperen om zijn beeld helder te houden. “Waarom doe je zo?” Zijn stem trilde terwijl hij wachtte totdat ze hem aan zou kijken.

[Van mij ook =D ]