OH STARCLAN IT'S SO FLUFFY! (Fluffykit')

De jonge she-cat staarde naar haar poten. Het was de eerste keer sinds dagen dat ze weer in de nursery mocht liggen. Het voelde veel beter aan, maar ook verrassend anders dan de medicine cat den. Ze had haar staart dicht rond haar lichaampje heen gelegd, zodat haar littekens niet te zien waren. Na het ongeluk was haar uiterlijk sterk aangetast. Ze zag er nu niet meer uit als een pluizige kitten, als je je zou voorstellen dat ze volwassen was zou ze eruit zien als een gevaarlijke warrior met vele gevechtslittekens. Simpelweg lelijk. En dan nog te bedenken dat ze haar wonden op zo'n idiote manier had gekregen... Ze hief haar kopje op en keek met haar blauwe ogen de den door. Enkele kittens waren in haar buurt aan het spelen. Nee, ze wilde nu even geen vragen hebben. Het vermoeide haar echt, al die vragen over hoe ze er zo... apart uit zag. Gelukkig zagen haar broertje Mallowkit, haar zusje Flashkit en haar ouders Iciclespirit en Thymewillow door haar uiterlijk heen. De rest helaas nog niet. Toen ze dacht dat de andere kits niet keken stond ze stel op en liep, ondanks het feit dat haar littekens nog steeds erg pijn deden, naar buiten. Daar ging ze zitten. De kitten, die binnenkort Scarkit zou heten keek met haar blauwe ogen het kamp door. Een jong katertje, van ongeveer haar leeftijd stond bij de prooistapel en had haar opgemerkt.

Scarkit stond op en een grijns verscheen op haar gezicht. Deze andere kitten leek wel aardig! Misschien zouden ze wel bevriend worden? Nee, daar mocht ze van zichzelf niet over nadenken. Eerst maar eens zien of hij aardig bleef. Gelukkig leek Bonekit nu opgewekt door haar voorstel. 'Geweldig!' miauwde hij vol inspiratie. Laten we gelijk beginnen.. Alleen vraag ik me iets af..' Ze wilde al in de defensieve positie gaan staan maar stopte en bewoog haar rechteroor kort. Ik vind het oneerlijk dat ze je een naam hebben gegeven als een erge gedachte aan je leven, ik vind het niet kunnen. Je blijft nog steeds super Fluffy, ik vind het oneerlijk dat ze je Scar genoemt hebben.' Ze keek een beetje ongemakkelijk door de plotselinge vraag naar de grond. Oh help, hoe ging ze dat uitleggen? Ze besloot maar de waarheid te vertellen. 'Oh! Maar het was niet het idee van mama en papa, Iciclespirit en Thymewillow. Maar een beetje. Eigenlijk deed ik het voorstel omdat,' ze slikte kort. Ze wist dat ze eigenlijk niet beinvloed had moeten zijn door de andere kittens, maar ze was gewoon heel erg bang voor hun blikken en de voortdurende vragen over waarom ze Fluffykit heette terwijl ze zoveel littekens had. Het maakte haar moe, heel moe. 'Omdat... Een paar andere kittens eigenlijk het onderwerp hadden opgebracht. En ze hadden wel gelijk, mijn oude naam maakt me alleen maar belachelijk.' ze beet kort op haar tong in een peinzend moment maar schudde toen haar bruine kop, klaar om te gaan stoeien. Haar lachje kwam terug toen ze zag hoe Bonekit zich van de grond verhief en naar haar toe sprong. Scarkit wachtte het moment af waarop hij midden in de lucht was en rolde toen een keer om en plantte haar poten stevig in de zandgrond tegen het gewicht van de andere kitten.

Ze voelde hoe de andere kit tegen haar aan viel, en duwde hem zo snel mogelijk weg met haar achterpoten. Scarkit krabbelde snel overeind voordat Bonekit weer op zijn pootjes stond en drukte hem stevig met haar poten tegen de grond aan. Ze grinnikte vrolijk en liet hem los na een korte tijd zodat hij overeind kon komen. De jonge kater glimlachte. 'Jij bent echt sterk, je bent geweldig!' Scarkit lachte, blij door het compliment. Misschien werd ze later wel een heel goede vechter? Gelukkig, dan was ze nog ergens goed voor. Anders dan dat die stomme kitten van eerder had gezegd. 'D-dankjewel! Jij bent snel, ik had je nauwelijks zien aankomen!' lachte ze terwijl ze wat rechter op ging staan. Ze zag dat Bonekit aanstalten maakte om op haar eerdere antwoord te reageren. je bent nog steeds enorm Fluffy en schattig de litekens zie je moeilijk onder je dikke vacht.' Zei Bonekit lachend en hij gaf haar een klein duwtje. Ja, ze had een dikke vacht. Maar later zou dat waarschijnlijk, en helaas, wel wat minder zijn. Ze ging weer in de aanvalshouding staan en keek goed hoe Bonekit zijn volgende bewegingen zou uitvoeren, net alsof ze een apprentice was. Ja! Een apprentice, dat zou ze graag zijn. Dan mocht je het kamp uit! En buiten-
Wauw, echt handig Scar. Aan het wegdromen terwijl je aan het stoeien bent? Dacht ze kwaad tegen zichzelf toen de kater al naar haar toe sprong. Direct was ze uit haar gedachten gerukt en Bonekit duwde haar tegen de grond aan. Scarkit grijnsde en spartelde tegen met haar poten. Ze wist zich om te draaien en na een korte worsteling duwde ze op haar beurt de andere kitten naar achteren met haar poten en duwde hem kort tegen de grond. Zelf ging ze ook zitten om heel even bij te komen. 'Weet je als het sneeuwt dat wil ik er door heen rollen samen met jouw.' De bruine she-cat keek nieuwsgierig op. Sneeuw? Ohja, dat witte spul! Maskheart had het erover gehad in de medicine cat's den. Enthousiast keek ze de andere kit aan. 'Ja! Het is bijna leafbare... Wauw, misschien zijn we dan wel apprentices? Dan kunnen we buiten het kamp in de sneeuw spelen!' Ze was haar verlegenheid nu bijna helemaal vergeten. Bonekit was aardig! Ze zwiepte opgewekt met haar staart heen en weer. 'Dan ben jij Bonepaw en ik Scarpaw!' Ze grijnsde haar bleke tanden bloot. Dat zou echt leuk zijn!

'Dan gaan wij weer stoeien en dan ga ik dit keer winnen!' Bonekit sprong enthousiast op. Scarkit miauwde uitdagend. 'Dat zien we dan nog wel!' zei ze met een grijns. Het leek haar leuk om een apprentice te zijn. Dan konden Bonekit, Mallowkit, Flashkit en zij avonturen beleven! De gelittekende poes stond op en ging naast de kater zitten. 'Heb jij eigenlijk broertjes of zusjes?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem terwijl ze haar staart rond haar pootjes krulde. Zij had wel een familie. Mama Iciclespirit, papa Thymewillow en siblings Mallowkit en Flashkit. Ze hield veel van ze, maar de laatste tijd waren mama en papa veel vaker weg om clantaken weer op zich te nemen. Ze drentelde maar een beetje doelloos rond door het kamp terwijl ze de starende blikken van andere katten probeerde te ontduiken. Nog een reden om apprentice te zijn, dan kon je tenminste het kamp uit om blikken te ontlopen. Erg praktisch, vooral in haar geval.

'Dood....' mompelde Bonekit. De poes keek hem aan, hij leek verdrietig maar waarschijnlijk wilde hij het niet laten merken aangezien hij een geforceerde glimlach op zijn gezicht had. 'Allemaal dood.' was de toevoeging aan het antwoord. 'Oh... Sorry, ik had daar niet naar moeten vragen' miauwde Scarkit. Ze gaf hem een voorzichtig likje over zijn oor om te laten weten dat het oké was. De kater keek haar aan. 'laten we het over iets anders hebben. Laten we zo gaan spelen of zo.' De gelittekende poes knikte. 'Um... Zullen we anders een wedstrijdje door het kamp doen?' vroeg ze aan hem. Ze had nog nooit een wedstrijd in rennen gehad, ze wist ook niet of ze er goed in zou zijn of juist helemaal niet. Maar daar zou ze snel achter komen. Scarkit keek hem glimlachend aan.